Ηταν μια όμορφη μέρα. Σ' αυτό συμφωνούσαν όλοι όσοι βρέθηκαν χτες στο συλλαλητήριο και το έλεγαν ο ένας στον άλλο σαν καλημέρα. Αθηναίοι, Κερκυραίοι, Θεσσαλοί, Πελοποννήσιοι. Και δεν ήταν μόνο λόγω του καιρού. Η πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε από χωροταξικό "ενυδρείο" - όπως κατάντησε περικυκλωμένη από τα κάγκελα του Αβραμόπουλου - σε πραγματικό χώρο μαζικής συνάθροισης νέων ανθρώπων, που ήρθαν να διαδηλώσουν το δικαίωμά τους να έχουν το μέλλον που τους αξίζει.
Εμοιαζε με γιορτή. Και κατά μία έννοια ήταν. Η γιορτή της νεολαίας - η οποία πάντα ήταν, είναι και θα είναι στο προσκήνιο αντικειμενικά - που έκανε πιο λαμπρό το χειμωνιάτικο ήλιο με το χαμόγελό της. Αλλιώτικους τους ήχους της πόλης με τα συνθήματά της. Οι νέοι είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο μέλλον των "Μακ Ντόναλντς" και της αποστειρωμένης Ερμού του πολυεθνικού καταναλωτισμού. Στο μέλλον του οικονομικού υπουργείου, που έκρυβαν με τα πανό τους. Των θλιβερών κατασταλτικών μηχανισμών, που φαίνονταν ακόμη πιο μαζεμένοι μπροστά στην ορμή αυτών των παιδιών.
***
Πίσω, κάτω, ακόμη και πάνω στα πανό, όταν αυτά μετατρέπονταν σε αυτοσχέδια "χαλιά" για την προφύλαξη από τη σκόνη της ασφάλτου, η έφηβη - και γι' αυτό υγιής - πρόκληση, η επίδειξη της διαφορετικότητας της ενδυματολογικής και γλωσσολογικής αντίληψής της, όλα, το αέναο "σκηνικό" της νιότης, διαχέονταν αυθόρμητα και συναντιόταν με τα όνειρα και τους πόθους των παλιότερων γενιών, που ήρθαν προς συμπαράστασή της. Συνάντηση σημαδιακή και με πολλαπλά νοήματα, όταν φρέσκα και ρυτιδιασμένα χείλη τραγουδούν παρέα το τραγούδι για τον Τσε του Λοϊζου, κάνοντάς σε - θες δε θες - να αναρωτηθείς πόσο εθελοτυφλούν όσοι βλέπουν το "τέλος της ιστορίας" στο τέλος της λειτουργίας κοινοβουλευτικών σχηματισμών.
***
Πλήθος Συντονιστικά από διάφορες μεριές της χώρας. Τύμπανα και κιθάρες. Πολυχρωμία. Πλήθος εντύπων και προκηρύξεων. Διάχυτη στην ατμόσφαιρα η αίσθηση της αλλαγής της σχολικής τάξης, σε σχολική παρέα. Στην εξέδρα, ένα νέο μουσικό συγκρότημα τραγουδά. Αγόρια και κορίτσια αγκαλιασμένα λικνίζονται στην αντικομφορμιστική, όμορφη υπερβολή, που διακρίνει κάθε αγώνα. Στην άλλη "όχθη" από τις προβλεπόμενες - συνεπώς προβλέψιμες - κινήσεις μιας εξουσίας, που οριοθετείται μέσω κινήσεων, όπως της αλλαγής φρουράς των τσολιάδων κάτω από τη "γοτθική" ψύχρα της Βουλής και του ελικοπτέρου της Αστυνομίας, που πετούσε συνέχεια και αδιάκοπα πάνω από το συλλαλητήριο, συγχρονισμένο πλήρως με τις διαθέσεις των τηλεοπτικών συνεργείων στις ταράτσες και τα μπαλκόνια.
Διαθέσεις δίχως αντίκρισμα. Αφού η γιορτή έγινε πορεία. "Αγώνας διαρκείας...", όπως λέει και το σύνθημα. Και, ως γνωστόν, οι αγώνες - όπως και οι αγωνίες - δεν "παίζουν" στα κανάλια.
Γ. Τ.
Feeds
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ για τη δικαίωση των αιτημάτων 
