Πίσω από τις διακηρύξεις για απελευθέρωση των δυνατοτήτων επιλογής, για νέες εκπαιδευτικές ευκαιρίες, για ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, που συνοδεύουν αυτή την κατεύθυνση, κρύβεται η τρομακτική διεύρυνση των ταξικών ανισοτήτων και της μορφωτικής υποβάθμισης, που συνεπάγεται η απροκάλυπτη εμπορευματοποίηση της παιδείας.

Από όσα επιχειρήματα επιστρατεύονται για την κατάργηση της δωρεάν παιδείας ένα αξίζει ιδιαίτερο σχολιασμό, γιατί έχει και σχετική αντικειμενικότητα. Το ότι δηλαδή η δωρεάν παιδεία δεν οδήγησε σε ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, ότι απ' αυτήν επωφελούνται περισσότερο οι νέοι που το μορφωτικό - πολιτιστικό επίπεδο του περιβάλλοντός τους είναι υψηλότερο και συνήθως συμπίπτει με αντίστοιχη κοινωνική προέλευση.

Από το συμπέρασμα αυτό, κάθε άλλο παρά προκύπτει η ανάγκη κατάργησής της. Αντίθετα επιβεβαιώνεται η θέση του ΚΚΕ πως η υπεράσπισή της χρειάζεται να συνοδευτεί από την απαίτηση γενικότερων πολιτικών ανακατατάξεων, πως τα προβλήματα της παιδείας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά, αν παράλληλα δε συντελεστούν βαθιές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, αν σε τελευταία ανάλυση δεν αντικατασταθεί τούτο το κοινωνικό σύστημα, που μέσα στην εκμεταλλευτική ταξική του φύση είναι η αναπαραγωγή και η διεύρυνση των ανισοτήτων. Δεν είναι λοιπόν η αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας που κάνει όλους αυτούς να φωνάζουν πως η δωρεάν παιδεία είναι άδικη.

Ισότητα στην εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάρξει. Υπάρχουν τα πανεπιστήμια "Ρολς Ρόις" για τους πρωθυπουργούς, τους τραπεζίτες, τους αρχιεπίσκοπους και τα "Μίνι Κούπερ" για τον πολύ λαό, δηλώνει η διευθυντής φημισμένου Βρετανικού Πανεπιστημίου.

Ούτε δωρεάν παιδεία μπορεί να υπάρξει. Αμυαλο, ανεύθυνο και λαϊκίστικο, χαρακτηρίζεται από τον Γ. Μαρίνο το υπουργείο Παιδείας, που σε τέτοιους δύσκολους καιρούς καλλιεργεί αυταπάτες πως κάτι μπορεί να βελτιωθεί. Ετσι ένας νέος όρος πλασάρεται στη θέση της δωρεάν παιδείας, αυτός της "συγχρηματοδότησης" της εκπαίδευσης από τις ιδιωτικές δαπάνες, δηλαδή από την οικογένεια ή τον ίδιο τον εκπαιδευόμενο.

Ειδικότερα στη χώρα μας, που εδώ και χρόνια κατέχει μια από τις τελευταίες παγκόσμια θέσεις σε δαπάνες για την παιδεία και τα φροντιστήρια και η παραπαιδεία έχουν εξελιχθεί σε δομικό συστατικό της εκπαίδευσης, από κάποιους θεωρείται περίπατος η νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση της "συγχρηματοδότησης".

Να πληρώνουμε δηλαδή διπλά τη δημόσια εκπαίδευση, που ήδη έχουμε ακριβοπληρώσει μέσα από τη δυσβάσταχτη άμεση και έμμεση φορολογία. Ιδιαίτερα αν αυτή ξεκινήσει από υπηρεσίες, που αν και πρώτης ανάγκης, δεν καλύπτονται από το δημόσιο σχολείο (π. χ. ουσιαστική εκμάθηση της ξένης γλώσσας).

Ετσι δυνάμωσαν και οι επιθέσεις σε όσους υπερασπίζονται τη δωρεάν παιδεία, γιατί παρότι ήδη έχει καταργηθεί, εθελοτυφλούν συνειδητά, προκειμένου να "αποπροσανατολίσουν" τους μαζικούς φορείς από το σημερινό τους ρόλο: Να ριχτούν γρήγορα στη διαχείριση της εκπαιδευτικής μιζέριας μέσα από την ΤΑ, τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και άλλους φορείς, να πληρώσουν για να εξασφαλίσουν δήθεν την ποιότητα που η παραπαιδεία τούς στερεί. Να γίνουν δηλαδή συνένοχοι στην κατεδάφιση των όποιων κοινωνικών τους κατακτήσεων.

Δίκαια λοιπόν οι γονείς του Περιστερίου ξεσηκώθηκαν, απαιτώντας από το υπουργείο τη χρηματοδότηση του προγράμματος. Πού να το φανταστούν όμως ότι εκτός από το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ, την ΕΕ, τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση, θα έχουν απέναντί τους και την "Αυγή"!

Σε άρθρο της με τίτλο "Εμπρός συμπολίτες να καταργήσουμε τη δωρεάν παιδεία" στηλιτεύει τους γονείς του Περιστερίου και καλεί όλους σε έφοδο απομόνωσης εκείνων που δε θα "συνεργαστούν", αρνούμενοι να πληρώσουν. Γιατί ώσπου να ανταποκριθεί ένα άχρηστο κράτος στις υποχρεώσεις του, τα παιδιά μας θα έχουν γεράσει. "Οσο πιο νωρίς πληρώσεις, τόσο πιο φτηνά θα σου έρθει μακροπρόθεσμα".

Οι γονείς όμως του όποιου Περιστερίου διεκδικούν, οι "συμπολίτες", που αρνούνται την ενοχοποίησή τους και που πυκνώνουν τη γραμμή του κινήματος της παιδείας και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, έχουν κατανοήσει ακριβώς το αντίθετο. Πως μόνο αν γρήγορα κινητοποιηθούν, μπορούν να αντιστρέψουν τον μορφωτικό κατήφορο. Τις ανισότητες και τους φραγμούς, τον αποκλεισμό από τη γνώση, τον νέο αναλφαβητισμό και τη σχολική εγκατάλειψη, που αυξάνονται σε όλο τον "πολιτισμένο" κόσμο ως συνέπεια της βαθιά ταξικής πολιτικής που μας αποτρέπουν να συνδράμουμε.

Πως αν συναινέσουμε σήμερα, τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν σε μια κοινωνία που δε θα έχουν κανένα δικαίωμα. Ούτε στη μόρφωση, ούτε στην εργασία, ούτε στην ασφάλιση, ούτε στη ζωή. Και αλίμονο στους γονείς που μαθαίνουν μικρά μικρά τα παιδιά τους στην κακομοιριά, στο συμβιβασμό, στο ό,τι προλάβουμε να αρπάξουμε.

Γι' αυτό οι γονείς, οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι, ο λαός μας θα υπερασπιστούν τη δωρεάν παιδεία. Εκείνο που θα καταργήσει αργά ή γρήγορα είναι την πολιτική που συντρίβει κάθε κοινωνικό δικαίωμα για χάρη των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής τάξης και ασφάλειας.

Ελένη ΜΙΛΙΑΡΟΝΙΚΟΛΑΚΗ

Υπεύθυνη του Τμήματος Παιδείας

της ΚΕ του ΚΚΕ