Ο καθένας επιλέγει το ρόλο του. Ο κ. Πάγκαλος, για να καταφέρνει να επιπλέει στον αφρό της επικαιρότητας, έχει επιλέξει το ρόλο του υβριστή, του πολιτικού συκοφάντη, του λασπολόγου και του εκτοξευτήρα των πιο χυδαίων ψεμάτων.

Χτες σε συνέντευξή του στα «Νέα», αφού εξάντλησε τα περιθώρια της κομψότητας που έτσι κι αλλιώς τον διακρίνει όταν ομιλεί για το ΚΚΕ, πρόσθεσε: «... οι οπαδοί τους μου πετάνε πού και πού κανένα γκαζάκι»!

Κατόπιν τούτου, και από τη στιγμή που ο καλός αυτός άνθρωπος έφτασε στο σημείο να ενοχοποιεί το ΚΚΕ (!) για τα γκαζάκια που μπήκαν πρόσφατα στο πολιτικό του γραφείο, το μόνο που απομένει είναι να δανειστούμε τα λόγια του ίδιου. Ο κύριος Πάγκαλος (άραγε ως αρμόδιος να κρίνει τα εξ ιδίων;) είχε αναρωτηθεί σε ανύποπτο χρόνο:

«Δεν υπάρχει ένα όριο ξεφτίλας κάτω από το οποίο ένας δημόσιος άντρας δεν μπορεί να κατέβει;» (δήλωση Θεόδωρου Πάγκαλου, 14/11/2004).

*

Σε ό,τι μας αφορά, μη διαθέτοντας τις γνώσεις του κ.Πάγκαλου για τα «όρια της ξεφτίλας», επιφυλασσόμαστε. Πρέπει πρώτα να μελετήσουμε μερικές υποθέσεις, όπως:

• Τη συμφωνία της Μαδρίτης (σ.σ.: εκεί αναγνωρίστηκαν «νόμιμα και ζωτικά» συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο).
• Την υπόθεση Οτσαλάν (σ.σ.: εκεί καταγραφόταν στα έγγραφα της ΕΥΠ ο «μεγάλος τραγουδιστής», ο οποίος έδωσε την εντολή στον Καλεντερίδη να πετάξει έξω από την πρεσβεία τον Οτσαλάν με τη φράση «Σάββα παιδί μου πέτα τον έξω»).
• Την υπόθεση των Ιμίων (σ.σ.: εκεί που «η σημαία δε θα έφευγε»...).

`Η και άλλες μικρότερες υποθέσεις, από το «συγνώμη» στους Γερμανούς, μέχρι τις δικαστικές κινήσεις του κατά δημοσιογράφων με την κατηγορία της «κατασκοπίας» (!) για δημοσιεύματα που δεν του άρεσαν του κ. Πάγκαλου,

και κατόπιν ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε στο ερώτημα περί «ξεφτίλας», το οποίο ο ίδιος έθεσε...