Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, δήλωσε ο πρωθυπουργός προχτές, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τις αντιδράσεις εκείνων που διαφωνούν με την ΟΝΕ. Οσο κι αν η απάντηση του Κ. Σημίτη προσφερόταν για να αναπαραγάγουν ορισμένοι την αστειότητα περί του... διλήμματος «Σημίτης ή Χριστόδουλος» (!), η οποία ανέκυψε εσχάτως, είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός αποδίδοντας προβλήματα ...κατανόησης στους αντιπάλους του, δε συμπεριλάμβανε σ' αυτούς την ηγεσία της Εκκλησίας. Αλλωστε, ο κ. Χριστόδουλος στο προηγούμενο συλλαλητήριο (ενδεχομένως και στο σημερινό) ήταν σαφής: «"Ευλογημένα" και η παγκοσμιοποίηση, και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας, και η ιδιωτική οικονομία, γενικώς», ήταν τα λόγια του. Συνεπώς, ο Κ. Σημίτης δεν έχει πρόβλημα με εκείνους που κατηγορούν τους ευρω-λιγούρηδες, αλλά όταν πρόκειται για το ταξικό τους καθήκον τα «έχουν τετρακόσια». Εχει πρόβλημα με εκείνους που αντιστέκονται στους δρόμους του αγώνα, αρνούμενοι να γίνουν «ευρωαπασχολήσιμοι», «ευρω-ραγιάδες» και «ευρω-δολοφόνοι».

Αυτοί οι τελευταίοι είναι που «δεν καταλαβαίνουν», κατά τον Κ. Σημίτη. Μόνο που όσο κι αν ξορκίζει την παρουσία τους ο πρωθυπουργός, αυτά τα «αγύριστα κεφάλια»... πολλαπλασιάζονται. Και εντός και εκτός Ελλάδας. Προχτές, για παράδειγμα, την ώρα που ο πρωθυπουργός είχε βάλει το καλύτερό του χαμόγελο, για να σαγηνεύσει τον ελληνικό λαό με το «κατόρθωμα» της ΟΝΕ, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, πάνω από 50.000 Πορτογάλοι έστελναν το δικό τους μήνυμα στον ελληνικό λαό: «Οτι η ΟΝΕ (που ο λαός της Πορτογαλίας τη βιώνει» από τα μέσα χρόνια πριν από μας) ισοδυναμεί με ανεργία, με φτώχεια, με υποβάθμιση, με περιθωριοποίηση. Και είναι μάλιστα τόση η υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής στον κόσμο της ΟΝΕ, που βγήκαν στους δρόμους να το φωνάξουν τόσοι πολλοί Πορτογάλοι, όσοι δεν είχαν διαδηλώσει ποτέ από την Επανάσταση των Γαριφάλων, το 1974 και μετά!

ΟΚ. Σημίτης, είναι λογικό, ανάμεσα στη γνώμη του πορτογαλικού λαού και στη γνώμη του Κλίντον να διαλέξει τον δεύτερο, ο οποίος τον συνεχάρη κιόλας για το «επίτευγμα» της ένταξης. Μόνο που και ο Κλίντον -όπως και ο Σημίτης, όπως και ο Γκουτιέρες- νιώθουν όλο και πιο συχνά πονοκεφάλους. Φυσικά, για τη ζάλη τους φταίνε αυτοί που δεν καταλαβαίνουν. Οπως εκείνες οι δεκάδες χιλιάδες, για παράδειγμα, που πρόσφατα στην Ουάσιγκτον και λίγο πριν στο Σιάτλ, εξέφρασαν στον Κλίντον τη δική τους άποψη για την παγκοσμιοποίησή «τους».

Κατόπιν αυτών, ο ελληνικός λαός έχει το χρέος να αποφασίσει: `Η με τον Γκουτιέρες ή με τις 50.000 λαού που διαδήλωναν προχτές στο Πόρτο. `Η με τον Κλίντον ή με τους χιλιάδες του Σιάτλ. `Η με το Σημίτη (και το Χριστόδουλο) ή με το μυαλό του και την πίστη του δοσμένα στον αγώνα. «Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει.