Αν έχει ανάγκη να πανηγυρίσει κανείς, όχι μόνο βρίσκει, αλλά κατασκευάζει το λόγο. Οπως, για παράδειγμα, χτες ο διαρκώς «ικανοποιημένος» υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος πέταξε από τη χαρά του για τη συμφωνία, που «επί των ημερών του», ως προεδρεύοντος του Συμβουλίου της ΕΕ, υπέγραψαν οι Ευρωπαίοι εταίροι με το ΝΑΤΟ.

Πρόκειται για τη συμφωνία των Ευρωπαίων, να τους μοιράζονται, προφανώς με το σταγονόμετρο και κατά το (αμερικανικό) δοκούν, οι «πληροφορίες» του ΝΑΤΟ, δηλαδή της Ουάσιγκτον. Με άλλα λόγια, πρόκειται για τη Συμφωνία, που θεσμοθετεί τη «σχέση συνεργασίας» μεταξύ του ΝΑΤΟ με το λεγόμενο Ευρωστρατό.

Η επικύρωση, λοιπόν, της σύσφιξης των σχέσεων του ΝΑΤΟ με το ευρωενωσιακό παράρτημά του, τον Ευρωστρατό, τον ικανοποίησε τόσο τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, που ουδόλως τον απασχόλησε μια ...«παράπλευρη απώλεια». Ποια; Οτι η «ανεξάρτητη και ευρωπαϊκή Κύπρος» εξαιρείται από τη χτεσινή ευρωαμερικανική συμφωνία... Αλλά η υπονόμευση της κυριαρχίας της Κύπρου (αφού υπονόμευση της κυριαρχίας σημαίνει, εκτός των άλλων, αυτή η εξαίρεση) είναι επίσης «έργο» των «ημερών» του κ. υπουργού. Αλλωστε, μόχθησε γι' αυτό πολύ σκληρά, σε συνεργασία με τον πρωθυπουργό του, στην Κοπεγχάγη...