Η εξωτερική πολιτική και το τι μπορεί να κάνει η «μικρή Ελλάδα» απασχόλησε τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους.

-- Κυρία Παπαρήγα, θα μπορούσε να προσυπογράψει κανείς, και ας μην είναι οπαδός σας, την ανάλυση που κάνετε για την εξωτερική πολιτική. Ωστόσο, εκεί που κολλάμε είναι στο δέον γενέσθαι. Θέλω να πω, μήπως ζητάτε πολλά από μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων να αναδιατάξει το στάτους κβο σε μια καυτή γεωστρατηγική περιοχή; Βλέπουμε τον Καντάφι, έδιωξε με τα όπλα τις βάσεις και επαναπροσεγγίζει τη Δύση και με όρους όχι πλήρους ισονομίας.

-- Α. Π.: Ξέρετε ότι είμαστε ένα κόμμα με μεγάλη εμπειρία. Δεν πετάμε στα σύννεφα. Αλλοι είναι αυτοί που μόλις δουν μια ανάταση του κινήματος νομίζουν ότι λύθηκαν όλα. Ξέρουμε ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός. Να ξεκαθαρίσουμε όμως το εξής πράγμα. Ακριβώς δε θέλουμε, ως Κόμμα, να γίνουμε σαν τη Λιβύη του Καντάφι.

Για να δούμε τώρα. «Σχέδιο Ανάν». Τι έλεγαν στην Κύπρο; Αν το καταψηφίσετε, χαθήκατε. Εμείς τι λέμε; Χάθηκε; Δε χάθηκε. Βεβαίως, το κυπριακό πρόβλημα δε λύθηκε. Είναι θέμα πάλης. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί. Αλλά αυτό το ΟΧΙ είχε πολύ μεγάλη σημασία.

Να πάρουμε άλλες χώρες. Χάθηκε η Βενεζουέλα μέσα στο στόμα του λύκου, των Ηνωμένων Πολιτειών, που μέσα από μια εκλογική διαδικασία, που είναι πιο στερεότυπη, κατάφερε ένα χτύπημα στο καθεστώς που υπήρχε εκεί; Δίνει μια μάχη σήμερα. Δεν είναι καλύτερα που δίνει αυτή τη μάχη; Να σας πάρω και άλλες χώρες, που εν πάση περιπτώσει δε λέω ότι κρίθηκε η νίκη του λαού, είναι δύσκολη, αλλά δίνεις μια μάχη.

Με αυτή τη λογική, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 200 εκατομμύρια κατοίκους και οι Γερμανοί έχουν πολύ πάνω από εμάς, πρέπει να μας κάνει ό,τι θέλει ο γερμανικός και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.

Εμείς ποτέ δε μιλάμε στενά εθνικά. Ταυτόχρονα, θεωρούμε ότι όλοι οι λαοί πρέπει να παλεύουν. Και ο γαλλικός, ο ιταλικός κλπ. Είναι κακό να δοθεί σήμερα και μέσα από την εκλογική κάλπη, αλλά κυρίως μετά, με τους αγώνες, ένα μήνυμα ότι στην Ελλάδα κάτι καινούριο γίνεται και αυτό να αποτελέσει μια παρακίνηση, ένα κουράγιο και για τους άλλους λαούς;

Σας το λέω ειλικρινά. Ξέρετε τι σημασία έχει για όλη την Ευρώπη, όπου εναλλάσσονται κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, και δυστυχώς και κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία συνεργάστηκαν με τη σοσιαλδημοκρατία, αδυνατίζουν; Το ανανεωτικό εγχείρημα εκεί έχει αποτύχει. Ξέρετε τι σημασία έχει στην Ελλάδα τα 2 κόμματα εξουσίας, που είναι πολύ πιο ισχυρά από τα κόμματα εξουσίας των άλλων χωρών, να έχουν πάρει ένα μεγάλο χαστούκι και να έχει ενισχυθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας; Είναι ένα μήνυμα για την Ευρώπη, είναι μια ελπίδα.

Εχουν και διεθνή διάσταση οι εκλογές. Αλλιώς θα λέμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή, να γίνουμε σαν τη Λιβύη του Καντάφι, να γίνουμε σαν τη Γαλλία του Σαρκοζί, ή σαν τη Γαλλία του Ζοσπέν ή σαν την Ισπανία του Θαπατέρο. Δηλαδή, συνέχεια θα διαλέγουμε ανάμεσα στους δυο; Εμείς λέμε ότι σε κάθε χώρα, είτε το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα στους αγώνες, είτε στην κάλπη, πρέπει να υπάρχουν κάποιες αλλαγές θετικές, κάποιες ειδικές διεργασίες. Ακριβώς γιατί ο αγώνας είναι και εθνικός, είναι και πανευρωπαϊκός, είναι και παγκόσμιος.

Την ευθύνη, όμως, ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας την έχουμε κατ' αρχήν για τη χώρα μας. Εμείς δε θεωρούμε τον εαυτό μας κέντρο της Γης. Πριν απ' όλα εδώ κρινόμαστε. Και ακριβώς το θεωρούμε και διεθνιστική συνεισφορά αν στην Ελλάδα ο δικομματισμός πάρει ένα γερό χαστούκι, αν έχει απώλειες, αν αρχίσει να δυσκολεύεται και δυσκολέψουμε από τώρα και τα κεντροδεξιά και τα κεντροαριστερά σενάρια. Αν το κίνημα πάνω απ' όλα έχει καταφέρει να χαλάσει κάποια σχέδια: Για την άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κλπ. Εχουμε ανάγκη και ουσιαστική και ψυχολογική από μία νίκη. Οχι εμείς ως Κόμμα, εμείς είμαστε μαθημένοι σε όλα. Το λαϊκό κίνημα.