Ηταν αναμενόμενο. Από τη στιγμή που οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, σε ΕΕ και Ελλάδα, θα αναγνώριζαν ότι υπάρχει θέμα οικονομικής κρίσης που μαστίζει τις καπιταλιστικές χώρες, στη διαδικασία αναζήτησης διεξόδου θα γίνονταν μαλλιά - κουβάρια. Οι διάφορες χώρες - μέλη της ΕΕ διατυπώνουν προτάσεις έχοντας ταμπουρωθεί πίσω από τις θέσεις που κατέχουν τα δικά τους μονοπώλια. Στη Γερμανία ο ένας υπουργός προτείνει πρόγραμμα χρηματοδότησης της αυτοκινητοβιομηχανίας, δεχόμενος τους κεραυνούς ομότιτλών του στην ίδια κυβέρνηση. Οικονομολόγοι και ειδικοί προτείνουν αύξηση της φορολογίας, ώστε να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, άλλοι προβάλλουν το μοντέλο της περιστολής των φοροεπιβαρύνσεων για να αυξηθούν οι επενδύσεις. Οι περισσότεροι επιλέγουν τη στήριξη των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων, υπάρχουν όμως και εκείνοι που ζητούν δημόσιες επενδύσεις.

Το ίδιο συμβαίνει στη χώρα μας. Κεντρική γραμμή της κυβέρνησης είναι η στήριξη των επιχειρήσεων μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών, τα σενάρια όμως μέτρων που βρίσκονται υπό επεξεργασία προβλέπουν και έκτακτους φόρους. Το οικονομικό επιτελείο εξετάζει τρόπους για να μην κατρακυλήσει η ζήτηση, την ίδια ώρα όμως ερωτοτροπεί και με την ιδέα της αύξησης των συντελεστών του ΦΠΑ. Το ΠΑΣΟΚ, αιφνιδιασμένο και αυτό από την κρίση, εμφανίζεται με δύο και τρεις γραμμές. Ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας για την «πράσινη ανάπτυξη» βάζει στο τραπέζι ένα ολόκληρο σύστημα ποικιλόμορφων οικονομικών ενισχύσεων του κεφαλαίου. Αλλοι εκπρόσωποι του ίδιου κόμματος κάνουν λόγο για την ανάγκη εξεύρεσης κεφαλαίων και συνδυασμούς στήριξης του ιδιωτικού κεφαλαίου και των δημόσιων επενδύσεων, που θα γίνουν δήθεν με κανόνες και έλεγχο, για τη συγκράτηση των ελλειμμάτων. Ο ΣΥΝ, με βάση δημοσιεύματα της προχτεσινής «Αυγής» για τις προτάσεις Αλαβάνου, θυμίζει ...ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, ζητώντας «άμεσες εγχώριες και ξένες επενδύσεις», ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και βιομηχανία με «υψηλή προστιθέμενη αξία», ενώ παράλληλα προειδοποιεί ότι «δεν είναι δυνατόν να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τον διεθνή ανταγωνισμό».

Το μότο όλων τους είναι ένα και μοναδικό: Υποταγή στους κανόνες που έχουν επιβάλει οι μέχρι σήμερα συσχετισμοί δυνάμεων, διεθνώς και στη χώρα, ώστε όλοι μαζί να αναζητήσουμε διεξόδους από την κρίση, στην οποία, όλοι μαζί, βρεθήκαμε. Από εκεί και πέρα ξεκινά το παζάρι για τις ...δοσολογίες. Πόσα θα είναι τα ελλείμματα, πόσοι οι φόροι, πόσες οι χρηματοπιστώσεις. Και -κυρίως - πόσο θα μειωθούν οι μισθοί, πώς θα ελαστικοποιήσουμε περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις, πώς θα είναι το καινούριο Ασφαλιστικό, κ.ο.κ.

Ε, λοιπόν, οι κομμουνιστές δεν μπορούν και δεν μπαίνουν σε μια τέτοια κουβέντα. Δεν παζαρεύουν και δε διαπραγματεύονται καμιά απολύτως θυσία, στο όνομα της σωτηρίας των επιχειρηματικών ομίλων. Το ΚΚΕ, πέρα από τις πρωτοβουλίες που έχει διατυπώσει επίσημα, προτείνει προς τους εργαζόμενους ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο στόχων πάλης για την αντιμετώπιση των άμεσων συνεπειών που υφίστανται οι εργαζόμενοι από την κρίση. Είναι στόχοι πάλης, που το λαϊκό κίνημα μπορεί να διεκδικήσει σε απόλυτο συνδυασμό με την πάλη και τον αγώνα για τον άλλο τρόπο ανάπτυξης. Μέσα από τον καθημερινό αγώνα συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ότι η οριστική λύση από τη γάγγραινα των κρίσεων είναι η ρήξη και η ανατροπή, η ανάγκη της αγωνιστικής δράσης για τον απεγκλωβισμό των εργατικών μαζών από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», με την ταυτόχρονη ενίσχυση του ΚΚΕ.