...«Αερίζεται» ο πεθαμένος; Θεμελιώδες το ερώτημα, απασχολεί την ανθρωπότητα από... γενέσεως. Μέχρι τώρα. Γιατί τώρα, το ελληνικό κράτος φρόντισε να δώσει την απάντηση: Οχι μόνο «αερίζεται», αλλά έχει και ΑΦΜ. Μάλιστα, γίνεται προσπάθεια να αποδίδει (ο πεθαμένος) και ΦΠΑ, η οποία δεν έχει καρποφορήσει. Προς το παρόν.

Ο χτεσινός επισκέπτης στη Β΄ Εφορία Περιστερίου ήταν προετοιμασμένος για τα πάντα, εκτός από αυτό που του έτυχε. Ετσι συμβαίνει συνήθως στις Εφορίες και τα λοιπά ευαγή ιδρύματα του δημοσίου. «Σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις» και σε αφήνει άναυδο.

Είχε (έτσι τουλάχιστον νόμιζε) ο άνθρωπος μαζέψει όλα τα απαραίτητα χαρτιά, για να κάνει την αποδοχή της κληρονομιάς ενός μικρής αξίας οικοπέδου το οποίο ανήκε στη μητέρα του η οποία απεβίωσε πριν δεκατρία (13) χρόνια. Τα ακούμπησε στο γραφείο του αρμόδιου υπαλλήλου έτοιμος και προετοιμασμένος (νόμιζε) να αντιμετωπίσει κάθε ενδεχόμενο που θα μπορούσε να προκύψει από τον καρεκλοκενταυρισμό και τη γραφειοκρατία.

«Χρειαζόμαστε και Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ)», είπε κάποια στιγμή ο υπάλληλος.

«Είναι γραμμένος εκεί», έδειξε ο πολίτης.

«Οχι το δικό σας ΑΦΜ», τον έκοψε ο υπάλληλος. «Της μητέρας σας».

«Μα η μητέρα μου - ψέλλισε ο πολίτης - δεν είχε ΑΦΜ και έχει πεθάνει πριν 13 χρόνια».

«Πρέπει να βγάλει ΑΦΜ. Στον ημιώροφο για αίτηση», συνέχισε ακάθεκτος ο υπάλληλος!

Στον ημιώροφο, άλλος υπάλληλος, εξοικειωμένος προφανώς με τη μακάβρια διαδικασία έκδοσης ΑΦΜ σε μακαρίτες, έδωσε τις τυποποιημένες αιτήσεις και πρόθυμα, είναι η αλήθεια, εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια σε ποιο σημείο του πολύπλοκου εντύπου πρέπει να γραφτεί, τι. Ομως, εξετάζοντας το πιστοποιητικό θανάτου, ο υπάλληλος θέλησε διευκρινίσεις.

«Ποια είναι η μόνιμη κατοικία», ρώτησε.

«Σας αρκεί η διεύθυνση του νεκροταφείου, ή χρειάζεστε και αριθμό τάφου», ρώτησε με εκτονωτική διάθεση ο πολίτης.

«Οχι. Πού έμενε όταν ζούσε», συνέχισε ο υπάλληλος, αποφασισμένος να βγάλει ένα «σωστό» ΑΦΜ στην εδώ και δεκατρία χρόνια νεκρή γυναίκα.

Δόθηκαν, τελικά, οι διευκρινίσεις, βγήκε το ΑΦΜ, πήρε το χαρτί ο ταλαίπωρος πολίτης. «Για ποιο λόγο ...ήταν απαραίτητο όλο αυτό;», ρώτησε φεύγοντας, όχι τόσο για να πάρει απάντηση, αλλά έτσι, για να καταγραφεί η πίκρα του.

«Μα για να μπει μια τάξη», απάντησε ο υπάλληλος υπερασπιζόμενος με θέρμη τη μακάβρια διαδικασία αρχειοθέτησης, εκ των υστέρων, των νεκρών. «Δε γνωρίζετε ότι τώρα ΑΦΜ βγάζουν και τα μωρά», πρόσθεσε, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα.

Μετά και από αυτές τις «αφοπλιστικές» απαντήσεις, ο πολίτης ευχαρίστησε και απομακρύνθηκε. Δεν ήξερε αν θα έπρεπε να οργιστεί ή να γελάσει. Να παραπονεθεί ή να σωπάσει. Να παραπονεθεί; Σε ποιον; Στον υπάλληλο; Στο διευθυντή; Στον υπουργό; Τι είναι, άλλωστε, όλοι αυτοί, πέρα από σκουριασμένα γρανάζια ενός εισπρακτικού μηχανισμού, ο οποίος αντιμετωπίζει τους πολίτες, ζωντανούς και πεθαμένους, ως τροφή και νούμερα;..