Είναι γεγονός ότι η καμπάνια του ΚΚΕ για την καταδίκη του αντικομμουνιστικού μνημονίου έχει βρει τεράστια απήχηση κι αποδοχή στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Ιδιαίτερη, μάλιστα, εντύπωση προκαλεί η πρόθυμη και άμεση αντίδραση του πνευματικού, επιστημονικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας μας, που νιώθει την ανάγκη να πει, δημοσίως, τη γνώμη του, καταδικάζοντας, με παρρησία, τη νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία στην Ευρώπη και επισημαίνοντας, με σαφήνεια, τους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται για τους λαούς της γηραιάς ηπείρου. Κι αυτό αποδεικνύει ότι ο λαός μας, όχι μόνο διαπνέεται από δημοκρατικά αισθήματα και διεθνικά ιδανικά, αλλά, ταυτόχρονα, εκτιμά τους αγώνες των κομμουνιστών κι αναγνωρίζει το δημιουργικό και προοδευτικό ρόλο του Κόμματός μας στην ελληνική κοινωνία.

Υπάρχουν, όμως, κάποιοι «πονηροί», οι οποίοι, μέσω της λεκτικής «καταδίκης» του αντικομμουνισμού, επιχειρούν να περάσουν ...αντικομμουνιστικά μηνύματα. Γράφει, π.χ., ανάμεσα στα άλλα, σε σχετική ανακοίνωσή της, η Δημοτική Οργάνωση Βόλου του ΠΑΣΟΚ: «Στο όνομα της καταδίκης υπαρκτών εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων, πράγμα που βρίσκει σύμφωνο κάθε δημοκράτη, επιχειρείται ένας ανίερος συμψηφισμός, μια ύποπτη εξομοίωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό.» «Εξις, δευτέρα φύσις», ο αντικομμουνισμός μερικών εκ των εγχώριων «σοσιαλιστών» και δεν μπορούν να «ξεφύγουν». Τους «τρώει» και «ξύνονται» συνεχώς...