Γράφει ο "Ρ" όλες τις μέρες για το τεράστιο κύμα συμπαράστασης από φορείς και απλούς πολίτες της Θεσσαλίας. Οποιος δεν έχει την τύχη να ζήσει από κοντά τέτοιες εκδηλώσεις, είναι πολύ δύσκολο να νιώσει το μεγαλείο τους. Δεν είναι μόνο οι πρόεδροι των κοινοτήτων και οι Σύλλογοι Γυναικών, που καθημερινά συγκεντρώνουν τρόφιμα στα χωριά. Δεν είναι τα δεκάδες εργατικά σωματεία και φορείς. Δεν είναι ο Σύλλογος Χοιροτρόφων Λάρισας, που προσφέρει κρέας και λουκάνικα, ο φούρναρης της Λάρισας, που μοίρασε 100 κιλά ψωμί, ο αντιπρόσωπος Λάρισας του Πτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Ιωαννίνων, που διέθεσε κοτόπουλα. Δεν είναι η Μητρόπολη Καρδίτσας και οι παπάδες των χωριών. Είναι προπάντων οι απλοί πολίτες, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι συνταξιούχοι, που βάζουν σε μια τσάντα λίγα τρόφιμα από το υστέρημά τους.

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψει κανείς τη στιγμή που ένας γέροντας μοιράζει τα λίγα κουλούρια που μπόρεσε να αγοράσει ή ένας άλλος να κουβαλά στην πλάτη του ξύλα για να τους ζεστάνει. Κάτι τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι ενώνονται σε μια γροθιά...