Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοκρατικό άθλημα, που «επιτρέπει» να μιλούν για λογαριασμό του οι πάντες: Από τον Μαραντόνα της Αργεντινής μέχρι τους ...Μαραντόνες του θεσσαλικού κάμπου (συνήθως οι δεύτεροι δε σηκώνουν κουβέντα, αφού κατέχουν τα μυστικά της μπάλας καλύτερα κι από τον αυθεντικό Μαραντόνα!). Ελέω Μουντιάλ, όλους αυτούς τους πολύξερους θα τους ανεχτούμε κάνα μήνα ακόμα...

Θυμάμαι αυτές τις ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες να εμφανίζονται στο προσκήνιο, πάντα, επετειακά. Συνήθως δηλώνουν: «Είμαι Βραζιλία»! Βέβαια, μετά τα τρία γκολ που έριξε η Γαλλία στη Βραζιλία, στο Μουντιάλ του '98, κάτι τέτοιοι «Μαραντόνες» χρειάζονται καμιά 4ετία για να συνέλθουν. Από τότε, δε, τους έχει μείνει το «κουσούρι»: Οταν πηγαίνει η ομάδα «τους» στον τελικό - και χάνει - αυτοί δεν πανηγυρίζουν. Διότι αυτοί θέλουν το κύπελλο! Ντε και καλά! Εξαιρετική άποψη, αλλά έχει τόση σχέση με την μπάλα και τον αθλητισμό όση έχουν ο Ντενίλσον και ο Ριβάλντο με τα πανηγύρια στα Τρίκαλα.

Στο ποδόσφαιρο, που το διαφεντεύουν η «Adidas», η «Nike» και η «Κόκα - Κόλα», δεν υπάρχουν μικροί και αδικημένοι. Δεν υπάρχουν μικροί και αδικημένοι μεταξύ των πολυεθνικών του αθλητισμού. Υπάρχουν, από τη μια, οι «παράγκες» και, από την άλλη, αυτοί που δεν ταυτίζουν την αγάπη τους για την μπάλα με κανέναν εκπρόσωπο της «παράγκας». Οι δεύτεροι είναι δύσκολο να φτάσουν κάποτε στον τελικό. Αλλά όταν φτάσουν - ακόμα κι αν τον χάσουν - θα πανηγυρίζουν. Γιατί θα έχουν αποδείξει ότι δεν είναι αδύνατον, τελικά, να νικηθούν οι «παράγκες».