Μπορεί ο "εκσυγχρονιστής" πρωθυπουργός να επαίρεται, όπως και κάθε αλαζόνας διαχειριστής των συμφερόντων του συστήματος, ότι δεν υπολογίζει το "πολιτικό κόστος" από την υλοποίηση των αντιλαϊκών επιλογών του, ωστόσο δεν μπορεί να κρύψει τον τρόμο και το δέος που τον διακατέχει, όταν είναι υποχρεωμένος να στραφεί στον κόσμο και να ζητήσει την αναβάθμιση της "λαϊκής εντολής".

Ετσι και ο Κ. Σημίτης αντιλαμβάνεται ότι η εικόνα του στις λαϊκές μάζες δεν είναι καθόλου "φωτεινή", αλλά ακριβώς το αντίθετο. Γι' αυτό, σύμφωνα με τις πληροφορίες, έδωσε εντολή στον υπουργό Εθνικής Οικονομίας να ετοιμάσει μέχρι το Μάη τις τελικές προτάσεις για αυξήσεις στους χαμηλοσυνταξιούχους, ώστε κάπου να δείξει το φιλολαϊκό του προφίλ.

Παράλληλα, όμως, φροντίζει να μη χαλάσει τις άριστες σχέσεις του με τα μεγάλα αφεντικά, θέλει να προχωρήσουν τα μεγάλα έργα, αλλά να γίνουν και κάποια "εγκαίνια" και να συνεχίστουν οι πυρετώδεις ρυθμοί ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων.

Ας μην έχει αυταπάτες ο πρωθυπουργός. Δύο μήνες και κάτι στην εξουσία αποδείχτηκαν αρκετοί για να καταγραφεί η κυβέρνηση Σημίτη ως η πλέον σκληρή και ανάλγητη απέναντι στις λαϊκές ανάγκες, ξεπερνώντας σε ζήλο τις προκατόχους της. Ας είναι σίγουρος ότι θα ανταμειφθεί ανάλογα.