«Οι παρακολουθήσεις της ζωής μας με τα συστήματα ΕΣΕΛΟΝ, η κατάργηση ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ολομέτωπη επίθεση στο συνδικαλιστικό στάτους, η μεγαλύτερη μιζεροποίηση της καθημερινότητας, είναι αυτά που έχουν προηγηθεί για να φτάσουμε σήμερα στην κορύφωση που λέγεται αντικομμουνιστικό μνημόνιο, αλλά που δεν είναι το τέλος της ολομέτωπης επίθεσης του βορειοαμερικανικού κατεστημένου και των εντεταλμένων πολιτικών υπαλλήλων της ΕΕ.

Είναι ζητούμενο η Ευρώπη των λαών, σήμερα όμως μιλούμε για την Ευρώπη της αντίδρασης. Βέβαια, θα πρέπει να ερμηνεύσουμε αυτό το φαινόμενο της επίθεσης σε δυο επίπεδα και ως τέτοιο να το αντιμετωπίσουμε.

Πρόκειται σε πρώτο επίπεδο για μια πολιτική επίθεση που έχει ως στόχο να κατατρομοκρατήσει όχι μόνο τους κομμουνιστές, αλλά θα έλεγα κυρίως τον κάθε Ευρωπαίο ή παγκόσμιο πολίτη γιατί ό,τι γίνεται σήμερα στην Ευρώπη αντανακλά στην παγκοσμιότητα και ό,τι γίνεται στην παγκοσμιότητα αντανακλά και στην Ευρώπη.

Ξαναλέω, θέλει να τρομοκρατήσει τον παγκόσμιο πολίτη, να μην τολμά να ορθώνει λόγο, να μην τολμά να αντιστέκεται. Δεν είναι λοιπόν προσωπική και κομματική υπόθεση αριστερών ή κομμουνιστικών κομμάτων και αυτό πρέπει να το αντιληφθεί και ο λαός και η κοινωνία και όλες οι κοινωνικές διαστρωματώσεις.

Ετσι ξεκινούν όλα και γενικεύονται.

Πρώτος στόχος, κατατρομοκράτηση, μη μιλάτε, πειθαρχείται, μην εντάσσεστε, μη δραστηριοποιήστε.

Δεύτερος στόχος είναι η απόλυτη πλήρης και ιδεολογική απαξίωση της κοσμοθεώρησης του μαρξισμού - λενινισμού, αυτή τουλάχιστον είναι η προσωπική μου αντίδραση.

Δεν αρκούνται τελικά σε μια πολιτική επίθεση με στόχο την πολιτική ήττα, αλλά προχωρούν και στην ιδεολογική απαξίωση, ότι δηλαδή, τι είναι αυτά τα πράγματα, παρωχημένα και αρτηριοσκληρωτικά. Βέβαια, αυτή η επίθεση επί της ουσίας δεν είναι μια επίθεση κατά της κομμουνιστικής αντίληψης και της μαρξιστικής θεώρησης, είναι μια επίθεση απέναντι στη ζωή.

Γιατί η μαρξιστική θεώρηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συμπύκνωση και η κωδικοποίηση των αδυναμιών της ζωής, των αδικιών που καταλήγει σε μια συμπερασματολογία και με αυτή την έννοια εκτιμώ ότι το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο είναι μισογεμάτο. Γιατί επιτίθεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα απέναντι στην ίδια τη ζωή, και η ίδια η ζωή ή θα αμυνθεί ή θα καταντήσει τέλμα και θα σωπάσει ως τέτοια. Επειδή για λόγους διαλεκτικής και νομοτελειών δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, το παιχνίδι είναι πάρα πολύ δύσκολο από την πλευρά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ο μοναδικός λόγος για να ξεμπλέξει με τον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές είναι να πάψει να υφίσταται ως τέτοια, ως, δηλαδή, βαρβαρότητα. Είναι ιστορικά όμως και ιδεολογικά αυτό σωστό, τη στιγμή που το DΝΑ του καπιταλισμού είναι η αδικία, η εκμετάλλευση και η ίδια η βαρβαρότητα; ΟΧΙ.

Αρα πάντα θα έχει απέναντί της συνειδητοποιημένες δυνάμεις που αντιστέκονται και θα αντιστέκονται με επιτυχία. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, δε θα πρέπει να ξεχνάμε το τι γίνεται στη Λατινική Αμερική».