Τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στον Ουσέ. Οπως δεν ταιριάζουν και σε όλους τους "Ουσέ" του κόσμου. Ταιριάζει μόνο η οργή. Γιατί; Η δολοφονία του Αφρικάνου μετανάστη Ουσέ Ουγκμπουέφι προχτές. Οι "Σύνδεσμοι" των οργανωμένων οπαδών των αφεντικών των ΠΑΕ που αποτελούν το πιο κατάλληλο περιβάλλον για να εκκολαφτεί το "αυγό του φιδιού" - το οποίο αδιαφορεί πλήρως για τις ιδεοληψίες περί "φανέλας" αλλά απλώς τις δημιουργεί και τις χρησιμοποιεί. Η αλβανοφοβία, ο ρατσισμός. Το αστυνομικό περίστροφο που "τυχαίως" εκπυρσοκροτεί σε επιλεγμένους στόχους - επίσης "τυχαίους". Η φαιά προπαγάνδα των σύγχρονων απολογητών του ναζισμού που ανενόχλητοι από τις υποκριτικές αρχές της αστικής "ισοπολιτείας" κερδίζουν ρόλους με κάθε μορφή στην κοινωνία. Ο εθνικισμός - επίσης με πολλές μάσκες - που χρησιμοποιείται για να ευνουχίζει τη δυναμική της ενότητας των εκμεταλλευόμενων. Η συγκέντρωση, ανήμερα της Πρωτομαγιάς, που οργανώνει - επίσης ανενόχλητη από το αστικό κράτος "δικαίου" - η "Χρυσή Αυγή"... Ολα αυτά δεν είναι παρά εκτρώματα της ίδιας μήτρας: του κεφαλαίου.

Οποιος εξακολουθεί να μιλά για "φαινόμενα", όταν αναφέρεται στα παραπάνω - και σε πολλά άλλα ακόμα - είναι τουλάχιστον αφελής. Και βέβαια, αν η αφέλεια είναι ιδιότητα συζητήσιμη για τον πολίτη, τότε η επίκλησή της για τα αστικά ΜΜΕ που χύνουν τα γνωστά κροκοδείλια δάκρυά τους πάνω από το πτώμα του μαύρου μετανάστη και συγχρόνως λιβανίζουν πότε τον ευρωπαϊκό "παράδεισο" και πότε την "ελευθερία της αγοράς", που κάνουν ρεπορτάζ και προβληματίζονται περί "αναγνωρισμένων" και μη "Συνδέσμων" από τις ΠΑΕ, που λένε πολλά και ποικίλα περί "ελευθερίας της γνώμης" ακόμη και για τους φασίστες στο όνομα πάντα, είναι καθαρή υποκρισία "της δημοκρατίας", δοκιμασμένο προπαγανδιστικό όπλο, ψυχρή υπολογιστική πολιτική, με ξεκάθαρο στόχο να απομακρυνθούν όσο το δυνατόν πιο πολύ από τη συλλογική λαϊκή μνήμη οι πραγματικοί υπεύθυνοι.

Οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που δημιουργούν την ανεργία, που ξεζουμίζουν στα επιχειρηματικά τους γκέτο την εργατική δύναμη. Που στρατολογούν από το χωνευτήρι της εξαθλίωσης - που οι ίδιοι δημιουργούν - νέους που ξέμειναν από όνειρα πριν ακόμη αρχίσουν να ονειρεύονται και τους μετατρέπουν σε πελάτες των ναρκοεμπόρων και σε "υπήκοους" για τις κερκίδες των γηπέδων, όπου με τον ίδιο "τσαμπουκά" που ο "πρόεδρος" "κλείνει" τις μεγάλες μπίζνες με τους πολιτικούς υπηρέτες του, "καθαρίζει" και τα παιχνίδια προς τέρψη και εκτόνωση των παιδιών "του". Απαραίτητο εργαλείο γι' αυτήν τη δουλιά είναι και ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, που εξακολουθεί να είναι προσηλωμένος στον ίδιο στόχο από καταβολής καπιταλισμού: στην υπεράσπιση της "τάξης πραγμάτων" του συστήματος. Αυτός άλλωστε είναι κι ο ρόλος του.

Δεν πρόκειται λοιπόν για "φαινόμενα" αλλά για εκφάνσεις ενός συστήματος που παίρνει δύναμη από την αδυναμία των εκμεταλλευόμενων. Που ζωντανεύει ευθέως ανάλογα με τα πτώματα που δημιουργεί γύρω του. Που γίνεται τόσο αδίστακτο, όσο διστακτικοί γίνονται αυτοί που παράγουν τον πλούτο και εισπράττουν τη μιζέρια. Που το μόνο που φοβάται, δεν είναι οι θρήνοι και οι κατάρες τους, όσο αληθινά κι αν είναι αυτά, αλλά η οργανωμένη αντεπίθεσή τους, η δημιουργία του μετώπου πάλης τους, η πολιτική σύγκρουση και αναμέτρηση με τις ίδιες τις αιτίες των προβλημάτων.