«Οι εργαζόμενοι πρέπει να παλεύουν ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, απολύτως διαπλεκόμενα μεταξύ τους: Στο μέτωπο της μείωσης των συνεπειών, της διεκδίκησης άμεσων αιτημάτων, αλλά και στο μέτωπο της προετοιμασίας της δικής τους, εφ' όλης της ύλης, επίθεσης. Στον τομέα της ανεργίας, εμείς προτείνουμε 10 μέτρα ανακούφισης, όμως, ταυτόχρονα, καλούμε τους εργαζόμενους να επιλέξουν το δρόμο της συνολικής πολεμικής με τις αιτίες της ανεργίας». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για τα ζητήματα της οικονομίας. Δημοσιεύουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού για μια χώρα και μια οικονομία που ανθούν, απάντησε, ξεκινώντας την ομιλία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Τόνισε ότι όσα είπε ο Κ. Σημίτης ανατρέπουν την πραγματικότητα, αφού και η αύξηση του ΑΕΠ, που ανέφερε, συμβαδίζει με την επιδείνωση της κατάστασης του λαού.

Υπογράμμισε ότι ο πρωθυπουργός δε θέλει να παραδεχτεί την αρνητική και καθοδική πορεία, στην οποία εισήλθε η οικονομία. Σχολιάζοντας τα όσα είπε, ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση θα διασφαλίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και δε θα επιτρέψει να γίνει φτηνή η εργατική δύναμη, τόνισε ότι όλα αυτά αποτελούν προσβολή για τους χιλιάδες εργαζόμενους που απολύονται. Είναι προσβλητικό, είπε, να λέγονται τέτοια πράγματα, όταν πριν από λίγες μέρες έκλεισαν εργοστάσια και χιλιάδες βρέθηκαν στον δρόμο ως άνεργοι και για τους οποίους χύθηκαν αρκετά «κροκοδείλια» δάκρυα.

Ολα αυτά, είπε η Αλ. Παπαρήγα, θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '70 και των αρχών του '80, όταν έλεγε ότι η Ελλάδα δε θα γίνει «μπανανία» και δε θα υποταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ. Εμείς, βέβαια, δεν εγκαλούμε το ΠΑΣΟΚ, όπως κάνει η ΝΔ, γιατί τα έλεγε αυτά, αλλά γιατί δεν έκανε τίποτα για την επίτευξή τους, παρά τον τότε ευνοϊκό διεθνή συσχετισμό. Οση αξία είχαν εκείνα τα λόγια, άλλη τόση έχουν και όσα λέει σήμερα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Σχολιάζοντας τα όσα είπε ο Κ. Σημίτης για διατήρηση του «υψηλού κόστους εργασίας», παρατήρησε ότι η λέξη «κόστος» δεν έχει καμία βάση, γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο, αλλά στο τέλος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτοί είναι που χάνουν.

Αποκάλυψε, επίσης, τις αλχημείες που γίνονται για να εμφανιστεί αυξημένη η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, τονίζοντας ότι είναι ψεύτικος ο μέσος όρος, ο οποίος βγαίνει όταν αθροίζεις τα εισοδήματα της πλουτοκρατίας και των εργαζομένων.

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε και στο υποκριτικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης και της ΝΔ για τους αγρότες, τονίζοντας ότι η διαφορά τους είναι λίγα χιλιάρικα δραχμές στα ψίχουλα που δίνονται για συντάξεις, την ίδια στιγμή που αυτοί κατά χιλιάδες εγκαταλείπουν τη γη τους. Εφερε ως παράδειγμα την Εδεσσα και τη Βέροια, όπου η ανεργία είναι τεράστια και οι εκεί αγρότες, μετά τον πρόσφατο παγετό, ήρθαν αντιμέτωποι με εξαγγελίες «ντροπής» του υπουργού Εργασίας, σύμφωνα με τις οποίες θα πάρουν τρία ευρώ για κάθε δέντρο, και μάλιστα με δάνειο.

Η αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είπε, γίνεται για τη διαχείριση της εξουσίας, ενώ υπηρετούν τα ίδια ταξικά συμφέροντα, με στήριξη, βέβαια, χωριστών τμημάτων της άρχουσας τάξης. Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στις αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης - ΝΔ για την αντικατάσταση των πυθμένων των τάνκερ και είπε ότι η μεν ΝΔ νοιάζεται για αργόσυρτη πορεία, προκειμένου να μη θιγούν οι εφοπλιστές, η δε κυβέρνηση προσφέρει στους εφοπλιστές φορολογικό παράδεισο. Ο ένας δίνει πυθμένα ο άλλος φοροαπαλλαγές, ο ένας παρατηρητήριο τιμών ο άλλος καταγραφή της ανεργίας. Ποια είναι η ουσιαστική διαφορά, είπε χαρακτηριστικά. Και τα δύο κόμματα, τόνισε, νοιάζονται για την ανταγωνιστικότητα, κάτι που πρακτικά σημαίνει επικράτηση του ισχυρότερου και χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Στη συνέχεια, η ομιλήτρια αναφέρθηκε στην ελληνική οικονομία, σημειώνοντας: «Το ΚΚΕ, ήδη από το δεύτερο εξάμηνο του 2002, είχε προβάλει τη θέση ότι ο οικονομικός κύκλος που ξεκίνησε από το 1994, μπήκε σε τελική ευθεία ολοκλήρωσής του. Η ελληνική οικονομία, παρά το γεγονός ότι σημειώνει θετικό αριθμό ετήσιας μεταβολής του ΑΕΠ 4%, βρίσκεται σε φάση καθοδική. Αρκετοί δείκτες το αποδεικνύουν.

Ισως η κυβέρνηση ισχυριστεί ότι τα μηνιαία στοιχεία δε δείχνουν σημαντική ακόμα επιβράδυνση της ζήτησης, όμως αυτή καλύπτεται εν μέρει από τη χρέωση των νοικοκυριών. Η ζήτηση που εμφανίζεται εκφράζει πλασματική αγοραστική ζήτηση. Το πρόβλημα επιδεινώνεται λόγω του ευρώ.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί σήμερα, και λόγω της δυσκολίας να έχει πρόσβαση σε πραγματικά και ολοκληρωμένα στοιχεία, να κάνει πρόβλεψη ασφαλή, πότε θα εκδηλωθεί γενικότερη κρίση, που θα οδηγήσει σε μείωση του ΑΕΠ, με όλες τις συνέπειες στην ακόμα μεγαλύτερη ανεργία, στη μείωση της αγοραστικής ζήτησης, σε ακόμα μεγαλύτερο αριθμό πτωχεύσεων, σε δραματική επιδείνωση των πραγματικών εργατικών αποδοχών.

Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εκδήλωση τέτοιων τάσεων».

Ερχόμενη στο διεθνές επίπεδο, η Αλ. Παπαρήγα υποστήριξε πως αποδεικνύεται η σχέση της ύφεσης, της κρίσης με το ξέσπασμα πολέμων, σε τοπικό επίπεδο μεν, αλλά προφανώς με γενικότερο διεθνή χαρακτήρα.

«Οι πόλεμοι κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ, τα μέτρα της δημοσιονομικής πολιτικής έδωσαν ένα είδος ανάκαμψης το 2002», σημείωσε. Ωστόσο: «Κανείς όμως από τους σοβαρούς, επιφανείς οικονομολόγους δεν εγγυάται ότι πρόκειται για μια πραγματική φάση αναζωογόνησης και ανόδου και ότι δεν επίκειται νέα εκδήλωση περιστολής μέσα στον ίδιο τον οικονομικό κύκλο.

Πολύ πρόσφατα μάλιστα, η εφημερίδα FINANCIAL TIMES αποκάλυψε μελέτη Αμερικανών οικονομολόγων, πρώην συμβούλων της κυβέρνησης των ΗΠΑ, για τα υπέρογκα δημοσιονομικά ελλείμματα της οικονομίας των ΗΠΑ. Συνιστούν, μάλιστα, να γίνουν τεράστιες φορολογικές αυξήσεις, μαζικές περικοπές των δημοσίων δαπανών, και μάλιστα υπογραμμίζουν την ανάγκη να υπάρξει πολύ οδυνηρός συνδυασμός αυτών των μέτρων σε βάρος των λαϊκών, εννοείται, στρωμάτων. Υπολογίζουν, μάλιστα, ότι η αύξηση του φόρου εισοδήματος πρέπει να φθάσει το 66%».

«Αυτές τις τάσεις - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - έχουν κάθε συμφέρον να κρύψουν, τόσο η κυβέρνηση, όσο και εκείνοι που διακήρυσσαν με επίταση ότι θα θριαμβεύσει η οικονομία της αγοράς. Οσοι χειροκροτούσαν την ορμητική άνοδο των ασιατικών τίγρεων, των αναδυομένων οικονομιών της Λατινικής Αμερικής, όσοι χειροκρότησαν το ιαπωνικό ή το γερμανικό "θαύμα", τώρα δεν απολογούνται, ούτε ενδιαφέρονται, βεβαίως, να βγάλουν αντικειμενικά, επιστημονικά συμπεράσματα.

Το θέμα δεν είναι τι παραδέχονται οι οπαδοί και υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος, όσο ότι οι εργατικές και γενικότερα λαϊκές δυνάμεις δε βρέθηκαν σε ετοιμότητα να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική, πολύ περισσότερο δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την κατάργηση και αρπαγή των κατακτήσεών τους».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, ωστόσο, πως πέρα από τη δυνατότητα να γίνουν ακριβείς προβλέψεις για την ημερομηνία εκδήλωσης μιας ανοιχτής και βαθιάς κρίσης και στην Ελλάδα, αυτό που έχει σημασία είναι ο ελληνικός λαός να βγάλει πολιτικά συμπεράσματα και να είναι σε θέση να μετατρέψει την τραγωδία σε βάρος του σε τραγωδία σε βάρος των υπευθύνων.

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ - συμπλήρωσε - κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, με στόχο, βεβαίως, να επιβάλουν στο λαό τη λογική της θυσίας, τη χειραγώγηση και τη μοιρολατρία.

Η κυβέρνηση έχει οικοδομήσει την αντιπολίτευσή της με τη ΝΔ στους αριθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, περηφανεύεται μάλιστα ότι η Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης και μάλιστα τις πιο ισχυρές.

Η μαγική εικόνα που φιλοτεχνεί βεβαίως το ΠΑΣΟΚ δεν περιλαμβάνει τη λιτότητα στους μισθούς και γενικότερα στα εισοδήματα, τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, την αύξηση της φτώχειας, την αύξηση των κοινωνικών, ταξικών ανισοτήτων. Οσο για την ανεργία, προσπαθεί να τη ρίξει παντού αλλού ως πρόβλημα πέρα από τη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, γενικότερα πέρα και άσχετα από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ΠΑΣΟΚ αξιοποιεί το γεγονός ότι η διακυβέρνηση της ΝΔ συνέπεσε με τη φάση ύφεσης του 1990-'93, με τον κύκλο κρίσης που προηγήθηκε ως πρώτη συνέπεια από την προσαρμογή και ενσωμάτωση της χώρας στις απαιτήσεις και επιλογές της ΕΕ.

Από την πλευρά της, η ΝΔ αξιοποιεί τα προμηνύματα της επερχόμενης κρίσης για να αποδώσει τα προβλήματα στη διαχείριση του ΠΑΣΟΚ και όχι, βεβαίως, στον ταξικό χαρακτήρα των στρατηγικών επιλογών της κυβέρνησης, που είναι και δικές της επίσης στρατηγικές επιλογές.

Η ΝΔ έχει κάνει σημαία της την απώλεια ενός 2% - 3% από την απορρόφηση των κοινοτικών εισροών του Β` ΚΠΣ, κάνει λόγο για επιδείνωση των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας ως αποτέλεσμα της ΠΑΣΟΚικής διαχείρισης. Με τον τρόπο αυτό, βγάζει λάδι την πολιτική της Κοινότητας, την πολιτική υπηρέτησης της ελληνικής και ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας.

Ανάλογη κριτική κάνει και ο ΣΥΝ, που θεωρεί ότι οι κοινοτικές εισροές μπορεί να αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας για τους εργαζόμενους, φάρμακο για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα».

«Η αλήθεια όμως - υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα - βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άξονες των κοινοτικών πακέτων στήριξης ευνοούσαν τα έργα υποδομής μεταφορών και ενέργειας, που δεν μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρο προσέλκυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου χωρίς να αξιώσει αυτό γενναία πριμοδότηση από το κρατικό κοινοτικό κεφάλαιο. Αρα, στη χρονική περίοδο εκτέλεσης των έργων, και μάλιστα όταν αυτή συμπίπτει με φάση περιστολής της βιομηχανικής παραγωγής, είναι επόμενο να επιδεινωθεί η διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, να ενισχυθεί το ποσοστό συμμετοχής των κατασκευών στο σύνολο του ΑΕΠ και να συρρικνωθεί το ποσοστό της Βιομηχανίας και ιδιαιτέρως της Μεταποίησης.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ και όσα κόμματα θεωρούν την ΕΕ μονόδρομο ήξεραν ή όφειλαν να ξέρουν ότι τόσο οι κλάδοι της Μεταποίησης και της Αγροτικής Παραγωγής, που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά ως εξαγωγικοί σε καθεστώς προστασίας, δε θα άντεχαν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στις νέες συνθήκες απελευθέρωσής τους.

Συνειδητά, όμως, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θυσίασαν τους κλάδους αυτούς, γιατί είδαν να εξασφαλίζεται το μέλλον του ελληνικού κεφαλαίου στην ανάπτυξη άλλων κλάδων, στην εξαγωγή κεφαλαίων.

Οι νέοι κλάδοι παραγωγής που δίνει σήμερα βάρος το κεφάλαιο, μαζί με την εξαγωγή κεφαλαίων στα Βαλκάνια και αλλού, σε συνδυασμό με την καταστροφή των μικρών αγροτών, δεν μπορούν να απορροφήσουν τους απολυμένους, αλλά και το νέο εργατικό δυναμικό, και ως αριθμό και ως ειδίκευση της εργατικής τάξης. Οι νέοι κλάδοι, που ονομάζονται κλάδοι έντασης κεφαλαίου, π.χ. χημικών και πετρελαιοειδών, που απόκτησαν στην πορεία ιδιαίτερο βάρος σε σχέση με τους κλάδους έντασης εργασίας, δηλαδή την ένδυση, την υπόδηση, εξ αντικειμένου είχαν μεγαλύτερη παραγωγικότητα και εκ των πραγμάτων διαμορφώνεται η ανάγκη μείωσης του γενικού εργάσιμου χρόνου.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ δεν είναι αδιάφοροι για τα τμήματα του κεφαλαίου που εκτέθηκαν στον οξυμένο καπιταλιστικό ανταγωνισμό».

Συνεχίζοντας, η Αλ. Παπαρήγα κατήγγειλε: «Τα μέτρα που πήραν, ιδιαίτερα στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που εντάθηκε ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, ήταν μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Ωστε ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου, μέσω της νέας έντασης εκμετάλλευσης, να τα βγάλει όσο γίνεται πέρα με τον κοινοτικό ανταγωνισμό σε βάρος των εργαζομένων.

Και τα δύο κόμματα υποστηρίζουν την αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά με τρόπο που να διευκολύνουν τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Δηλαδή, περισσότεροι μισθωτοί να δουλέψουν με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και ακόμα χαμηλότερες αμοιβές και παροχές.

Και πάλι όμως, και με αυτόν τον τρόπο των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, δεν μπορεί να αναχαιτιστεί η τάση της ανεργίας, αφού η συγκέντρωση της παραγωγής, δηλαδή του κεφαλαίου, είναι ταχύτερη από τους ρυθμούς συγκέντρωσης της μισθωτής εργασίας. Αντί, βεβαίως, να απαντήσουν με γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Δεν προχωρούν στη μείωση του εργάσιμου χρόνου, γιατί τότε θα μειωθεί ο βαθμός της εκμετάλλευσης. Και εκεί που χρησιμοποιούν το μειωμένο χρόνο, όχι όμως ως γενικά μειωμένο για όλους χρόνο, η μείωση των αποδοχών είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Η γενική επιλογή και των δύο κομμάτων είναι πολιτική πτώσης των πραγματικών μισθών, έτσι που να μην αλλάξει, αλλά να χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο η ζωή των εργαζομένων.

Είναι υποκρισία, λοιπόν, η φροντίδα της κυβέρνησης για την απασχόληση και, αντίστοιχα, είναι υποκριτική η αγανάκτηση της ΝΔ.

Το πρόβλημα δε βρίσκεται στο πόσο αποτελεσματική είναι η κυβερνητική πολιτική, αλλά στον ταξικό της χαρακτήρα».

«Εμείς ως κόμμα - κατέληξε η Αλ. Παπαρήγα - είχαμε προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό ότι η ένταξη στην ΕΕ γενικά και στη ζώνη του ευρώ θα έχει κόστος ταξικό. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προβάλλεται ως εθνικό συμφέρον.

Τα οφέλη δε θα είναι ελληνικά γενικά, αλλά θα είναι οφέλη για τους λίγους.

Ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες, δηλαδή, που πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους, η αύξηση του ρυθμού κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου μεγαλώνει, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των ΕΛΠΕ, της ΔΕΗ, της ΠΕΤΡΟΛΑ, του ΤΙΤΑΝΑ κλπ.

Οταν οι βιομήχανοι διαμαρτύρονται, ένα πράγμα διεκδικούν: Να κρατήσουν τα μερίδια της αγοράς που έχουν ή να τα διευρύνουν.

Ο,τι μέτρα και να παρθούν με επιδοτήσεις και άλλα προνόμια, η ελληνική καπιταλιστική παραγωγή δε θα πάψει να είναι λιγότερο ανταγωνιστική σε σχέση με την παραγωγή των πολύ μεγαλύτερων μεγεθών της ΕΕ.

Ιδιαίτερα σήμερα, που επιταχύνεται η συγκέντρωση, το μεγάλο ψάρι θα τρώει το λιγότερο μεγάλο και, εννοείται, το μικρό.

Η κρίση του καπιταλισμού δεν τον παραλύει, αποτελεί ευνοϊκό έδαφος για ανακατατάξεις και μεγαλύτερη συγκεντροποίηση.

Αυτό φαίνεται καλά και στη λιγότερο ανταγωνιστική ελληνική αγορά.

Στις τάξεις του κεφαλαίου έγιναν ανακατατάξεις, άλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εκτοξεύτηκαν στην κορυφή, άλλοι πήγαν λίγο παρακάτω. Συνολικά, όμως, η κερδοφορία μεγάλωσε».

Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε και στη διαπλοκή, τονίζοντας επ' αυτού:

«Οταν το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση, κατηγορούσε τη ΝΔ για διαπλοκή, τώρα γίνεται το αντίθετο.

Η ουσία της διαπλοκής βρίσκεται στη σχέση ανάμεσα στην οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου με την πολιτική εξουσία.

Από εκεί και πέρα, βεβαίως, μπορεί να διαμορφώνονται και ιδιαίτερες σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας και ορισμένους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά αυτό γίνεται στο έδαφος της γενικής διαπλοκής. Η ειδική διαπλοκή δεν μπορεί να καταργηθεί από μόνη της.

Οσοι μιλούν περί της ειδικής διαπλοκής, ενδιαφέρονται να αθωώσουν συνολικά την τάξη των κεφαλαιοκρατών.

Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε φορείς της ολιγαρχίας και την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είναι πραγματικές, όμως δεν είναι διαφορές ταξικές, δεν είναι σύγκρουση διαφορετικών συμφερόντων, όπως θέλει να το παρουσιάσει το ΠΑΣΟΚ.

Η ολιγαρχία του τόπου φοβάται την προεκλογική περίοδο, γιατί καταλαβαίνει ότι η εκάστοτε κυβέρνηση αναβάλλει τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων μετά την εκλογική μάχη.

Οι οικονομικοί παράγοντες, όμως, δεν μπορούν να περιμένουν, πιέζουν ώστε να μη χαθεί χρόνος, να μη γίνουν προεκλογικές υποσχέσεις.

Τώρα τελευταία, εμφανίζεται η κυβέρνηση απέναντι στους απολυμένους της ΠΑΛΚΟ, κλπ., με το σύνθημα ότι η Ελλάδα δε θα γίνει Κίνα και Αλβανία. Μοιάζει με νέα έκδοση του γνωστού ΠΑΣΟΚικού συνθήματος, η Ελλάδα δε θα γίνει μπανανία.

Με το σύνθημα αυτό, θέλει να αποκοιμίσει τους εργαζόμενους, και τίποτε άλλο. Διά της καταδίκης, να εξοικειώσει τους εργαζόμενους να δεχτούν μια νέα μείωση εισοδήματος, που τάχα θα είναι μικρότερη από αυτήν που νομίζουν».

«Αν οι εργαζόμενοι δεν αμφισβητήσουν το δήθεν μονόδρομο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αν δεν αμφισβητήσουν την εξουσία των μονοπωλίων, δεν πρόκειται να έχουν αποτελέσματα στον αγώνα τους, ούτε να ανακόψουν την κυρίαρχη τάση», τόνισε η Αλ. Παπαρήγα και έκλεισε την ομιλία της, σημειώνοντας:

«Η μεγάλη πλειοψηφία των μισθοσυντήρητων και μικροεπαγγελματιών θα στριμώχνεται όλο και πιο πολύ, όχι μόνο με σχετική ή απόλυτη απώλεια του εργατικού ή λαϊκού εισοδήματος, αλλά και με όλα τα είδη της φορολογίας, από τα διόδια και τα υπέρογκα τέλη που πληρώνουμε στους λογαριασμούς του ΟΤΕ και της ΔΕΗ και όλες τις αγορές μας, με την αφαίμαξη που υφιστάμεθα από το τραπεζικό σύστημα, με την πλήρη εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας κλπ.

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, πρέπει να παλεύουν ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, απολύτως διαπλεκόμενα μεταξύ τους: Στο μέτωπο της μείωσης των συνεπειών, της διεκδίκησης άμεσων αιτημάτων, αλλά και στο μέτωπο της προετοιμασίας της δικής τους, εφ' όλης της ύλης, επίθεσης.

Στο τομέα της ανεργίας, εμείς προτείνουμε 10 μέτρα ανακούφισης, όμως, ταυτόχρονα, καλούμε τους εργαζόμενους να επιλέξουν το δρόμο της συνολικής πολεμικής με τις αιτίες της ανεργίας.

Παλεύουμε για τα δικαιώματα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που συγχωνεύονται, εξαγοράζονται, ιδιωτικοποιούνται, αλλά, ταυτόχρονα, καλούμε τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτες με στόχο να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την κοινωνικοποίηση του πλούτου της χώρας, των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Δεν αναβάλλουμε στο αύριο αυτό που μπορεί να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι σήμερα. Ομως, δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τους εργαζόμενους, όπως κάνουν άλλοι, που λένε ότι είναι δυνατόν να είσαι κομμουνιστής, ριζοσπάστης και αριστερός, με το ένα χέρι να σπρώχνεις την πολιτική που συμφέρει το κεφάλαιο στο όνομα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και με το άλλο χέρι να διεκδικείς λύσεις.

Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, ούτε ο άνθρωπος μπορεί να μπει πάνω από τα κέρδη στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Για μας, οι διαχωριστικές γραμμές μέσα στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο βρίσκονται στην αντίθεση με τα μονοπώλια, με το μεγάλο κεφάλαιο, συνολικά. Βρίσκονται στην αντίθεση "προσαρμογή και ενσωμάτωση ή ρήξη".

Βεβαίως, ο συσχετισμός δύναμης δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά κάθε μέρα πρέπει να δυναμώνει το κίνημα που θα φέρει τη συνολική ρήξη».