ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ - ΛΟΝΔΙΝΟ - ΤΟΚΙΟ.--

Πίσω από το δημόσιο προσωπείο που υιοθέτησαν οι ηγέτες των 20 πιο αναπτυγμένων και των μεγαλύτερων οικονομιών στην Ουάσιγκτον, το G - 20, δηλαδή αυτό της δήθεν συνεργασίας και της καλής θέλησης, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν μπορούν να κρυφτούν.

Τα συγκεκριμένα μέτρα παραπέμφθηκαν για τον ερχόμενο Απρίλη με τη συμμετοχή του νέου νεοεκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, που θα επιχειρηθεί με τακτικούς ελιγμούς να αντιμετωπίσει την κατάσταση στην οικονομία. Οχι βεβαίως από «νοιάξιμο» για τους εργαζόμενους που θα είναι τα θύματα της κρίσης, αλλά μόνο για να ελεγχθούν οι κοινωνικές εκρήξεις και να εξασφαλιστεί ότι θα διατηρηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ενδεικτικό είναι ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας ως προεδρεύων της ΕΕ, Νικολά Σαρκοζί, ήταν αυτός που ασκούσε τις πιέσεις για μία «νέα διεθνή οικονομική αρχιτεκτονική» ενώ ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους επέμεινε ότι δεν πρέπει να εισακουστούν οι φωνές για «προστατευτισμό» και θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη... η «ελεύθερη αγορά του καπιταλισμού». Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι όλοι συμφώνησαν με τον Μπους στα περί προστατευτισμού παρότι η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ και ο Σαρκοζί «συμφωνούν» και στην υιοθέτηση κανόνων για τη λειτουργία των αγορών... Η Κίνα και η Ινδία πίεζαν για μεγαλύτερη εκπροσώπευση στους διεθνείς οργανισμούς όπως και η Αυστραλία, η Αργεντινή, η Νότιος Αφρική και η Ινδονησία.

Πάντως, ο πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο εξέφρασε την ικανοποίησή του και χαρακτήρισε τη σύνοδο «ιστορική» σημειώνοντας δε ότι «αυτή είναι η αρχή μιας διαδικασίας, όχι το τέλος»....

Οσο για τη Σύνοδο που διήρκεσε λιγότερο από έξι ώρες, υιοθετήθηκε ένα σχέδιο δράσης, με μέτρα «πρώτης προτεραιότητας που θα πρέπει να ολοκληρωθούν πριν από τις 31 Μάρτη του 2009», για να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και αποφάσισαν να βρεθούν και πάλι πριν από τις 30 Απρίλη 2009, «για να επαληθεύσουν την υλοποίηση των αρχών και των αποφάσεων», στις οποίες συμφώνησαν, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα κατά το τέλος της συνόδου της Ουάσιγκτον. Η G-20, σύμφωνα με το τελικό ανακοινωθέν, δήλωσε «αποφασισμένη να ενισχύσει τη συνεργασία της», για να αποκαταστήσει την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη και να μεταρρυθμίσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, συμφώνησε επίσης για την αύξηση της εκπροσώπησης των αναπτυσσομένων χωρών στους κόλπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας και ζήτησε την επίτευξη συμφωνίας στις διαπραγματεύσεις στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου (OMC) για τη φιλελευθεροποίηση των παγκόσμιων συναλλαγών πριν από το τέλος του χρόνου.

Επίσης πρότεινε μία σειρά μέτρων (που υποτίθεται θα πάρουν οι χώρες) όπως: φορολογικά μέτρα για να τονωθεί γρήγορα η ζήτηση, σύσταση συμβουλίου επιθεωρητών που θα παρακολουθεί τις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, επανέλεγχος των μισθών των διευθυντικών στελεχών και των κανονισμών που διέπουν τις πτωχεύσεις.

Φυσικά όλα αυτά τα μέτρα στη σημερινή ιμπεριαλιστική φάση είναι αδύνατον κατ' αρχήν να εφαρμοστούν και κατά δεύτερον να αποδώσουν κάτι για τους εργαζόμενους αν αυτοί δεν έρθουν σε ρήξη και δεν ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Χτες, ο χρηματοοικονομικός όμιλος «Citigroup Inc» ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να περικόψει 52.000 θέσεις εργασίας, που θα προστεθούν στις 23.000 τις οποίες έχει ήδη περικόψει φέτος. Την ίδια στιγμή, επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Βρετανίας αναφέρουν ότι το τελευταίο τρίμηνο έχασαν τη δουλειά τους 140.000 εργαζόμενοι, ενώ αναλυτές εκτιμούν ότι ο αριθμός των ανέργων μέχρι το 2010 θα ξεπεράσει τα 3.000.000, καθώς σήμερα είναι 1.812.000.

Αύξηση της ανεργίας και στην Τουρκία καθώς το ποσοστό των ανέργων αυξήθηκε σε 9,8% τον Αύγουστο σε σχέση με το 9,25 του Αυγούστου του 2007.

Αντιστοίχως και η ύφεση της οικονομίας στις ΗΠΑ, αναμένεται στο τέταρτο τρίμηνο του 2008 και στις αρχές του 2009, να προκαλέσει νέα αύξηση της ανεργίας σε ύψος 7,5%.

Τέλος, η Ιαπωνία εισήλθε σε φάση ύφεσης καθώς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της μειώθηκε για δεύτερο διαδοχικό τρίμηνο. Κύριες αιτίες η πτώση των εξαγωγών αλλά και η μείωση των επενδύσεων λόγω της οικονομικής κρίσης.