«Σου δίνουν κάθε μέρα ένα χαρτάκι που λέει πώς σε λένε, πότε ξεκίνησες τη δουλειά, πόσες ώρες δουλεύεις... Τη μία μέρα μπορεί να φαίνεται ότι "δουλεύεις" τέσσερις ώρες, την άλλη οκτώ. Το 9ωρο, που είναι και ο πραγματικός χρόνος εργασίας, δε φαίνεται πουθενά βέβαια». Ενας νεολαίος εργαζόμενος καταθέτει την εμπειρία του από το χρονικό διάστημα που δούλεψε σε γνωστή αλυσίδα με καφετέριες. Το 9ωρο ήταν στάνταρ. Οπως και οι απλήρωτες υπερωρίες. Το αν και πότε ένας εργαζόμενος κάνει διάλειμμα ή παίρνει ρεπό εξαρτάται από τον όγκο της δουλειάς. «Μπορεί να έκανα διάλειμμα μετά από 8 ώρες δουλειάς. Για ένα συνάδελφο χρειάστηκε να περάσουν 19 μέρες συνεχόμενης δουλειάς για να πάρει ρεπό...».

Ολα αυτά συνέβαιναν σε ένα από τα τρία πιο κερδοφόρα καταστήματα της αλυσίδας σε πανελλαδικό επίπεδο, καταρρίπτοντας έτσι το μύθο ότι εργάτες κι εργοδότες μοιράζονται τα κέρδη και ότι δεν είναι αντίπαλοι αλλά «κοινωνικοί εταίροι». «Μια μέρα έσπασε ένα ποτήρι κι ήμουν μες στα αίματα. Η μόνη έγνοια του εργοδότη ήταν -πριν πάω στο νοσοκομείο - να φορέσω έγκαιρα τη δική μου μπλούζα για να μη δυσφημιστεί η εταιρεία απ' την μπλούζα με το λογότυπό της...». Μόνο αυτό το μέλλον μπορούν να επιφυλάξουν στη νέα γενιά: Την κλιμάκωση μιας ολόπλευρης επίθεσης, χωρίς κανένα φραγμό. Πριν λίγες μέρες, με τις ψήφους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ και την έγκριση της «έκθεσης Σέρκας», το 65ωρο πρόσθεσε έναν ακόμα κρίκο στην αντεργατική αλυσίδα. Μια αλυσίδα που θα μεγαλώνει και θα βαραίνει διαρκώς, μέχρι τη στιγμή που η εργατική τάξη θα αποφασίσει επιτέλους να τη σπάσει...