Φαίνεται πως η κυβέρνηση θεωρεί τη δημόσια παιδεία σαν μια ακόμα "δημόσια επιχείρηση" που θα ιδιωτικοποιηθεί. Το γεγονός ότι σημαίνοντα κυβερνητικά στελέχη - όπως ο Θ. Πάγκαλος, ο Γ. Παπανδρέου, αλλά, έστω "εκ παραδρομής" όπως ο ίδιος είπε, και ο σημερινός υπουργός Παιδείας Γερ. Αρσένης - και πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν στη Βουλή, μαζί με τους συναδέλφους τους της ΝΔ, υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, για να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, επιβεβαιώνει "του λόγου το ασφαλές". Οι υπόλοιποι, μάλλον, πιστεύουν πως δεν ήρθε ακόμα το "πλήρωμα του χρόνου", για να κατοχυρωθεί και συνταγματικά η ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Ανεξαρτήτως, πάντως, του συνταγματικού κωλύματος, η κυβέρνηση "έβαλε μπροστά" τη λεγόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, με την οποία επιχειρεί να εναρμονίσει το εκπαιδευτικό σύστημα στην οικονομία της αγοράς, στον ανταγωνισμό της "παγκοσμιοποίησης", στο νέο καθεστώς εργασιακών σχέσεων.

Επιχειρεί να μεταβάλει και το χώρο της παιδείας σε πεδίο επιχειρηματικού ανταγωνισμού, με το κράτος να λειτουργεί, όχι ως "παραγωγός" και "εγγυητής" της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, αλλά ως "κράτος - στρατηγείο", το οποίο θα εποπτεύει στην "παραγωγή" και στην "αγοραπωλησία" της εκπαίδευσης, της γνώσης και της μόρφωσης ως εμπορεύσιμα και ακριβά προϊόντα. Σ' αυτά τα "προϊόντα" δε θα έχουν πρόσβαση όλοι οι νέοι. Η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέτει πολλά και μεγάλα εμπόδια, ώστε ν' αποκλείονται τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων. Η παιδεία γίνεται τόσο "ακριβή" που είναι πάρα πολύ δύσκολο - αν όχι αδύνατο - να την αποκτήσουν όσοι δε γεννήθηκαν από πλούσιους γονείς. Βεβαίως, και στο προηγούμενο εκπαιδευτικό σύστημα υπήρχαν πολλά ταξικά εμπόδια - πάντα οι "κρατούντες" θεωρούσαν την παιδεία δικαίωμα των "λίγων" και "εκλεκτών", γνωρίζοντας πως αποτελεί ισχυρό "όπλο" των "πολλών" και "ανίσχυρων" στην ταξική πάλη - αλλά υπήρχαν και κάποιες "τρύπες", απ' όπου περνούσαν μερικοί "ανεπιθύμητοι". Για να κλείσουν κι αυτές οι "τρύπες" γίνεται τώρα προσπάθεια.

Στρατηγικός στόχος, λοιπόν, της λεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι ο πλήρης αποκλεισμός πάρα πολλών νέων από την εκπαίδευση. Ολοι αυτοί προορίζονται ν' αναζητούν το "μοιρολατρικό μισοβόλεμα" σε μια κοινωνία της ανεργίας και της υποαπασχόλησης και της "περιπλανώμενης εργασίας", αισθανόμενοι αδύναμοι ν' αγωνιστούν και ν' απαιτήσουν και πρόθυμοι να συμβιβαστούν και να εκπλιπαρούν για μια θέση στις "υποβαθμισμένες ζώνες" της επαγγελματικής απασχόλησης. Στις "μισοαναβαθμισμένες ζώνες" θ' απασχολούνται τα "εκπαιδευμένα ρομπότ", που θα κινούνται προγραμματισμένα και δε θα ξεφεύγουν από τον έλεγχο του συστήματος, ενώ μια "εκπαιδευμένη ελίτ" θ' αποτελέσει την "εργατική αριστοκρατία".

Αυτή τη στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης αντιπαλεύει η εκπαιδευτική κοινότητα, έχοντας την ενεργό συμπαράσταση του λαού μας. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν αφορά απλώς στην επετηρίδα, αλλά στην εξασφάλιση του δικαιώματος στη δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά του ελληνικού λαού. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι οι αγώνες είναι μαζικοί και σκληροί και θα χρειαστεί να είναι και μακρόχρονοι. Ετσι εξηγείται και η σφοδρότητα της αντίδρασης της κυβέρνησης των ΜΑΤ, της δικαστικής τρομοκρατίας και του αντικομμουνισμού. Μια αντίδραση που έβαψε με αίμα το εκπαιδευτικό κίνημα για να διασφαλίσει την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, εξασφαλίζοντας, ταυτόχρονα, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Αλλά η ταξική πάλη βρίσκεται εν εξελίξει και τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί...