Ηρθε λοιπόν η πολυπόθητη για την κυβέρνηση (και όχι μόνο) ώρα της ένταξης στην ΟΝΕ. Μετά την απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών Οικονομίας την περασμένη Δευτέρα μένει μόνο η τυπική επικύρωση της ένταξης στη Σύνοδο των «δεκαπέντε» στη Φειρά της Πορτογαλίας στις 19 και 20 Ιούνη. Ετσι, μια πορεία που άρχισε το 1992, με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τελειώνει με την επιτυχία του «εθνικού στόχου», όπως τον βάφτισε ο πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση δεν κρύβει την πρόθεσή της να πανηγυρίσει για το γεγονός, προβάλλοντας την «επιτυχία» της ως είσοδο της χώρας στο «κλαμπ των ισχυρών».

Ασφαλώς η κυβέρνηση, αλλά και οι άλλοι θιασώτες της ΟΝΕ δε θέλουν να θυμούνται τέτοιες στιγμές το τι στοίχισε στους Ελληνες εργαζόμενους, στους αγρότες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους συνταξιούχους, τη νεολαία αυτή η πορεία. Τι στοίχισε σ' ολόκληρη τη χώρα η πολιτική της «σύγκλισης» και των κριτηρίων της ΟΝΕ.

Και αν ακόμη στα λόγια ο πρωθυπουργός αναγνωρίζει τις «θυσίες» των μισθωτών και των λαϊκών στρωμάτων, είναι έτοιμος να υποσχεθεί ότι αυτές οι «θυσίες» έκαναν την Ελλάδα «ισχυρή» και «υπολογίσιμη». Δε θα μπει, όμως, στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνει «ισχυρή Ελλάδα», με μια ανεργία που καλπάζει, με την αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων να μειώνεται συνεχώς, με το ξεκλήρισμα χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, τα χιλιάδες λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με την εξαθλίωση μεγάλου τμήματος των συνταξιούχων, με την ελληνική περιφέρεια φτωχό συγγενή της ΕΕ.

Βεβαίως, λίγες μέρες πριν ο ίδιος μιλούσε για την «ισχυρή Ελλάδα» στους Ελληνες βιομήχανους, τους μόνους που μπορούν να συμμεριστούν τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. «Ισχυρή Ελλάδα» γι' αυτούς είναι τα παραφουσκωμένα τους χρηματοκιβώτια.

Ομως, και πάλι η κυβερνητική προπαγάνδα συσκοτίζει συστηματικά τη μοναδική αλήθεια. Οτι δηλαδή τώρα αρχίζουν τα χειρότερα. Οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση για την πολιτική που θα ακολουθήσει μετά την ένταξη στην ΟΝΕ προσδιορίζουν και το τι θα πρέπει να περιμένουν οι εργαζόμενοι για την επόμενη τουλάχιστον διετία.

«Σφιχτή» μισθολογική πολιτική, αυξήσεις κάτω του πληθωρισμού, αύξηση της φορολογίας, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ισοπέδωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, μαζική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό θα είναι το κόστος που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα, για να σφραγίζει η κυβέρνηση την άδεια παραμονής στην ΟΝΕ και στη «ζώνη του ΕΥΡΩ».