Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε προηγούμενους ομιλητές, που κάλεσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα για διάλογο. Θα τονίσω τη λογική δύο προτάσεων, που κατατέθηκαν εδώ, την πρόταση προς την Αριστερά του ΔΗΚΚΙ και την πρόγνωση του Προέδρου του Οικονομικού Επιμελητηρίου. Θα το κάνω αυτό, για να ελέγξω και να επαληθεύσω εάν ισχύει και αυτό που πρότεινε ο κ.Αλογοσκούφης, ότι ενώ συμφωνούμε γενικά στους στόχους διαφωνούμε μάλλον στα μέσα υλοποίησης των στόχων.

Η πρόταση του ΔΗΚΚΙ, έτσι όπως κατατέθηκε, αν και δεν είχε χρόνο ο άνθρωπος, κατέθεσε τους τρεις βασικούς άξονες. Ο πρώτος αφορούσε στην ευρωπαϊκή προοπτική, ο δεύτερος στη βαλκανική προοπτική και τρίτος ήταν η αναδιανομή του εισοδήματος. Αν προσέξατε, έγινε και μια αναφορά σχετικά με την ευρωπαϊκή προοπτική, με κάποιο κριτικό τρόπο.

Αν προσέξατε βέβαια στην ομιλία, έγινε πολύς λόγος για έναν αντι-νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος αφορούσε μονάχα τον ένα άξονα, τον άξονα αναδιανομής. Το ερώτημα, η διαπίστωση, η απορία είναι πώς, ενώ ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα πολιτικής πράξης και σκέψης, μπορεί να αντιμετωπιστεί μονοσήμαντα σε ένα μόνο πεδίο, σε ένα μόνο άξονα. Δηλαδή μόνο στον άξονα της αναδιανομής του εισοδήματος. Εάν τυχόν η Αριστερά αυτοϊκανοποιηθεί με έναν τέτοιο μονοσήμαντο αντι-νεοφιλελευθερισμό, νομίζω ότι εγκληματικά, ίσως και με λιγότερες λέξεις, θα δηλώσει αναποτελεσματικότητα στο μέλλον και στο παρόν.

Η δεύτερη παρατήρηση σχετικά με αυτό, είναι ότι ένας μονομερής αντι-νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε έναν «μεσσία κεϋνσιανισμό», ο οποίος όμως έχει συγκεκριμένες ευθύνες -οι οποίες αναλύθηκαν και από προηγούμενους ομιλητές - για την πολιτική αναπτύξεων κοινωνικών, οικονομικών κλπ.

Εάν και πάλι η Αριστερά σε έναν τέτοιο μονοσήμαντο νέο αντινεοφιλελευθερισμό, για την κοινωνική ανάπτυξη διαλέξει ένα που ο Μάκης ο Παπαδόπουλος μάς το πρότεινε να το επαληθεύσουμε ότι δεν είναι δυνατός, δεν είναι πραγματοποιήσιμος ο αντι- νεοφιλελευθερισμός σήμερα μόνος του, αν είναι και μονοσήμαντος ακόμα περισσότερο.

Βεβαίως, πρέπει να καταλάβουμε ότι η μονοσήμαντη αυτή πρόταση έχει βάση. Ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΔΗΚΚΙ μάς το εξήγησε, σύμφωνα με το οποίο -στον πρόλογό του το έκανε κιόλας- η Αριστερά έχει χάσει, πρέπει να ψάξει να βρει νέους τρόπους αντιπολίτευσης, να ψάξει να βρει, να αμφισβητήσει το σύστημα. Μέχρι που να τους βρει, πρέπει να παλέψει μέσα στο σύστημα για τους τρόπους πολιτικών.

Η Αριστερά έχει ιστορικό όραμα

Εάν η Αριστερά δεν έχει ένα όραμα, δεν έχει ιστορικό όραμα, αν αυτό το όραμα δεν είναι ιστορικά προσδιορισμένο, έχω την εντύπωση και πάλι ότι μια τέτοια Αριστερά θα είναι αναποτελεσματική. Επίσης, ειδικά από την εισήγηση υπήρξε και μια αναφορά για το ζήτημα της αναζήτησης του οικονομικού μηχανισμού εντός του συστήματος ή εκτός του συστήματος. Εάν την αγορά την αναζητήσουμε μέσα στο σύστημα, σύμφωνα με την πρόταση του ΔΗΚΚΙ, πάλι αναποτελεσματικοί θα είμαστε.

Υπάρχει στην κεντρική εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής μια αντιπρόταση, η οποία βγαίνει μέσα από την ιστορία και νομίζω ότι είναι πολύ διάφορη από αυτό που τα γιγαντιαία μονοπώλια, τα οποία αναφέρθηκαν μας το έδειξαν αυτό το πράγμα. Είναι ο κεντρικός σχεδιασμός, ο οποίος μπορεί, επέδειξε την αποτελεσματικότητά του σε πολύ μεγάλη περίοδο της ιστορίας, αν, βέβαια, πάρουμε υπόψη μας και τις συζητήσεις που γίνονται και τις οποίες και πάλι η εισήγηση προκαλεί να τις συνεχίσουμε.

Επομένως, σε σχέση με το τι θα διαλέξει, για να αναζητήσει η Αριστερά, εγώ προτείνω να ξανασκεφτούμε αυτό που βάζει και η εισήγηση σχετικά με τους πραγματικούς αντιπάλους στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό. Δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι ένας μονομερής αντι-φιλελευθερισμός, ο οποίος είναι και μονομερής από πολλές απόψεις, στην ευρύτερη Αριστερά γίνεται λόγος τώρα τελευταία. Πρέπει να συγκροτηθεί ένα μέτωπο πάλης τέτοιο, το οποίο να διανοίγει τους δρόμους για την αναπαραγωγή της λαϊκής εξουσίας.

Υπήρχε για ένα άλλο θέμα, δεύτερο, μια πρόγνωση η οποία φιγουράρει στην οικονομική βιβλιογραφία τώρα τελευταία πάρα πολύ διογκωμένα. Ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου μετέφερε τις αισιόδοξες εκτιμήσεις από τη διεθνή βιβλιογραφία, κυρίως αυτή η βιβλιογραφία, αν μου επιτρέπετε, είναι νεοφιλελεύθερη, ότι μας έρχεται η ανάπτυξη. Υπάρχει μάλιστα σε περιοδικό της ευρύτερης Αριστεράς και η πρόγνωση ότι έρχεται μακρύ κύμα ανάπτυξης, και μάλιστα είναι συνδεδεμένο με τις λεγόμενες θεωρίες των μακρών κυμάτων του Κοντράγιεφ κλπ.

Αν αυτή την αισιόδοξη πρόγνωση τη συνδυάσουμε με αυτό που μας μαρτύρησε η κα Νεγρεπόντη - Δελιβάνη ότι έχουμε πολύ σημαντικά πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά μιας φρεναριζόμενης ανάπτυξης νεοφιλελεύθερης έμπνευσης γύρω στο 3%, συν αν το συνδέσουμε αυτό το πράγμα, το προηγούμενο, με το γεγονός ότι σήμερα όλο και περισσότερο η ανάπτυξη προσλαμβάνει διαστάσεις από τη γνωστή επίσης πρωτόγνωρη κινητικότητα του πλασματικού εικονικού κεφαλαίου, δηλαδή των Χρηματιστηρίων, τότε η πρόγνωση ότι μας έρχεται η ανάπτυξη, θα πρέπει να συνδεθεί με αυτό που θέλουμε να την επαληθεύσουμε ή αν θέλουμε να την ψάξουμε μαρξιστικά εννοείται, θα πρέπει να τη συνδέσουμε με αυτό που η εισήγηση πολύ έντονα υπογράμμισε, ότι οποιαδήποτε τέτοια ανάπτυξη θα σημάνει ταυτόχρονα όξυνση αντιθέσεων του σημερινού καπιταλισμού.

Αν μου επιτρέπετε, μια φράση μονάχα. Ο πραγματικός αντίπαλος και σε αυτό το θέμα, στο ζήτημα της ανάπτυξης, είναι καθορισμένος και διατυπωμένος από την εισήγηση, με την οποία συμφωνώ.

Ευχαριστώ.