Το να κάθεσαι να γράφεις πράγματα που αφορούν τους ψηφοφόρους, τα μέλη και τους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας, στην τελευταία σελίδα του "Ριζοσπάστη", επικοινωνιακά, είναι ένα μάλλον αποτυχημένο εγχείρημα. Απλούστατα γιατί είναι σχεδόν απίθανο να βρεθεί κάποιος από αυτούς που να τη διαβάσει. Οπως και τα μεγάλα ή μικρομεσαία στελέχη της παράταξης, που ως επαγγελματίες πολιτικοί "ελέγχουν" καθημερινά τον Τύπο, τούτη την περίοδο με τις γνωστές σε όλους εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι "τρέχουν και δε φτάνουν", οπότε δεν έχουν χρόνο.

Με τις πολιτικές θέσεις και κατευθύνσεις, καθώς και τις περισσότερες αντιλήψεις της Νέας Δημοκρατίας και συνολικά αυτού που ονομάζουν "φιλελεύθερη παράταξη", δε θυμάμαι ποτέ να συμφώνησα. Σήμερα όμως είμαι σε θέση να πω ότι κατανοώ (έστω και χωρίς να συμμερίζομαι) τα προβλήματα, τις πίκρες και τις ανησυχίες τους. Παρακολουθώντας στα δελτία ειδήσεων τους προσυνεδριακούς διαλόγους τους, ειλικρινά συμπάσχω με τα υπαρξιακά τους δράματα, που αρκετές φορές ομολογούν χωρίς περιστροφές. Ισως να φτάνω μέχρι και στις παρυφές της θλίψης, βλέποντας την παλαι ποτέ τρομερή και "επάρατο" Δεξιά να ταλαντεύεται από δω κι από κει με βεβιασμένες κι ενστικτώδεις πολιτικές κινήσεις, ενώ ταυτόχρονα κλαίγεται επειδή αυτοί που παλιότερα τη στήριζαν έχουν δώσει αλλού την ευλογία τους...

Αναλογίζομαι τι έχει περάσει τα τελευταία 15 χρόνια. Από το 1981, όταν είδε ξαφνικά να τη διαδέχεται στους υπουργικούς θώκους μια κυβέρνηση με... μεγάλα μουστάκια, που διαφήμιζε για ευρεία κατανάλωση την αντιστασιακή της δράση και τις εξορίες της, εξαγγέλλοντας πράγματα (κάτι για ΕΟΚ, για ΝΑΤΟ κλπ.) τα οποία οι "κλασικοί" δεξιοί άκουγαν αποσβολωμένοι μην πιστεύοντας στα αυτιά τους. Υστερα, το 1985, όταν η "επάρατος" ανακάλυψε ξαφνικά πως τα στελέχη της στο δημόσιο τομέα και αλλού είχαν πάρει κάτι καλές "μεταγραφές" και φιγουράριζαν ως "πρώτες" φίρμες κάτω από τον πράσινο ήλιο, καθώς τα περί "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ" δεν πολυακούγονταν πια (Αλλωστε, είχαν εμφανιστεί κι εκείνα τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, κι είναι δύσκολο να μιλά κανείς με γεμάτο στόμα...). Η δεκαετία του '80 πέρασε, μπήκαμε στο '90 και το δράμα της ΝΔ δεν είχε τελειώσει. Μόλις άρχιζε. "Είδανε φως" για λίγο με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. "Βάλανε μπρος" τον Στ. Μάνο για να "οργώσει", ιδιωτικοποιώντας το σύμπαν ολόκληρο. ΟΤΕ, ΔΕΗ, ναυπηγεία, στο "σφυρί"! Ο Μάνος "ανάλγητος" κι οι Πασόκοι να εναντιώνονται λυσσαλέα στα ξεπουλήματα, με τους συνδικαλιστές τους στην πρώτη γραμμή. Ο Μητσοτάκης στο τέλος έπεσε, ο Κακαουνάκης θριαμβολογούσε από το ραδιόφωνο, και το ΠΑΣΟΚ επανήλθε. Πριν οι δεξιοί να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους , οι συνδικαλιστές είχανε γίνει υπουργοί (και υφυπουργοί, και νομάρχες, και δήμαρχοι, και αξιωματούχοι του δημοσίου), ο ΟΤΕ είχε ιδιωτικοποιηθεί κατά 25% κι έπεται συνέχεια, ενώ τα ναυπηγεία δημοπρατήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ! Μετά ήρθαν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, τους τάραξαν στην "ευρωπαϊκή προοπτική", στα "προγράμματα σύγκλισης" και τους "έσβησαν απ' το χάρτη". "Ποιοι είναι αυτοί και ποιοι είμαστε εμείς"; Ακόμα στη Ρηγίλλης παραμιλάνε...

Εν ολίγοις, κύριοι της ΝΔ, δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει ποιον θα βγάλετε πρόεδρο, αν και για σας είναι - λογικά - το Νο 1 θέμα. Δεν ξέρω αν θα είναι "νέος και ωραίος", παχουλός και εθνικολαϊκιστής, Σαρακατσάνος ή καβαλάρης Harley Davidson. Για το δικό σας καλό, όμως, κι επειδή υπάρχει γερός ανταγωνισμός πλέον, κοιτάχτε να 'ναι δεξιός. Πολύ δεξιός...