Και τώρα τι γίνεται; Η αντιτρομοκρατική τους επαγρύπνηση σε ποιο βαθμό βρίσκεται; Στο κίτρινο, στο πορτοκαλί ή στο κόκκινο;

Το φόβο τους να 'χουν!».

Τάδε έφη ο κυρ Κώστας ο Αμερικανός.

Ντάνες τα πιάτα που πέρασαν από τα χέρια του στο Νιου Γιορκ, λάτρης και υμνητής του αμερικάνικου ονείρου, που όμως το 'γραψε στα παλιά του τα παπούτσια μόλις συνταξιοδοτήθηκε κι ήρθε να περάσει τα στερνά του χρόνια στα εδάφη της μητέρας πατρίδας, ανίκανος να κατανικήσει το νόστο. Ωστόσο, εκεί στο Νιου Γιορκ, άφησε τα αποτυπώματά του, δυο γιους - που επισκέπτεται κατά διαστήματα - καλοπαντρεμένους με Αμερικανίδες, που παθαίνουν αλλεργία ακούγοντας έστω και από μακριά Ελληνικά.

Εγινε πυρ και μανία, αρχίζοντας ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο. Τα 'χασα!

«Τα πράγματα στην Αμερική αυτή την εποχή δεν είναι καθόλου καλά. Εχουνε έρθει τα πάνω - κάτω και η ζωή έγινε μια κόλαση, που μέρα τη μέρα χειροτερεύει.

Μετά τα γεγονότα της 11ης του Σεπτέμβρη και ιδίως μετά το Ιράκ, που - κατ' αυτόν - μετά βεβαιότητος ήταν έργο της ίδιας της αμερικάνικης εξουσίας, ο μέσος Αμερικανός πολίτης, εκτός από τον κίνδυνο που έχει να χάσει τη δουλιά του και να μείνει άνεργος, ζει σ' ένα καθεστώς φόβου και πανικού.

Τον έχουνε πρεσάρει, τον έχουνε παραλύσει, τον έχουνε τρομοκρατήσει, τον έχουνε εξουθενώσει, τον έχουνε εκμηδενίσει. Σε κάθε στενό, σε κάθε γωνιά, σε κάθε δημόσιο χώρο, σε κάθε πάρκο, καιροφυλακτεί γι' αυτόν ένας τρομοκράτης ζωσμένος εκρηκτικά... και δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το ν' ακούει αυτά που του λένε. Κι αυτό χωρίς αμφιβολία, ό,τι του λένε είναι το σωστό. Με δυο λόγια, τον έχουνε ταΐσει κουτόχορτο και του έβαλαν παρωπίδες.

Σήμερα η Αμερική είναι ένα τυφλωμένο μπουλούκι παράλυτο και υποταγμένο, με τον τρόμο, την πίεση και την αγωνία στα μάτια. Και ξέρεις τι είναι να ζεις μ' αυτόν το φόβο; Μια τραγωδία. Κι όλα τ' άλλα περί καλοπέρασης, πάνε στο βρόντο..!».

Τάδε έφη ο κυρ Κώστας ο Αμερικάνος!