Η πολιτική τους είναι ίδια. Αλλά και η «ηθική» της πολιτικής τους είναι ίδια. Λογικό: Η ομοιότητα της «ηθικής» τους γεννιέται από την ομοιότητα της πολιτικής τους.

*

Εχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από εκείνη την - αποδιδόμενη στον Αντρέα Παπανδρέου - φράση:

«Εκανε ένα δωράκι στον εαυτό του»!

Δεν την είπε αυτή τη φράση ο Παπανδρέου, αντιδρούν (...βραδυφλεγώς) οι του ΠΑΣΟΚ. Μα αυτό είναι το θέμα; Αν την είπε έτσι, αν την είπε κάπως έτσι, ή ότι τα πράγματα στην Ελλάδα του δικομματισμού γίνονται ...ακριβώς έτσι!

*

Είτε το ομολογούν, είτε όχι, μετά από τόσα χρόνια «αλλαγής», «απαλλαγής», «εκσυγχρονισμού» και «σεμνότητας», η καθεστηκυία πολιτική τάξη διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να ορίζει και να καθορίζει τα «ανεκτά» και «αποδεκτά» πλαίσια της διαφθοράς:

«Να μειώσετε το γρηγορόσημο» (!), κάλεσε πέρσι ο πρώην υφυπουργός Ρεγκούζας τους τελωνειακούς. Οχι να το εξαλείψουν, να το καταπολεμήσουν, να το εξαφανίσουν, αλλά, απλά, να το ...«μειώσουν».

Κάντε, δηλαδή, «κάνα "δωράκι" στον εαυτό σας»...

*

Αλλά από πού ξεκινά αυτό το «αξιακό» μοντέλο; Αναφύεται από το «πουθενά»; Τις ρίζες του θα τις βρούμε εκεί που η διαφθορά του ξεπουλήματος της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΑΓΕΤ βαφτίζεται «ανταγωνισμός». Εκεί που το σκάνδαλο της εκποίησης δημόσιας περιουσίας βαφτίζεται «ανάπτυξη». Εκεί που τα υπερκέρδη των τραπεζών, των βιομηχάνων, των εργολάβων, που βγαίνουν από την καμπούρα των «ελεύθερα απολυόμενων» εργαζομένων, βαφτίζονται «οικονομική εξυγίανση».

*

Στο πλαίσιο αυτού του «καθεστώτος», σε ένα θα ήταν χρήσιμοι οι γαλαζοπράσινοι κυβερνώντες: Αν έβγαζαν τη διαφθορά στη ...διατίμηση! Να ξέρουμε, δηλαδή: Ποιο είναι το αποδεκτό ποσό για το «φακελάκι»; Πόσο πρέπει να είναι το «λάδωμα»; Η «αρπαχτή»; Η «ρεμούλα»; Τα «μαύρα»; Να περιμένουμε κάποια σχετική ...αγορανομική διάταξη για τη «μίζα»; Πόσα χλιδάτα προεκλογικά κέντρα πρέπει να έχει ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος για να μην υπάρχουν υπόνοιες για τις διασυνδέσεις του με επιχειρηματικά «καρτέλ»; Πόσες νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ των εφοπλιστών είναι επιτρεπτές ώστε να μην υπάρχουν «σκιές» για το πολιτικό σύστημα της χώρας; Οι γύρω στους 60 (!) νόμους που έχουν ψηφιστεί από τη δεκαετία του '50 υπέρ των εφοπλιστών, από όλες τις κυβερνήσεις, είναι επαρκής απόδειξη της «τιμιότητας» του συστήματός τους;...

*

Φυσικά, αυτή η «παθολογία» του συστήματος θα ...παταχτεί! Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο! Εχουμε, άλλωστε, όλες τις εγγυήσεις: Από τις προεκλογικές δηλώσεις Καραμανλή ότι η διαφθορά είναι εκτός του «αξιακού» του συστήματος, μέχρι τις επιδόσεις των προκατόχων του. Εκείνους που «έχασαν» τους πολεοδομικούς φακέλους της «Ρικομέξ» και περιορίστηκαν να στείλουν ένα στεφάνι στην κηδεία της Σταθέα. Τη θυμάστε τη γυναίκα που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία όταν κάποιοι το έπαιζαν «αδιάφθοροι» περί τα πολεοδομικά;...

*

Κατά τα λοιπά, η κοινωνία «διαπαιδαγωγείται» να πορεύεται με το δηλητήριο της ατιμίας, της συναλλαγής, της διαπλοκής, της μπόχας, που διαπερνά κάθε πόρο του συστήματος. Οι μηχανές του κράτους των νυν και τέως κυβερνώντων δουλεύουν με λιπαντικό το «μέσο», τον «γνωστό του βουλευτή», το «ρουσφέτι», τον «κουμπάρο», το «δώσε τόσα, καημένε, να ξεμπερδεύεις».

*

Και μετά - τι θράσος! - έρχονται, οι ίδιοι, οι πρασινογάλαζοι διαχειριστές αυτής της «κόπρου», για να το παίξουν «τιμωροί» και «αδέκαστοι». Οταν, δε, οι κρουνοί της υποκρισίας στερεύουν, καταφεύγουν στη μετατροπή της ψήφου του λαού σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ. «Μας ψήφισε ο λαός», απαντούν κάθε φορά που «ο βασιλιάς ξεγυμνώνεται». Αποκαλύπτοντας (και έτσι) ότι για να υπάρχουν, προϋπόθεση είναι να «μαγαρίζουν» τα πάντα. Οτι για να κρατούν την κοινωνία δέσμια και ζαλισμένη, πρώτα τη «διδάσκουν» να αποδέχεται τη δική τους «ηθική» σαν «κοινωνική ηθική». Την εκπαιδεύουν στο μιθριδατισμό της δικής τους πολιτικής εξαχρείωσης. Πασχίζουν, δηλαδή, να ενοχοποιήσουν την ίδια την κοινωνία (!), πετώντας κατάμουτρα στους εργαζόμενους ότι «αυτή η πολιτική και αυτοί οι πολιτικοί είναι που σας αξίζουν»! Με άλλα λόγια, θέλουν να εμφανίζουν την κοινωνία των απλών ανθρώπων σαν τα μούτρα τους.

Αυτό είναι και το χειρότερο που προκύπτει από την ανοχή των λαϊκών στρωμάτων απέναντί τους.