- Την περασμένη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση και η πορεία που οργανώθηκαν από την Επιτροπή Δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ. Ποια είναι η εκτίμησή σας;

- Η εκδήλωση αυτή δεν ήταν ούτε η αρχή ούτε το τέλος της δράσης της Επιτροπής για το δημοψήφισμα. Ηταν το επιστέγασμα της δουλιάς ενός χρόνου και ταυτόχρονα η αφετηρία της νέας προσπάθειας, ώστε το αίτημα για δημοψήφισμα να αποκτήσει παλλαϊκό χαρακτήρα. Στο χρόνο που προηγήθηκε συγκεντρώθηκαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές κάτω από την έκκληση - πρόταση της Επιτροπής, συγκροτήθηκαν τοπικές Επιτροπές σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες συσκέψεις, ημερίδες, εκδηλώσεις, εκδόθηκαν ψηφίσματα από δεκάδες συνδικαλιστικές και άλλες κοινωνικές οργανώσεις, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επιστημονικούς φορείς. Στο διάστημα που έχουμε μπροστά μας η προσπάθεια θα ενταθεί, ο στόχος μας είναι, ενόψει του τέλους της Διακυβερνητικής τον Ιούνη του '97, το αίτημα για δημοψήφισμα να γίνει συστατικό στοιχείο των διεκδικήσεων του μαζικού λαϊκού κινήματος.

- Υπάρχουν περιθώρια κατά τη γνώμη σας να γίνει αποδεκτό το αίτημα για δημοψήφισμα;

- Αυτό θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα αναπτυχθεί αυτό το κίνημα που έλεγα προηγουμένως. Πάντως, πρέπει να σημειώσουμε ότι οι προϋποθέσεις υπάρχουν και αυξάνονται καθημερινά. Οι οδυνηρές συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης γίνονται αισθητές από την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η ικανοποίηση και του στοιχειωδέστερου αιτήματος για οικονομική ανακούφιση προσκρούει στους δείκτες και τις αποφάσεις του Μάαστριχτ. Αυτό μπορεί να το δει κανείς στις συνεχιζόμενες αγροτικές κινητοποιήσεις, όπου η κυβέρνηση επικαλείται μονίμως τις δεσμεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για να απορρίψει και το μικρότερο από τα αιτήματα των αγροτών. Ετσι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες, καλούνται να θυσιάσουν την εργασία τους, το βιοτικό τους επίπεδο, το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους για κάτι που αποφασίστηκε ερήμην τους. Τώρα, λοιπόν, θέλουν να πουν τη γνώμη τους, πρέπει να πουν τη γνώμη τους.

- Αυτό, βέβαια, αποκτά ξεχωριστή σημασία, αν λάβουμε υπόψη ότι στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του '97 η Διακυβερνητική θα καταλήξει στη νέα αναθεωρημένη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση.

- Φυσικά, και θα πρέπει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η αναθεωρημένη Συνθήκη θα κινείται σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Αφ' ενός θα επικυρώσει και θα θεσμοποιήσει την οικονομική ηγεμονία του "σκληρού πυρήνα", αφ' ετέρου θα απαιτήσει τη θυσία βασικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από τις χώρες - μέλη προς όφελος της "ομοσπονδιακής" Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, λοιπόν, για ένα λόγο παραπάνω απαιτείται το δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα, καμιά εξουσιοδότηση για να διαπραγματεύεται τέτοιας σημασίας θέματα. Ποιος πρωθυπουργός και ποια κυβέρνηση θα υπογράψουν Συνθήκη, με την οποία εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, η ασφάλεια της χώρας, θα αποφασίζονται έξω απ' αυτή, σε όργανα, όπου η ελληνική συμμετοχή θα είναι μειωμένη, όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με πλειοψηφία, και όπου η ψήφος των ισχυρών από οικονομική άποψη και μεγάλων σε πληθυσμό θα έχουν μεγαλύτερο βάρος από την ψήφο των αδύνατων και μικρών;

Δ. Π.