Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Δεν είναι άραγε οικονομικά τα κριτήρια για τον πληθωρισμό, τα επιτόκια, το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα που υλοποιούνται μέσα από συγκεκριμένη πολιτική, αυτή της παρατεταμένης λιτότητας για το λαό, των ιδιωτικοποιήσεων, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της διάλυσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης; Τα κριτήρια αυτά είναι οικονομικά και πρωτίστως πολιτικά. Αυτό το γνωρίζει άριστα ο Δ. Τσοβόλας, υπουργός Οικονομικών ήταν. Αλλά διαχωρίζει σκόπιμα τα κριτήρια σε οικονομικά και πολιτικά, γιατί βολεύει την ταχτική του, απέναντι στην κυβέρνηση, έτσι ώστε και κριτική από φιλολαϊκή σκοπιά να φαίνεται ότι κάνει και να προβάλλει τη δική του πολιτική διαχείρισης της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας, της οικονομίας των επιχειρηματιών, του κέρδους και της ανταποδοτικότητας, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Γνωρίζει επίσης ότι ΕΕ και ΟΝΕ "πάνε πακέτο", άρα τα κριτήρια και η πολιτική επίτευξής τους επίσης "πάνε πακέτο". Επομένως η όποια διαχειριστική πολιτική δεν μπορεί να υπερασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά αυτά της άρχουσας τάξης. Ετσι μ' αυτή την ταχτική παραπλανά τις λαϊκές μάζες. Οσο για τις "υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα", αυτές μαζί και με την υποτιθέμενη αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας στην ενδοχώρα των Βαλκανίων, συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συμμετοχή στην οποία το ΔΗΚΚΙ δεν αντιτάσσεται. Ταυτόχρονα ασκεί κριτική στην κυβέρνηση γιατί προωθεί την προσαρμογή της Ελλάδας στην ΟΝΕ, κριτήρια όχι κοινωνικά, σαν να μπορεί η ολιγαρχία και των κρατών - μελών της ΕΕ και της Ελλάδας να συμφωνήσουν ή να αποδεχτούν μοίρασμα μέρους των κερδών τους με το λαό! Αυτή και αν είναι αυταπάτη. Και μάλιστα σπέρνεται σκόπιμα για να κρύψει το γεγονός ότι το ΔΗΚΚΙ, όσο και αν "φωνάζει", δεν εναντιώνεται στην ολιγαρχία του πλούτου.

* * *

Η επιχειρηματολογία του για μια διαφορετική χρηστή οικονομική διαχείριση μέσα στην ΕΕ, σπέρνει την αυταπάτη ότι μπορεί το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές να κάνουν πίσω από τα "ζωτικά" τους συμφέροντα και την επιδίωξή τους για διεύρυνση των αγορών τους, επέκταση σε νέες πιο κερδοφόρες και ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή περικοπές και χτύπημα των κατακτήσεων των εργαζομένων, περισσότερη εκμετάλλευσή τους στη χώρα μας και αλλού.

Είναι ξεκάθαρο ότι αντιλήψεις του τύπου "η Ελλάδα να δυναμώσει τη φωνή της μέσα στην ΕΕ" σπέρνουν την αυταπάτη ότι στην Ελλάδα όλοι - άρχουσα τάξη και εργαζόμενοι - έχουν κοινά συμφέροντα, γεγονός που οδηγεί τις λαϊκές μάζες και τα συμφέροντά τους σε υποταγή στην πλουτοκρατία.

Ετσι η όποια "κριτική" με "άσφαιρα και παραπλανητικά πυρά", που αρκείται σε φραστικές αντιπαραθέσεις, χρησιμοποιείται σαν προκάλυμμα των πραγματικών θέσεων αυτού του πολιτικού οργανισμού, ο οποίος έχει ως απώτερο στόχο να "παίξει" εναλλακτικά για το σύστημα στο "παιχνίδι" της διαχείρισής του.

* * *

Γι' αυτό και οι όποιες αντιπολιτευτικές κορόνες του κόμματος αυτού και του προέδρου του, Δ. Τσοβόλα, είναι άνευ αντικρίσματος. Δημιουργούν συνθήκες και προϋποθέσεις ώστε να δυσκολεύεται η ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, η όξυνση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και συμβάλλουν στη διοχέτευση της δυσαρέσκειας σε ανώδυνα για την κυρίαρχη τάξη και την πολιτική της κανάλια. Και το ΔΗΚΚΙ, με την πολιτική του, συμβάλλει με τον καλύτερο τρόπο σ' αυτό. Η "υποψηφιότητά" του ως εφεδρεία για το σύστημα, δουλεύεται ολοένα και πιο καλά. Σ' αυτό άλλωστε οδηγούν και οι καθημερινές αναφορές ότι πρέπει να αποφευχθεί η κοινωνική σύγκρουση και να διατηρηθεί η εργασιακή ειρήνη (βλέπε κοινωνική συναίνεση και πέρασμα όλων των μέτρων που καταργούν κατακτήσεις και ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο). Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατο άρθρο του στην "Αθηναϊκή" για την οικονομία, ο Δ. Τσοβόλας αναφερόμενος στην "ευρωπαϊκή κουλτούρα που είχε ως απόλυτη προτεραιότητα την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων", μνημονεύει την άποψη του Γάλλου συντηρητικού Β. Ζισκάρ ντ' Εστέν που υποστηρίζει ότι "ο νεοφιλελεύθερος μηχανισμός στην Ευρώπη πρέπει να διαθέτει κοινωνικά αμορτισέρ ικανά να προστατεύουν τις ιστορικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών". Στην πραγματικότητα, επιδιώκει ένα "συμβιβασμό κυρίων", που σημαίνει συντριβή της εργατικής τάξης, στο βωμό των κερδών των μονοπωλίων.

* * *

Μόνο που σε αυτή την κατεύθυνση το ΔΗΚΚΙ, ούτε μπορεί, ούτε θέλει να παλέψει, γι' αυτό κινείται στη λογική των μεσοβέζικων υπολογιστικών τακτικών και στην ΤΑ, της άρνησης να στηρίξει φερέγγυους λαϊκούς αγωνιστές, που συγκρούονται με τη σημερινή εξουσία εξυπηρέτησης της πλουτοκρατίας.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Αντιλήψεις του τύπου "η Ελλάδα να δυναμώσει τη φωνή της μέσα στην ΕΕ" σπέρνουν την αυταπάτη ότι στην Ελλάδα όλοι, άρχουσα τάξη και εργαζόμενοι, έχουν κοινά συμφέροντα, γεγονός που οδηγεί τις λαϊκές μάζες και τα συμφέροντά τους σε υποταγή στην πλουτοκρατία