Στις σκηνές του τσιγγάνικου καταυλισμού, σκηνές αλλοφροσύνης. Η Μπεχάρι και ο Νικόλα, γονείς του Μαραντόν, και τα δυο μικρότερα αδελφάκια του βρίσκονταν σε παρακείμενη παράγκα κι έβλεπαν τηλεόραση. Κείνη την ώρα, έδειχνε το σίριαλ "Ψίθυροι καρδιάς", που αναφέρεται στον έρωτα ενός πλούσιου νέου λευκού και μιας φτωχής Τσιγγανοπούλας. Ετρεξαν στην καιόμενη παράγκα. Δεν πρόλαβαν.

Αστεγοι κι απάτριδοι οι Τσιγγάνοι. Κι οι πολιτείες των σπιτωμένων, στρούγκες λύκων και σκύλων. Πώς να τον προστατέψει; Λέει ο Κώστας Βάρναλης στο ποίημά του "Οι πόνοι της Παναγιάς":

"Πού να σε κρύψω γιόκα μου για να μην σε φτάνουν οι κακοί; /

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφή ερημική; /

... Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της Αστραπής/

κ' η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, μην τα πεις. /

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να σηκώσουν. /

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. /

Χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες θα σε σταυρώσουν. "

Την ώρα που ο Μαραντόν καιγόταν σαν το κερί στην παράγκα, οι κυβερνώντες διοργάνωναν εκδήλωση κατά του ρατσισμού στο ΙΣΤΑΜΕ με προσκεκλημένη την κυρία Ντανιέλ Μιτεράν. Υποκρισία και πρόκληση. Οσο στους τσιγγάνικους καταυλισμούς στη Γιάννουλη, στους Σοφάδες, στα Λιόσια, στην Αγία Βαρβάρα, δε θα υπάρχει ψωμί, βιβλίο, ηλεκτρικό φως, τα παιδιά των "απολίτιστων" θα καίγονται στις παράγκες και στις πολιτείες των "πολιτισμένων" θ' ανθεί ο ρατσισμός.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ