Ο ένας (Πάγκαλος) χαρακτηρίζει το κόμμα του «εμποροπανήγυρη». Ο άλλος (Λαλιώτης) μιλάει για «αυτιστικό» κόμμα και φτιάχνει «μανιφέστα». Ο τρίτος (Πανταγιάς) παίρνει τηλέφωνο δημοσιογράφους να είναι σε ετοιμότητα γιατί ετοιμάζει «αποκαλύψεις». Ο τέταρτος (Χρυσοχοΐδης) χρησιμοποιεί... «βαρυσήμαντους» συμβολισμούς και ομιλεί περί «πολιτικής ανορεξίας»...

Οπως βλέπετε, μετά από δυο δεκαετίες «αλλαγής» και καθώς η πίτα της εξουσίας αρχίζει να απομακρύνεται επικίνδυνα, το κόμμα των «μη προνομιούχων» αυτοαποκαλύπτεται ως ιδανικός φορέας του «σοσιαλισμού του τσελεμεντέ»...