«Ακούω κάποιους γνωστούς να ετοιμάζονται να σηκώσουν νέο λάβαρο στην Αγία Λαύρα, αυτήν τη φορά εναντίον μιας φανταστικής νέας τάξης (...) γιατί γενικώς "μας έχουν πρήξει με το μνημόνιο και με όλα αυτά". Ο κόσμος είναι θυμωμένος (...) Μέσα σε αυτό το κλίμα της έντασης και της μιζέριας, εύκολο είναι να πιάσει μια φωτιά (...) ο κόσμος, όταν είναι θυμωμένος, είναι λογικό να μη σκέπτεται ορθολογικά. Θα ψηφίσει τον κάθε τυχάρπαστο που κατεβαίνει για περιφερειάρχης (...) Ο κ. Παπανδρέου (...) αν δεν μαζέψει γρήγορα την κατάσταση, θα το πληρώσει πιο ακριβά αργότερα (...) Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι ο κ. Παπανδρέου να μάθει πώς να κυβερνά αποτελεσματικά, το πολιτικό σκηνικό μπορεί να αλλάξει θεαματικά. Η πολιτική δεν είναι ούτε σεμινάριο στο Χάρβαρντ ούτε ατέλειωτες συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Το επικίνδυνο βαρομετρικό που σχηματίζεται είναι προφανές: μια κυβέρνηση που θα καταρρέει γιατί δεν μπορεί να "δέσει τα κορδόνια της", ένα κύμα τυφλού λαϊκισμού που θα σηκώνει μποφόρ, μια περίοδος απύθμενης πολιτικής βλακείας (...) θα παραλύσουν κάθε λήψη απόφασης, έντρομοι ξένοι δεν θα καταλαβαίνουν τι γίνεται και μια χώρα που δεν θα είναι κυβερνήσιμη. Με όλα αυτά κατά νου, μπορεί και εγώ να σκεπτόμουν ότι "δεν πάνε όλοι από εκεί που ήρθαν, θα καπνίσω εδώ μέσα και ας γίνει ό,τι θέλει" (...) με τις "μαγκιές" αυτές φτάσαμε εδώ που είμαστε, κάνοντας την ιδιαιτερότητά μας άλλοθι για να δικαιολογήσουμε κάθε λογής παραβατικότητα»(ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).