Ο,τι κι αν διαβάζεις, μετάφρασέ το ως τάξη. Ειδικά όταν διαβάζεις «φίλους του λαού». Αυτούς τους «φίλους» που χτες σε λέγανε «ρετιρέ» επειδή είχες κατακτήσει μια δραχμή παραπάνω αύξηση στο μισθό, αυτούς τους «φίλους» που σου λέγανε ότι με την ΕΕ θα φας με χρυσά κουτάλια και σήμερα ανακαλύπτουν ότι τα κρατούν οι συνταξιούχοι!

Είναι οι ίδιοι «φίλοι» που θέλουν τα πανεπιστήμια μαγαζιά για χοντρές μπίζνες των επιχειρήσεων, όπως επέβαλαν στο χώρο της Υγείας τους καπιταλιστές που με δημόσιο χρήμα παρέχουν ξενοδοχειακή φροντίδα σε δημόσια νοσοκομεία. Αυτοί οι «φίλοι» πλασάρουν για πατριώτη κάθε καπιταλιστή που και το λεπτό του ευρώ στο σεντούκι του στάζει ιδρώτα κι αίμα. Οχι το δικό του, των θυμάτων της τάξης του.

Διαβάζεις τις διαφορετικές εκδόσεις του αστικού Τύπου και έχεις την αίσθηση ότι διαβάζεις μια εφημερίδα με πολλά ένθετα. Στο ένα ένθετο οι τραπεζίτες ευθύνονται για την κρίση και στο άλλο οι τραπεζίτες είναι πατριώτες.

Αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι πιο χοντρό από ένα συνηθισμένο πολιτικό παιχνίδι. Το ίδιο το σύστημα παίζει με την ύπαρξή του. Εκτός από τα δεινά για τους από κάτω κι ακριβώς στην πλάτη τους, μια τεράστια μεταφορά κεφαλαίων συντελείται προς τα όλο και πιο ισχυρά μονοπώλια. Από μόνο του αυτό σημαίνει ακόμα πιο σκληρά δεινά για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Εκεί λοιπόν που ο αντιμονοπωλιακός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας προβάλλει ως ένα το κρατούμενο για να αντιμετωπιστεί ο αντίπαλος, αυτές ακριβώς οι έννοιες γίνονται άγνωστες λέξεις.

Πλήθος οι αναλύσεις που - αν και συγκρούονται μεταξύ τους - συντείνουν σ' ένα: Το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει, το σύστημα είναι μονόδρομος. Αρκεί να βρεθεί ο καλός τραπεζίτης που θα συνεργαστεί με τον καλό πολιτικό υπάλληλό του και τον ακόμα καλύτερο συνδικαλιστή που - ειδικά αυτός - θα πείσει την εργατική τάξη ότι πάνω απ' όλα προέχει η «κοινωνική ειρήνη». Χρόνια και χρόνια ιδεολογικής επένδυσης σε μια χαμερπή μικροαστική αντίληψη ότι οι κάτω έχουν να κερδίσουν από τα κόκαλα που περισσεύουν απ' το τραπέζι, ήρθε η ώρα να αποδώσει κέρδος: Να γίνει η σωτηρία των καπιταλιστών αίτημα των εργατών.

Εδώ ακριβώς καλούνται να βάλουν πλάτη κάτι «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ» και κάτι «Νέοι Σοσιαλιστές» που μετέχουν στο ίδιο σχήμα, το περίφημο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Που ακριβώς την ώρα της καπιταλιστικής κρίσης βγαίνουν με αγωνία στις ρούγες να προειδοποιήσουν τους εργάτες ότι πρέπει να προσέχουν τους κομμουνιστές. Γιατί σημασία δεν έχει η ανατροπή, το τσάκισμα των καπιταλιστών, αλλά η δημοκρατία, δηλαδή το δικαίωμα των αστών να υπάρχουν στα πλαίσια της ιερής και απαραβίαστης αγοράς, που πονηρά πονηρά ταυτίζεται με την αρχαία «αγορά του δήμου», που και τότε κάλπικη ήταν αλλά έχει κατοχυρωθεί -στην ιστορία των νικητών - σαν δημοκρατική κατάκτηση.

Προβάλλει σαν κυρίαρχο στοιχείο αυτής της περιόδου, ακριβώς τώρα που ο καπιταλισμός αδυνατεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του, η ύπαρξη μιας συμφωνικής ορχήστρας που παίζει το έργο «Απόχη». Μια ορχήστρα που προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους ότι μια μπόρα είναι η καπιταλιστική κρίση κι ότι με λίγη υπομονή, κάποιες θυσίες, θα λάμψει πάλι ο ήλιος. Μόνο που και το όμποε της συννεφιάς και το φλάουτο του αηδονιού παίζουν σε μια συμφωνία: Βάρδα μην αρχίσουν οι εργάτες, συνολικά τα λαϊκά στρώματα να αμφισβητούν αυτό καθαυτό το σύστημα. Βάρδα μην αρχίσουν οι άνθρωποι και συνδέουν τα καθημερινά τους αιτήματα με το αίτημα της ανατροπής.

Χρειαζόμαστε τα δικά μας τραγούδια. Κι αυτά δεν μπορούν να μας τα δώσουν παρά μόνο τα άγρια τύμπανα που θα φτιαχτούν ακριβώς για τις ανάγκες της ίδιας της εξέγερσης. Ασε που ένα τρίχορδο έχει πιο πλούσια μελωδία από ένα εκκλησιαστικό. Τα χέρια - δηλαδή η ιδεολογία που μεταφράζουν σε πράξη - κάνουν τη διαφορά.