Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση Σημίτη βαδίζει προς το Ελσίνκι με επιλογές στις οποίες βαραίνουν οι αξιώσεις και οι επιθυμίες των ΗΠΑ και των «ισχυρών εταίρων». Αυτό που την απασχολεί δεν είναι η αποδοχή ή μη της τουρκικής υποψηφιότητας -γι' αυτή έχει δεσμευτεί απέναντι στον Κλίντον - αλλά η αναζήτηση προσχημάτων που θα της επιτρέψει να εμφανιστεί προεκλογικά στο λαό ότι κατήγαγε - πάλι - «περήφανη εθνική νίκη». Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί -αλλά ούτε θέλει - να κάνει χρήση του βέτο και γι' αυτό όλες οι προσπάθειές της έχουν επικεντρωθεί στην προετοιμασία της «κοινής γνώμης» ώστε να δεχτεί οποιαδήποτε απόφαση. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν ξεκαθαρίζει απέναντι στον ελληνικό λαό τη στάση που θα κρατήσει - ακριβώς γιατί αισθάνεται αλλεργία απέναντι στη λαϊκή βούληση - και τα συνδέει όλα με τις «διαπραγματεύσεις» και τα «ανταλλάγματα», λες και δεν υπάρχει καμία πολιτική αρχών στην οποία μπορεί να στηριχτεί. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου, μετά το Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών προχτές, ο οποίος είπε ότι «αν η Ελλάδα δεν ικανοποιηθεί, την ευθύνη για την αποτυχία στο Ελσίνκι θα φέρουν στο ακέραιο οι εταίροι μας». Και ξεχνά ότι μέχρι πρόσφατα δήλωνε ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών...