Από τη μια η κυβέρνηση με ολόκληρο τον κατασταλτικό μηχανισμό σε πλήρη κινητοποίηση! Με τους εισαγγελείς, τα ΜΑΤ και τα δικαστήρια! Με τους εκβιασμούς, την άθλια προπαγάνδα, τη βία και την τρομοκρατία, ενάντια στους μαθητές και στις κινητοποιήσεις τους! Μαζί της - άλλοι πιο ανοιχτά και άλλοι πιο συγκαλυμμένα - οι πρώην και επίδοξοι διαχειριστές μιας βαθιά αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, που σημαδεύει στην καρδιά τη δημόσια - δωρεάν παιδεία. Από την άλλη, εμείς! Ολοι, «υποκινητές» και «υποκινούμενοι»! Οι μαθητές, που δε δέχονται να βάλουν το κεφάλι στους στις «δαγκάνες» του πρόωρα κακογερασμένου «εκσυγχρονισμού». Οι εκπαιδευτικοί, που σέβονται το ρόλο τους και δε δέχονται να τους υποκαταστήσουν στις τάξεις οι εισαγγελείς και η αστυνομία, που θέλουν ένα σχολείο δημοκρατικό και όχι παραδομένο στις «χειροπέδες» του πιο ακραίου αυταρχισμού. Οι γονείς, που χρέος και καθήκον τους είναι να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δε συμφωνούν μαζί τους. Οι εργαζόμενοι, που γνωρίζουν ότι αυτή η αναμέτρηση δεν έχει να κάνει μόνο με το μοντέλο της εκπαίδευσης, αλλά με το ίδιο το μοντέλο της αγοράς της εργασίας, που προωθούν κυβέρνηση και εργοδοσία. Μια εργασιακή ζούγκλα, που προϋποθέτει μια ζούγκλα στην παιδεία, όπου τα σαρκοβόρα της ταξικής «εκκαθάρισης» θα φροντίσουν να «αποκαθάρουν» την ανώτατη και ανώτερη εκπαίδευση από τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, να τα κρατήσουν μακριά από τη μόρφωση και έτσι να τα ρίξουν, έρμαια, σε μια αγορά εργασίας μισοειδικευμένων απασχολήσιμων.

Είναι οι λίγοι και είμαστε οι πολύ. Εχουν το άδικο και έχουμε το δίκιο. Εχουν τα δικά τους όπλα και έχουμε τα δικά μας. Είναι δύναμη και είμαστε «υπερδύναμη», υπό έναν όρο. Αυτόν της αγωνιστικής συστράτευσης, με βάση το τι θέλουμε εμείς, με βάση το τι συμφέρει σε μας και τα παιδιά μας. Με βάση την τοποθέτηση της μίας και μοναδικής διαχωριστικής γραμμής, εκεί που πραγματικά είναι και όχι εκεί που θέλει να την εμφανίζει η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της, ανασύροντας από το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο ό,τι πιο ελεεινό επινοήθηκε ποτέ. Η διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σ' αυτούς που θέλουν δημόσια και δωρεάν παιδεία, ανοιχτή σε όλα τα Ελληνόπουλα, και σ' εκείνους που υψώνουν θεόρατους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, που υποβαθμίζουν σκόπιμα το δημόσιο σχολείο, προωθώντας ύπουλα και συστηματικά την ιδιωτικοποίηση, ενώ κραυγάζουν για το αντίθετο. Αυτή είναι η μόνη και καθαρή αλήθεια. Τα άλλα, περί «δακτύλων» και «υποκινητών», είναι απλώς για αφελείς. Καμία απολύτως «υποκίνηση» δεν μπορεί - ακόμα και όταν υπάρχει - να βρει «υποκινούμενους», αν δεν υπάρχει ισχυρή βάση. Αν δε βράζει ο τόπος από την οργή, αν συγκεκριμένες πολιτικές δεν έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση εντελώς εκρηκτική, παίζοντας έτσι αυτές το ρόλο του πραγματικού υποκινητή.

Από αυτή την υπόθεση, επομένως, δεν μπορεί κανένας να βγάλει την ουρά του απ' έξω. Κανείς δεν μπορεί να πει «δε με αφορά». Κανείς δεν πρέπει να λείψει σήμερα από τα μεγάλα συλλαλητήρια μαθητών, εκπαιδευτικών, γονιών, που πραγματοποιούνται στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα. Ολοι μαζί, λοιπόν, στο προσκλητήριο της μεγάλης νεανικής απάντησης στον κυβερνητικό αυταρχισμό, στην καταστολή και στα φασιστικής έμπνευσης μέτρα ενάντια στους μαθητές. Ολοι μαζί στον αγώνα για κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων, για μόρφωση, ζωή, δημοκρατία. Αυτός ο αγώνας μάς αφορά ΟΛΟΥΣ!