Οι ...προκλήσεις της οικονομικής πολιτικής βρέθηκαν στο επίκεντρο της ομιλίας του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κατά τη χτεσινή γενική συνέλευση της τράπεζας. Ως αδιαμφισβήτητος θεματοφύλακας της πορείας της χώρας στη ρότα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, η διοίκηση της κεντρικής τράπεζας της χώρας, διατύπωσε με απόλυτη σαφήνεια τις επιδιώξεις που έχουν τα επιτελεία της ΕΕ, που συναποτελούν στόχο και των εδώ κυβερνώντων. Ακριβέστερα, των εδώ κυβερνητικών κομμάτων, αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται και αλληλοελέγχονται για το βαθμό πιστότητας που έχουν οι διάφορες πολιτικές τους στις αποχρώσεις των στοχεύσεων της οικονομικής ολιγαρχίας.

Οταν, βέβαια, τραπεζίτες και κυβερνώντες κάνουν λόγο για προκλήσεις, οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο μυαλό τους δεν έχουν, ας πούμε, το όραμα της εξάλειψης της ανεργίας, της εξασφάλισης κοινωνικής δικαιοσύνης, ή της κατάργησης της εκμετάλλευσης. Ισα - ίσα, εννοούν το ακριβώς αντίθετο. Ψάχνουν πώς θα αντιμετωπίσουν το εμπόδιο «εργάτης», για να επιβάλουν μέτρα που αξιώνει ο εργοδότης. Πώς θα εξουδετερώσουν το ανάχωμα «λαός», ώστε να κλαπεί ακόμα μεγαλύτερος πλούτος από αυτόν που παράγουν οι εργαζόμενοι. Προς αυτή την κατεύθυνση πάνε οι οδηγίες του κ. Γκαργκάνα, σε αυτή την τροχιά κινούνται οι επιλογές των κυβερνώντων και ζητούμενο - εδώ που τα λέμε - είναι τι θα πράξουν οι εργαζόμενοι.

Από την Τράπεζα της Ελλάδας, σ' αυτή τη φάση, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις εργασιακές σχέσεις. Χωρίς να υποτιμούνται άλλα μέτωπα, όπου συστηματικά υιοθετούνται αντιλαϊκά μέτρα (φορολογική πολιτική, εισοδηματικά, κοινωνικοασφαλιστικά ζητήματα κ.ο.κ.), η διοίκηση της Τράπεζας επιλέγει να διαφημίσει το μεγάλο... όφελος από την υλοποίηση των στόχων της Λισαβόνας. Ποιων στόχων; Εκείνων που αναφέρονται στην «αύξηση της ευκαμψίας της αγοράς εργασίας»! Ετσι το λένε επίσημα, για να κρύψουν τον εφιάλτη που κρύβεται από πίσω. Την καθιέρωση, δηλαδή, εργασιακών σχέσεων στο πλαίσιο των οποίων το μόνο που θα θεωρείται δεδομένο θα είναι οι εκάστοτε αξιώσεις της εργοδοσίας. Η νομιμοποίηση της πλήρους ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, που απελευθερωμένο πια και από τους τελευταίους εναπομείναντες περιορισμούς, θα οργιάσει, εγκαθιδρύοντας εργασιακούς μεσαίωνες στις σύγχρονες συνθήκες. Εδώ εντάσσονται η κατάργηση του ορίου για τις απολύσεις, η ανασφάλιστη εργασία, η διεύρυνση της υποαπασχόλησης, η εξάπλωση της μερικής εργασίας κ.ο.κ. Γιατί, όπως κυνικότητα λέει και ο κ. διοικητής, «μια περιοριστική νομοθεσία προσπαθεί μεν να προστατεύσει την απασχόληση, ταυτόχρονα όμως θέτει σημαντικά προσκόμματα στις επιχειρήσεις».

Αυτός είναι και ο ρόλος των κυβερνώντων. Να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους και να προωθούν μέτρα που θα σαρώνουν κάθε... πρόσκομμα που εκτιμάται ότι δε διευκολύνει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Μέτρα που θα σαρώνουν τις λαϊκές καταχτήσεις δεκαετιών, προκειμένου να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η θέση της πλουτοκρατίας. Βέβαια, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί, η τελευταία λέξη ανήκει σε όσους θίγονται από αυτή την πολιτική. Στους εργάτες, στους αγρότες, στα λαϊκά στρώματα γενικά, που όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν πως η ανατροπή της σημερινής κατάστασης περνά μέσα από το λαϊκό μέτωπο και την κλιμάκωση των αγώνων. Ανήκει σ' αυτούς που αύριο θα συναντηθούν στα μπλοκ του ταξικού γιορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς.