Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Είναι η στιγμή που κανείς δεν έχει δικαίωμα να μιλά για τα κλειστά σχολεία σαν απλά παιδοφυλακτήρια.

Αυτό που συμβαίνει στα σχολεία ξεπερνά την ανάγκη «πού θα αφήσω το παιδί, τώρα που απεργούν οι δάσκαλοι».

Δεδομένο, χρόνια τώρα, ότι δέσμιοι της πολιτικής τους επιλογής ή με το ΠΑΣΟΚ, ή με τη ΝΔ, πολλοί δάσκαλοι έκαναν γαργάρα την κατάντια του σχολείου, γίνονταν και υπέρμαχοι της θέσης «οι γονείς να πληρώσουν».

Τελικά, όμως, βγήκαν στο δρόμο. Για την οικονομική τους ανάγκη. Να στηριχτεί αυτό το δίκιο. Μόνο που δε φτάνει. Αυτό που διακυβεύεται στην Παιδεία είναι πολύ πιο σοβαρό από την οικονομική κατάσταση των δασκάλων. Και καθώς, μπροστά μας είναι οι εκλογές που το πράσινο και μπλε στο χάρτη θα χρησιμοποιηθεί ένθεν κακείθεν σαν επιβράβευση μιας και ενιαίας πολιτικής που 30 τόσα χρόνια τώρα προωθεί την αμορφωσιά, ας το σκεφτούμε και κάπως αλλιώς...

Ο δάσκαλος δεν είναι όποιος κι όποιος. Εχει τόσο μεγάλη ευθύνη που δεν μπορεί να λειτουργεί κάθε φορά ανάλογα με το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση.

Είναι σίγουρο πως ακόμα κι ανάμεσα στους ψηφοφόρους της ΝΔ υπάρχουν δάσκαλοι με ευαισθησίες, που καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά με την προωθούμενη αμορφωσιά.

Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν. Ζητάμε, όμως, αξιώνουμε από τον δάσκαλο να αρθεί στο ύψος της εμπιστοσύνης που του δείχνει το βλαστάρι μας. Οσοι είναι γονείς, ξέρουν πως είναι προτιμότερο να βλαστημήσεις μπροστά στο παιδί όλα τα άγια, παρά να μειώσεις στα μάτια του τον δάσκαλο. Το παιδί εμπιστεύεται, έχει ανάγκη να εμπιστεύεται τον δάσκαλό του. Ελπίζουμε πως αυτό το κατανοεί και ο δάσκαλος και πως το πρώτο μάθημα που θα παραδώσει μόλις επιστρέψει στην τάξη θα είναι αυτό: Αξιοπρέπεια, παιδιά μου, αυτό είναι το σπουδαίο για να είμαστε άνθρωποι.

Σ' έναν τέτοιο δάσκαλο είμαστε πλάι. Θα βρούμε λύση με τα προβλήματα που γεννά η απεργία, θα κάνουμε βάρδιες στη φύλαξη, θα χάσουμε μεροκάματα, είναι πολύ σπουδαία η μάχη που δίνεται στα σχολεία. Είναι δική μας μάχη. Οχι μόνο των γονιών. Κάθε ανθρώπου που κατανοεί πως με δασκάλους υποταγμένους, υποτελείς, υποταγμένα - υποτελή θα βγουν και τα παιδιά.

Ποιος ονειρεύεται τέτοιο μέλλον για το αύριο της κοινωνίας μας;