Η συνταξιοδότηση για την εργαζόμενη γυναίκα δεν αποτελεί απλά δικαίωμα, μετά από την πολύχρονη συμμετοχή της στην παραγωγική διαδικασία. Ούτε μονάχα προσδοκία, προκειμένου να απολαύσει πράγματα που στερήθηκε λόγω των επαγγελματικών της υποχρεώσεων. Το φορτίο που κουβαλά στο κορμί της είναι βαρύτερο από εκείνο του άντρα συναδέλφου της, λόγω του πολλαπλού ρόλου που της επιβάλλει η αναπαραγόμενη ανισοτιμία. Ωστόσο, με τα μέτρα που χρόνια τώρα προωθεί η κυβέρνηση, η συνταξιοδότηση εξελίσσεται σε προνόμιο για όσους ανταποκρίνονται στα ασφάλιστρα των ιδιωτικών εταιριών. Κι ενώ η αύξηση του παραγόμενου πλούτου θα έπρεπε να εξασφαλίζει νωρίτερα συνταξιοδότηση και καλύτερες αποδοχές, ο εργάσιμος βίος παρατείνεται και για τους απόμαχους της δουλιάς «εξασφαλίζεται» η μισο-επιβίωση και η εξαθλίωση.

«

Σταθερή εργασία τέλος. Ο λόγος στη μερική απασχόληση», λένε. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, οι υπέρμαχοι του νέου τύπου εργασιακών σχέσεων. Με τα τρίωρα και τα εξάωρα όμως, τις ατομικές συμβάσεις των πέντε ή οκτώ μηνών και για να συγκεντρωθούν τα 10.500 ένσημα, χρειάζονται δυο ζωές. Τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης ανέβηκαν, για την ώρα, στα 65, οι συντάξιμες αποδοχές είναι ψίχουλα. Για τις ιδιαιτερότητες του γυναικείου οργανισμού (και με δεδομένη την επιβάρυνσή του από την εγκυμοσύνη) δεν υπάρχει καμιά ειδική μέριμνα. Ενώ για την εργαζόμενη που λήγει η σύμβασή της και ψάχνει δουλιά στα 50 της, αλλά και για εκείνη της οποίας η εργασιακή ζωή ξεκινά στα 30 η ανασφάλεια πολλαπλασιάζεται. Η θρασεία υποκρισία της κυβέρνησης έφτασε στο σημείο να εξαγγέλλει με κομπασμό ότι θα επιδοτεί επιχειρήσεις με ποσό ίσο των εισφορών της για την ασφάλιση των εργαζομένων, προκειμένου να προσλαμβάνει άνεργες μητέρες με 2 παιδιά. Δηλαδή, επιβάλλει στην άνεργη μητέρα να πληρώνει διπλά για το αυτονόητο δικαίωμά της στη δουλιά και την ασφάλιση!

Ο στόχος είναι διπλός. Να παράγει ο εργαζόμενος υπερκέρδη μέχρι το τέλος της ζωής του («παράταση του εργασιακού βίου», το υπαγόρευσε η ΕΕ στη Λισαβόνα), σε συνθήκες μισο-εξαθλίωσης, ίσα για να συντηρείται. Να απαλλάσσεται το κράτος από την παροχή της σύνταξης, να γίνεται η φροντίδα των ηλικιωμένων ευθύνη ατομική, να επιβαρύνεται η λαϊκή οικογένεια με πρόσθετα έξοδα.

Στη γυναίκα που καταθέτει χρόνια προσφοράς στην κοινωνία ως εργαζόμενη, αλλά και ως μητέρα, δεν ταιριάζει η εξαθλίωση, η ταπείνωση, η ανοχή. Για μια αξιοπρεπή ζωή, σύμφωνη με τις σύγχρονες ανάγκες, χρειάζεται επιθετική διεκδίκηση των όσων της ανήκουν, χρειάζεται να δυναμώσει το Κόμμα που στηρίζει αληθινά τους αγώνες της, εκείνο που απαντά και θα συνεχίσει να απαντά στα κόμματα της πλουτοκρατίας, το Κομμουνιστικό.