Αιμορραγεί η δημόσια εκπαίδευση και η γλώσσα των αριθμών δίνει τις αδιαμφισβήτητες αποδείξεις της αποψίλωσης του δημόσιου σχολείου, ικανοποιώντας τους εμπνευστές των εκπαιδευτικών σχεδιασμών, που με τη «Λευκή Βίβλο για την Παιδεία» και διάφορες άλλες ανάλογες «χάρτες» ζητούσαν τελικά λιγότερη Παιδεία και περισσότερους μισοειδικευμένους για τις επιχειρήσεις τους. Η ΟΛΜΕ χτες ανακοίνωσε ότι 23.094 μαθητές, που ξεκίνησαν να φοιτούν στα Δημόσια Λύκεια και ΤΕΕ πριν τρία χρόνια, «χάθηκαν» κάπου ανάμεσα στις εξεταστικές συμπληγάδες, στα αδιέξοδα που δημιουργεί το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα και δεν πήραν απολυτήριο. Ενα μικρό ποσοστό από αυτούς επαναλαμβάνει τη Β΄ Λυκείου και ένα ακόμα μικρότερο εκτιμάται ότι μπορεί να αναζητήσει... την «πριμοδότηση» της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Πέντε χρόνια μετά οι διακηρύξεις για την εκπαιδευτική «κοσμογονία» που θα έφερνε η «μεταρρύθμιση», η προσαρμογή της Παιδείας στις σύγχρονες ανάγκες, ο «εκσυγχρονισμός» της μεταφράζονται με σιγουριά σε «λιγότερη Παιδεία», Παιδεία με μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Οι εξετάσεις του Ιούνη στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου, που «τσουβαλιάζουν» όλους τους μαθητές βάζοντάς τους να συμμετέχουν σε πανελλαδικό «διαγωνισμό», έχουν πάρει διάσταση αποτύπωσης των εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Οι φτωχές, απομακρυσμένες περιοχές της χώρας και οι εργατοσυνοικίες των αστικών κέντρων κρατούν τα πρωτεία σε αριθμό μαθητών που παραπέμπονται για επανεξέταση ή απορρίπτονται. Εχουν το μεγαλύτερο ποσοστό στροφής προς τα ΤΕΕ, αυτό το υποβαθμισμένο σχολείο, στο οποίο καταφεύγουν όλο και περισσότεροι μαθητές που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα - δηλαδή στο φροντιστηριακό χαράτσι - που απαιτεί το λύκειο. Αυτό που δείχνουν τα στοιχεία, επίσης, είναι ότι, ακόμα και σε αυτό το υποβαθμισμένο κομμάτι της εκπαίδευσης, που προσφέρει μια εφήμερη κατάρτιση, μεγαλώνει το ποσοστό των μαθητικών «διαρροών».

Βλέποντας την ταξικότητα της εκπαίδευσης σε όλο της το μεγαλείο, ο λαός καλείται να βγάλει τα συμπεράσματά του. Να πάρει θέση. Να κατανοήσει την ουσία της πολιτικής αυτής που έχει ήδη βγει στην επιφάνεια παραμερίζοντας τις διακηρύξεις και τις παρεμβάσεις που θέλουν να ρίξουν «στάχτη στα μάτια» του, όπως π.χ. η έμφαση στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση (των οποίων οι στόχοι τελικά όπως αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά παιδαγωγικοί είναι). Να πειστεί ότι δεν είναι πιο «χαζά» τα παιδιά της Αρτας από αυτά του Παπάγου, επειδή στην πρώτη περίπτωση απέτυχε στις εξετάσεις της Β΄ Λυκείου το 15,1% και στη δεύτερη μόλις το 4,5%. Απλά η Ηπειρος είναι μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης και σε αυτό το σύστημα ταξικής επιλογής για τα παιδιά της δε διατίθεται μεγάλο μερίδιο.

Είναι ανάγκη η εργατική τάξη πρώτη από όλους, σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες, να κάνει την υπόθεση της Παιδείας δική της υπόθεση και να νιώσει την επίθεση στο μορφωτικό δικαίωμα σαν επίθεση στην ίδια. Και να προβάλει το αίτημα για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών, μαζί με όσα απαιτούνται για την εφαρμογή της στη ζωή. Πρώτα και κύρια, τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων, τη λαϊκή εξουσία και την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής από τη σημερινή πολιτικής.