Η δεκαετία του '90 υπήρξε ιδιαίτερα ευνοϊκή για την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. Σ' αυτό συνέβαλλε τόσο η κατάσταση του διεθνούς όσο και του εσωτερικού περιβάλλοντος. Την περίοδο αυτή οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου για μεγάλο χρονικό διάστημα κυμαίνονται γύρω στα 10 δολάρια το βαρέλι ή και χαμηλότερα. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες υπήρξαν οι μεγάλοι ωφελημένοι των πολιτικών «απελευθέρωσης των αγορών», των προγραμμάτων λιτότητας, της υποκατάστασης των δραστηριοτήτων του δημοσίου από τον ιδιωτικό τομέα μέσω εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών κοινωνικών δαπανών, προς όφελος των επιχειρηματιών στους κλάδους της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας. Το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος στήριξε άμεσα τις μεγάλες επιχειρήσεις, μέσω των επιχορηγήσεων ύψους εκατοντάδων δισ. δραχμών, ενώ δεν είναι υπερβολή αν λέγαμε ότι τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης με τον πακτωλό των τρισεκατομμυρίων που τα συνόδευσε, ήταν αποκλειστική υπόθεση της οικονομικής ολιγαρχίας. Οι πολιτικές καθήλωσης των μισθών, μαζί με την άθροα εισροή οικονομικών μεταναστών, διασφάλιζαν στους επιχειρηματίες άφθονη και φθηνή εργατική δύναμη, ενώ πολλά τρισ. δραχμές εισέρευσαν στα ταμεία τους από τη χρηματιστηριακή «φούσκα» που με τόση επιμέλεια στήθηκε από τους ίδιους, τους ξένους κερδοσκόπους και την ίδια την κυβέρνηση. Ηταν κυριολεκτικά η χρυσή περίοδος για το ελληνικό κεφάλαιο, κάτι που αποτυπώνεται και στους ισολογισμούς των επιχειρήσεων, αλλά και στις δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων.

Επειδή όμως ο καπιταλισμός εμφανίζεται με δύο όψεις, η συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων επιχειρηματικών οικογενειών, συνοδεύτηκε με συσσώρευση και εξάπλωση της φτώχειας στην πλευρά των λαϊκών στρωμάτων. Την περίοδο άνθησης του ελληνικού καπιταλισμού, έχουμε άνοδο της ανεργίας σε διψήφια ποσοστά, εφαρμογή πολιτικών που οδήγησαν στη βίαιη απαλλοτρίωση της μικρής γεωργικής ιδιοκτησίας, νέα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας διάβηκαν το κατώφλι της φτώχειας κλπ.

Σήμερα όμως η οικονομική επιβράδυνση κτυπά την πόρτα και της ελληνικής οικονομίας. Σε μια περίοδο μάλιστα έξαρσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ενώ οι ΗΠΑ επιχειρούν μέσω της επέμβασης στο Ιράκ και όπου αλλού, να εξάγουν τη δική τους κρίση, σε όλους τους άλλους. Και μπροστά στην προοπτική εξάπλωσης της κρίσης, έχουν αρχίσει να μιλάνε για την ανάγκη λήψης μέτρων στην κατεύθυνση της αντιμετώπισής της. Δε μιλούν, βέβαια, για μέτρα που θα ελαφρύνουν το πουγκί εκείνων που τόσα χρόνια λήστευαν τον ελληνικό λαό, αλλά για μέτρα που θα φορτώνουν και τις νέες συνέπειες στις πλάτες του λαού. Ηδη έχουν πέσει οι πρώτες ιδέες για μεγάλες περικοπές κοινωνικών δαπανών, συγκράτηση των μισθών και των συντάξεων, μέτρα που αποτελούν κλασική πλέον μέθοδο ξεπεράσματος των οικονομικών κρίσεων, χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Εμείς απλώς να τους υπενθυμίσουμε ότι οι πολιτικές επιλογές ένταξης του ελληνικού καπιταλισμού στο σύστημα της «παγκοσμιοποίησης» είναι αποκλειστικά δική τους επιλογή και ευθύνη και φυσικά να τους επιστρέψουμε το λογαριασμό. Γιατί την κρίση πρέπει να την πληρώσει η ολιγαρχία που τη δημιούργησε!