Η δύναμη ποτέ δεν μπόρεσε να νικήσει την ψυχή και το αξίωμα, αυτό επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά με τους μικρούς Δαβίδ των σχολείων, που πολεμούν με τις "σφεντόνες" τους, πάνω από δυο μήνες, τους πάνοπλους Γολιάθ της εξουσίας. Απειλές πραιτόρων, "νουθεσίες" αρχιερέων, συκοφαντίες γκεμπελίσκων και χίλια δυο άλλα ανέντιμα μέσα χρησιμοποιήθηκαν για να καμφθεί το φρόνημα των δεκαεξάρηδων και ο αγώνας τους, αλλά εις μάτην. Οι έφηβοι με το λιγνό σώμα, αλλά με την ατσαλένια ψυχή, άντεξαν κάθε επίθεση και συνεχίζουν ανυποχώρητοι την πάλη, κάνοντας ακόμη και τους σκληρούς εξουσιαστές να τρίβουν τα μάτια τους από το σθένος, τη συνοχή και την επιμονή τους. Και μόλις τώρα οι "Γολιάθ" αρχίζουν να κατανοούν ότι μήτε με τα ΜΑΤ, μήτε με τους εισαγγελείς, τις συλλήψεις, τις δίκες ή οτιδήποτε άλλο, μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτούς τους "μικρούς μεν το δέμας, αλλά λέοντες στην ψυχή" αντιπάλους...

Η σκληρή αντιπαλότητα, λοιπόν, μεταξύ των παιδιών, που υψώθηκαν ξαφνικά πήχες πάνω από το μπόι τους και των εξουσιαστών, που ξεφούσκωσαν και έδειξαν το ασήμαντο πραγματικό ανάστημά τους, συνεχίζεται. Και όποια κι αν είναι η έκβαση αυτής της μεγάλης πάλης, η νίκη θα κερδηθεί σαφώς από τους εφήβους και όχι από τους κυβερνώντες. Αλλά γιατί να αναφέρομαι σε μέλλοντα χρόνο, όταν τα παιδιά είναι ήδη νικητές; Διότι κι αν ακόμη δεν αποσπάσουν, στο τέλος (πράγμα απίθανο) ό,τι διεκδικούν θα φτάνει ότι ξεγύμνωσαν από το δημοκρατικό της μανδύα την κυβέρνηση και την ανάγκασαν να δείξει σε όλους το αντιλαϊκό πρόσωπό της: Με τις εγκυκλίους που απέστειλε προς τους διευθυντές Λυκείων, ζητώντας τους να γίνουν καταδότες τω μαθητών τους. Με τους"αγανακτισμένους" γονείς που επιστράτευσε, για να σπάσουν τα λουκέτα και να επιτεθούν στους συμμαθητές των παιδιών τους. Με τους εισαγγελείς που κινητοποίησε, για να ασκήσουν διώξεις κατά των δεκαεξάχρονων. Με τους"εξωσχολικούς" που εξαπέλυσε για να τα κάνουν γυαλιά - καρφιά, σε κάποια Λύκεια, ώστε να συκοφαντηθεί ο μαθητικός αγώνας. Με τους αστυνόμους που έβαλε να περνούν χειροπέδες σε εφήβους και, αναβιώνοντας τον αλήστου μνήμης νόμο "περί τεντιμποϊσμού", να τους κουρεύουν μέσα σε αστυνομικά τμήματα!

Πέρα, όμως, από αυτόν τον άθλο τους, ότι δηλαδή, κατόρθωσαν να ξεγυμνώσουν την κυβέρνηση, όσο κανείς άλλος μέχρι τώρα, οι μικροί "επαναστάτες" πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι και για κάτι άλλο: Οτι κατεβαίνοντας πύρινοι στους δρόμους αναστάτωσαν, φαντάζομαι, πολλές ναρκωμένες συνειδήσεις. Αναστάτωσαν όλους όσοι αρκούμενοι στο μίζερο προσωπικό τους βόλεμα ή διακατεχόμενοι από ένα αίσθημα υποταγής ουδέποτε σκέφτηκαν να σηκώσουν ανάστημα στην εξουσία. Να σηκώσουν κεφάλι, για να ζητήσουν - έστω κι αν έχουν κάτι - όλα τα άλλα που τους ανήκουν και τους τα κλέβουν οι λίγοι αυτού του τόπου. Οι μικροί Δαβίδ των σχολείων που τα έβαλαν με τους πάνοπλους Γολιάθ της εξουσίας έδειξαν το δρόμο του σκληρού, του ανυποχώρητου αγώνα, σε όλους μας, γενικότερα. "Εκ των νηπίων το φως", που λέει και μια παλιά φράση!