Με σφιγμένα δόντια και ψηλά τη γροθιά | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με σφιγμένα δόντια και ψηλά τη γροθιά

Εξέφυγά σου Χάροντα,

και το 'βαλες στα πόδια,

όσο ντρανεύει η καρδιά

μένει ζωή ακόμα

Ελεγα να μαζέψω, για λίγο, τις φτερούγες μου στη στήλη αυτή, σε δύσκολη μετεγχειρητική περίοδο. Οχι λοιπόν. Καθώς με άλλους από τα κρεβάτια μας, βλέπαμε την ανατριχιαστική επιχείρηση κατά των εργαζομένων, κατά των πρωτεργατών της ναυτιλίας μας και εκεί στο πρώτο λιμάνι της χώρας μας, ΑΓΡΙΕΨΑΜΕ. Μαζί σας σύντροφοι και ψηλά τον αγώνα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν έχει άλλο δρόμο.

Οχι πως δεν το γνωρίζουμε, όχι ότι δεν ξέρουμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το ανελέητο προσωπείο του χάροντα, τον αβυσσαλέο κυνισμό του κεφαλαίου. Οχι ότι δε γνωρίζουμε τη σημερινή φάση της απίστευτης αγριότητας του ιμπεριαλισμού κατά των λαών του κόσμου, που επιχειρεί να τον μεταβάλει σ' ένα κέντρο βασανιστηρίων και εξόντωσης. Οδηγώντας και οξύνοντας τις αντιθέσεις που θα οδηγήσουν στην καταστροφή του.

Με εργαλεία θανάτου αυτοί. Με σφιγμένα δόντια και ψηλά τη γροθιά της αντίστασης και της υπεράσπισης της ζωής εμείς.

Δεν κατάλαβαν ποτέ, οι άφρονες και παράφρονες του κόσμου τη διαλεκτική της Ιστορίας και τα χαλάσματα που άφησαν οι αυτοκρατορίες τους.

Στο «Φως που καίει», ο πάντα επίκαιρος και σκωπτικός Βάρναλης, λέει με το στόμα του Μώμου: «Σεις οι δυνατοί - πρώτα της Γης κ' ύστερα τ' ουρανού - δεν μπορείτε να υπάρχετε χωρίς τους αδύνατους. Τη δύναμή σας την κλέβετε από δαύτους. Κ' ύστερα πολεμάτε συναμεταξύ σας ποιος θα μπορέσει να την κάνει, ολάκερη δικιά του».

του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ