Στην αύξηση των εκλογικών περιφερειών προσανατολίζεται η κυβέρνηση, εγκαταλείποντας το σχήμα των μονοεδρικών. Στις σκέψεις του υπουργείου Εσωτερικών - μετά και την αποτυχημένη πρωτοβουλία του Κ. Σκανδαλίδη να πετύχει τη συναίνεση των κομμάτων για το «σπάσιμο» της Β' Αθήνας - είναι κατ' αρχήν η αύξηση των εκλογικών περιφερειών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και στην επαρχία. Οι όποιες αλλαγές αναμένεται να έχουν διαμορφωθεί την άνοιξη του 2003 και θα ισχύσουν από το 2006.

Κυρίαρχο στοιχείο των αλλαγών είναι η διαμόρφωση μιας τέτοιας διοικητικής δομής που θα υπηρετεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την ευρωπαϊκή κατεύθυνση της ενσωμάτωσης των βαθμίδων διοίκησης στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Η νέα διοικητική δομή με τη σειρά της θα δώσει και το στίγμα του νέου εκλογικού νόμου, ο οποίος θα κινείται και πάλι στη λογική της κλοπής ψήφων από τα μικρότερα κόμματα για τη διαμόρφωση μιας ισχυρής πλειοψηφίας.

Σύμφωνα με τα σχέδια του υπουργείου, τα νομαρχιακά διαμερίσματα της Αττικής, από πέντε που είναι σήμερα (Αθηνών, Πειραιά, ανατολικής Αττικής, Δυτικής Αττικής, υπόλοιπου Αττικής) θα αυξηθούν σε 8 ή 10 και το καθένα θα αποτελεί μια εκλογική περιφέρεια. Αντίστοιχες αλλαγές θα γίνουν και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην επαρχία. Με τη διαφορά ότι στην επαρχία δεν πρόκειται να έχουμε σπάσιμο των νομαρχιών σε διαμερίσματα αλλά των εκλογικών περιφερειών. Για παράδειγμα, η νομαρχία Αιτωλοακαρνανίας θα μπορεί να «σπάσει» σε δύο εκλογικές περιφέρειες. «Δε θα αποκτήσουμε περισσότερες νομαρχίες», σημείωσε ο Κ. Σκανδαλίδης.

Για τους νομάρχες η κυβέρνηση επιφυλάσσει ρόλο εκτελεστικού οργάνου των αποφάσεων της Περιφέρειας. Σύμφωνα με τα όσα μελετά το υπουργείο Εσωτερικών - Δημόσιας Διοίκησης, ο β' βαθμός Αυτοδιοίκησης θα ασκείται σε επίπεδο Περιφέρειας, με αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο και περιφερειάρχη. Σ' αυτό θα μετέχουν και αιρετοί νομάρχες, ενώ καταργούνται τα Νομαρχιακά Συμβούλια. Δεν έχει διευκρινιστεί αν ο Περιφερειάρχης θα εκλέγεται άμεσα από το λαό, ή έμμεσα, δηλαδή από το Περιφερειακό Συμβούλιο. Την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής από το συμβούλιο «έρχεται» να εγγυηθεί η τοποθέτηση κρατικού εκπροσώπου σε αυτό, ο οποίος θα εποπτεύει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και τις οικονομικές υπηρεσίες. Δηλαδή, θα ελέγχει τους δύο πιο βασικούς τομείς. Ο αιρετός Περιφερειάρχης θα έχει την ευθύνη του αναπτυξιακού τομέα και ο νομάρχης απλώς θα εκτελεί τις αποφάσεις στην περιοχή του...

Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις - αν προωθηθούν - είναι φανερό ότι περιορίζουν το εύρος των μητροπολιτικών κέντρων, τα οποία θα αναπτυχθούν σε επίπεδο διαδημοτικών συνεργασιών για κοινά και μεγάλα προβλήματα, όπως για παράδειγμα η συγκοινωνία.

Πάντως, με τα παραπάνω, αναδεικνύεται η βούληση της κυβέρνησης να δημιουργήσει τους μηχανισμούς εκείνους που θα ενσωματώσουν πλήρως τη λειτουργία της Αυτοδιοίκησης στις επιλογές της κεντρικής διοίκησης. Η άρνηση θεσμοθέτησης της απλής αναλογικής στην εκλογή των συμβουλίων, η κατάργηση των Νομαρχιακών Συμβουλίων και η τοποθέτηση «εγκάθετων» κρατικών υπαλλήλων στα Περιφερειακά Συμβούλια, συνιστούν κινήσεις ελέγχου της Αυτοδιοίκησης και των όποιων αντιδράσεων μπορούν να αναδειχτούν από αυτήν.