Μπορεί η πολιτική της «ενότητας της Αριστεράς», που προβάλλει ο ΣΥΝ, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το δικομματισμό;

Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είναι επικίνδυνος γιατί και τα δύο κόμματα είναι κόμματα του κεφαλαίου, αποδέχονται τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Επομένως για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο δικομματισμός απαιτείται αντιπαράθεση στην πολιτική του κεφαλαίου, στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές του δικομματισμού και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΝ όμως περιορίζεται στον τρόπο διαχείρισης και στη μορφή του πολιτικού συστήματος.

Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ δεν αντιμετωπίζεται από εκείνους που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, το Ευρωσύνταγμα. Και ο ΣΥΝ έχει επικυρώσει όλα τα παραπάνω άρα δεσμεύεται από αυτές τις στρατηγικές επιλογές του και γι' αυτό πατά σε δυο βάρκες και με την ΕΕ και με το λαό, αλλά και τα δυο μαζί δε γίνεται. Αυτό έχει αποδείξει η ζωή, με την πολιτική που επεξεργάζονται και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών. Δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα προτείνοντας θέσεις για βελτιώσεις που πραγματικά είναι αναποτελεσματικές, αφού ΕΕ και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις πάνε πακέτο. Μάλιστα ο ΣΥΝ, στην τελευταία σύνοδο της Βουλής ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή τη διεύρυνση της ΕΕ, δηλαδή τη διεύρυνση της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της άκρατης εκμετάλλευσης, της συμμετοχής σε προληπτικούς πολέμους στο όνομα δήθεν της κοινής ασφάλειας και κοινής άμυνας.

ΕΤΣΙ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ στην άσκηση κριτικής ότι η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε τα κοινοτικά κονδύλια, ή ότι διαχειρίζεται τα κοινοτικά κονδύλια για άλλους σκοπούς, απ' αυτούς που ορίζει η ΕΕ, αποκρύπτοντας σκοπίμως τους σαφείς περιορισμούς της ΕΕ για το πού θα επενδυθούν (ανάπτυξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων), άρα επωφελούνται οι μεγαλοεπιχειρηματίες από τα κονδύλια και όχι ο λαός.

Η απάντηση στο δικομματισμό δεν μπορεί να είναι μια συμμαχία που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος, γιατί τάχα θα καταφέρει να λειτουργήσει από τα μέσα υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων. Και η «ενότητα της Αριστεράς» θα λύσει τα λαϊκά προβλήματα σε μια ταξική κοινωνία.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ Ο ΣΥΝ όταν κατηγορεί το ΚΚΕ για άρνηση συνεργασίας, παρακάμπτει την ουσία δηλαδή την προγραμματική της βάση, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πολιτική του κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη φιλολαϊκή διέξοδο, τη διακυβέρνηση, για την οποία σιωπά, κατηγορώντας επίσης το ΚΚΕ ότι έχει κηρύξει τον «εμφύλιο» στην Αριστερά. Ετσι προσπαθεί να ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο ΣΥΝ έχει θέσει στο συνέδριό τους το ζήτημα της δημιουργίας της «μεγάλης ανανεωτικής Αριστεράς» κόντρα στο «αναχρονιστικό, περιχαρακωμένο ΚΚΕ», αλλά συγκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι σκοπός του είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας για άλλη μορφή διαχείρισης. Συγκαλύπτοντας επίσης ότι όπου αυτό έγινε, (κεντροαριστερά Γαλλίας, Ιταλίας) όχι μόνο δεν άλλαξαν πολιτική τα αστικά κόμματα, αλλά ποδηγέτησαν και το λαϊκό κίνημα.

ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΚΕ το οποίο κατηγορούν για «εμφύλιο στην Αριστερά», έχει πρόταση συμμαχιών σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή βάση. Οι πολιτικές διαφορές του με το ΣΥΝ δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της «Αριστεράς» αλλά με τους δυο δρόμους εξέλιξης της κοινωνίας, αυτόν των μονοπωλίων και αυτόν του λαϊκού μετώπου. Ο ΣΥΝ αρνείται το δεύτερο δρόμο.