Ούτε ένας κόκκος δημοκρατίας δεν υπάρχει στη διαδικασία ανάδειξης του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Η όλη ιστορία είναι μια παρωδία δημοκρατίας, μια επίφαση λαϊκής συμμετοχής, όπου η «βάση» χρησιμοποιείται για επικύρωση «διά βοής» προειλημμένων αποφάσεων σε μυστικά ανακτοβούλια. Πάει πολύ να εμφανίζεται ως αποκορύφωμα της δημοκρατίας η αποθέωση του αρχηγισμού και η λατρεία του αμερικανικού μοντέλου. Η χτεσινή εικόνα από το «Σπίτι της άρσης βαρών» παρέπεμπε περισσότερο σε εγκατάσταση Ρωμαίου επάρχου, όπου μάζες προορίζονται σε ένα «στοιχείο» του φαντασμαγορικού σκηνικού. Σύγχρονοι παραστάτες του «επάρχου», οι αθέατοι καναλάρχες και οι φίλοι και προστάτες στη Ρώμη, ...συγνώμη στην Ουάσιγκτον.

Η αλήθεια είναι ότι μόνο με τέτοιες διαδικασίες θα μπορούσε να επισφραγιστεί η ολοκλήρωση της αντιδραστικής μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ, που αποστειρώνει την πολιτική του από κάθε, αντιιμπεριαλιστική και φιλολαϊκή επιρροή. Από αυτή την άποψη η διαδικασία είναι ουσία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δε δίνεται στο νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ οποιαδήποτε «λαϊκή εντολή», μέσω συνεδρίου. Επιχειρήθηκε και επί Σημίτη το κόλπο, να χρησιμοποιείται, δηλαδή, το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να δοθεί «ώθηση» στην κυβερνητική πολιτική, μέσα από μια εικονική «ανανέωση λαϊκής εντολής». Αν αυτό δεν είναι σφετερισμός και υπεξαίρεση της λαϊκής εντολής, τότε τι είναι; Γενική θυμηδία προκαλεί η προπαγανδιστική επιχείρηση (ανα)κατασκευής «νέου κινήματος αλλαγής». Αλήθεια, ποιο είναι το όραμα και το σύνθημα; Μήπως «η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο, ζήτω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ»;...

Ας τελειώνει το παραμύθι(ασμα). Οι λαϊκές μάζες είναι καχύποπτες και παγερά αδιάφορες για «κινήματα» εξουσίας, που διαιωνίζουν τη φτώχεια και την κυριαρχία των δυναστών τους. Εχουν μάθει να «φοβούνται όλα αυτά που γίνονται γι' αυτούς χωρίς αυτούς». Μένει το αποφασιστικό βήμα για την αληθινή ανατροπή.