Μ' αυτά που θα πω απευθύνομαι, βέβαια, σ' όλους αλλά με κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στη νεολαία. Και ο λόγος είναι γιατί η νεολαία είναι ο καημός και ο λυγμός όλων μας. Η ελπίδα και η περηφάνια μας. Το μέλλον του Κόμματος.

Η Ιστορία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του θρυλικού ΔΣΕ δεν είναι μια απλή, ουδέτερη κι ακαδημαϊκή γνώση, αλλά μια φορτισμένη συναισθηματικά ιστορική μνήμη, που εμπνέει, διδάσκει, που συνειδητοποιεί και προσανατολίζει. Μ' αυτήν την Ιστορία μπολιαζόμαστε τη συλλογική, επαναστατική συνείδηση και μνήμη. Που μας σφραγίζει καταλυτικά και καθοριστικά. Που ορίζει και καθορίζει τις επιλογές και τις συμπεριφορές μας, τον τρόπο ζωής, την ίδια τη ζωή μέχρι το τέλος.

Η ενασχόληση, η στράτευση στο εργατικό κίνημα, το όραμα μιας νέας κοινωνίας, δεν προσφέρει μονάχα πίκρες και βάσανα, στερήσεις και δυσκολίες αλλά και τις πιο βαθιές και ουσιαστικές, τις πιο μόνιμες και γόνιμες, πνευματικές και αισθητικές απολαύσεις.

Και, τέλος, η προσδοκία, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, η νέα γενιά, να 'ναι η γενιά της ανατροπής, της επανάστασης και Ανάστασης του Λαού μας.

Σε μια ταξική κοινωνία, κανένας θεσμός δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ουδέτερες, αταξικός ή υπερταξικός.

Ολοι μαζί, σε συγχορδία και ο καθένας χωριστά, στηρίζουν και θωρακίζουν το σύστημα. Τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την καπιταλιστική οικονομία. Που 'ναι η βάση του συστήματος. Πάνω σ' αυτή επικάθεται αυτό που λέμε εποικοδόμημα. Που παρόλο που λέγεται έτσι, κουμάντο κάνει η καπιταλιστική οικονομία, με τη μακριά ουρά της, το κέρδος. Τόσο μακριά, όσο και το μήκος της ουράς του κομήτη. Αυτή ορίζει και επικαθορίζει, παντού και πάντοτε, την πολιτική. Χωρίς καμία εξαίρεση. Το κέρδος άλλωστε είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, που αν αφαιρεθεί, καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα. Αυτά όσον αφορά τα φληναφήματα οικολόγων, οπορτουνιστών και λοιπών εξωραϊστών.

Η πολιτική είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας, λέει ο Μαρξ. Με το γνωστό συμπυκνωμένο του ύφος.

Ολοι αυτοί οι μηχανισμοί βάλθηκαν, αμέτι - μουχαμέτι, ντε και καλά, να μας πείσουν πως ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο μόνο και μόνο για να δουλεύουμε, να υπηρετούμε, να στηρίζουμε και διαιωνίζουμε ένα σύστημα, που πέρασε στο αντιδραστικό του στάδιο εδώ και δύο αιώνες. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως ό,τι είναι καλό για τον αφέντη είναι καλό και για τον δούλο. Και δεν σταματούν εδώ. Θεωρούν αυτονόητες τις ευσεβείς ευχαριστίες του σκλάβου. Τη χαρά του ραγιά. Ομως, ανόητη και ακατανόητη την έγερση κι εξέγερση, τη λυτρωτική κραυγή του σκλάβου που σπάει τις αλυσίδες. Αλίμονο, τότε. Αβάσταχτη η οργή των αφεντάδων, για την ανίερη ανταρσία κι αισχρή αχαριστία, απέναντι στους ευεργέτες εκμεταλλευτές. Αυτή είναι η ιδεολογία, η φιλοσοφία των καπιταλιστών. Να καταληστεύουν και να καταδυναστεύουν τους λαούς επί Γης.

Θέλουν να δηλητηριάσουν την πιο ζωντανή πηγή ενός λαού, τη νεολαία. Τη θέλουν γονατισμένη και υποταγμένη. Θεωρούν, και σωστά, το μεγαλύτερο κίνδυνο κι απειλή για την ύπαρξή τους το μυαλό. Το ξύπνιο και ανυπόταχτο μυαλό. Γι' αυτό σημαδεύουν κατευθείαν σ' αυτό. Η σκέψη, άλλωστε, είναι εν δυνάμει πράξη. Γι' αυτό και γρήγορα στην πυρά πριν φουντώσει η πυρκαγιά!

Η νεολαία, όμως, ψηλά το σύνθημά της. Δεν σας χαρίζουμε το μυαλό και το μέλλον μας.

Σε πείσμα όλων αυτών, σ' όλες τις περιόδους, η νεολαία στάθηκε όρθια, αποφασιστική, μ' άγρυπνη συνείδηση, σε θέση μάχης. Πρώτη στα μαθήματα και πρώτη στα κινήματα, πρώτη στα γράμματα και πρώτη στ' άρματα. Παράδειγμα στη ζωή. Πρωτοπόρα στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στον έρωτα.

Μ' αυτή την πανστρατιά της αστικής τάξης γίνεται πολύ δύσκολη η αντιστοιχία, κοινωνικά, θέσης και ταξικής συνείδησης.

Τι έχουμε εμείς ν' αντιπαρατάξουμε σ' αυτούς τους μηχανισμούς πίεσης και καταπίεσης; Σ' αυτές τις ομοβροντίες προπαγάνδας, που πάνε να σαρώσουν την τιμή κι αξιοπρέπεια των λαών. Να σκοτώσουν τη σκέψη και τα όνειρα του ανθρώπου.

Εχουμε μια κοσμοθεωρία με απαράμιλλο θεωρητικό βάθος κι ένα πρωτοπόρο επαναστατικό σφρίγος. Ο μόνος τρόπος ν' αντιμετωπίσει και ν' αντεπιτεθεί νικηφόρα η νεολαία σ' αυτήν την καταιγίδα αφιονισμού κι ενσωμάτωσης, από σκέψεις κι αισθήματα, της αστικής ιδεολογίας, είναι ο εξοπλισμός με τη θεωρία μας. Είναι το όπλο μας. Ακατανίκητο κι ακαταμάχητο. Παράλληλα πάντα με τη δράση. Η θεωρία και η πράξη βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση. Η θεωρία στηρίζει την πράξη και η πράξη εμπλουτίζει τη θεωρία. Αυτή η συνύπαρξη θεωρίας και πράξης είναι ένα φοβερό πολιτικό όπλο με απίστευτη αποτελεσματικότητα. Διαλύει τη σύγχυση, φωτίζει τις σκιές. Ανοίγει δρόμους στη σκέψη και στη δράση. Γίνεται η γνώση μόρφωση, τρόπος ζωής. Δέχεσαι τη ζωή, με χαρές και λύπες. Αξεδιάλυτα κι αδιάλειπτα, χωρίς τέλος, μέχρι το τέλος.

Αυτό, άλλωστε, είναι και το ζητούμενο στη σύντομη ζωή μας. Μια αστραπή η ζωή μας, κι όμως προλαβαίνουμε να τη ζήσουμε, λέει με νόημα ο Καζαντζάκης.

Και συμπληρώνει ο Σαίξπηρ: Ω, σεβαστοί μου άνθρωποι. Η ζωή είναι σύντομη. Αν ζούμε, ζούμε για τη στιγμή που θα περπατήσουμε πάνω απ' τα κεφάλια των βασιλιάδων.

Παράλληλα, η νεολαία πρέπει να διαβάσει και να διαβάζει πάντοτε, ιστορία και προοδευτική, στρατευμένη λογοτεχνία και ποίηση. Να γνωρίσει τις συγκλονιστικές στιγμές, τις συναρπαστικές στιγμές της ταξικής πάλης. Τα απίστευτα κατορθώματα των μαχητών και μαχητριών του ΕΛΑΣ και του θρυλικού ΔΣΕ.

Εμείς, σύντροφοι, δεν ξεχνάμε αυτούς που μοιράσανε το βιος τους και μερτικό δεν κρατήσανε, όπως λέει ο ποιητής μας Γ. Ρίτσος.

Εμβληματικές μορφές. Φάροι στην Ιστορία του ταξικού κινήματος. Σαρκωμένα σύμβολα της επανάστασης, που ανέβηκαν στις πιο ψηλές κορφές της θυσίας και της αθανασίας. Οι μάρτυρες, οι άγιοι του Λαού μας. Συνακόλουθα και ο λόγος του κομμουνιστή, μαζί με το θεωρητικό κύρος και βάθος, έχει λυγμό και βάθος. Παράδειγμα τέτοιου λόγου θ' αναφέρω μόνο ένα όνομα: Ντολόρες Ιμπαρούρι. Η θρυλική πασιονάρια. Που ο φλογερός της λόγος πυρπολούσε τις καρδιές των μπαρουτοκαπνισμένων μαχητών. Που δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν απ' τη συγκίνηση και ξεσπούσαν σε λυγμούς, κλαίγοντας σα μικρά παιδιά. Αφηγείται ο Σάββας Παλλές, απ' τη Χίο. Εχει δηλαδή σημασία όχι μόνο τι λες αλλά και πώς το λες.

Στην Τέχνη, έτσι και στην πολιτική, ένα έργο τέχνης, μια πολιτική ομιλία, για να πείσει, πρέπει πρώτα να συγκινήσει. Για να φτάσει το πολιτικό μήνυμα στο μυαλό, πρέπει πρώτα να περάσει απ' την καρδιά. Να στάξει το δάκρυ στο μυαλό, να το ποτίσει. Κι ο ποιητής μας Βάρναλης το λέει εύστοχα και γλαφυρά: Ο,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι.

Μ' αυτήν την αρματωσιά της σκέψης, της δράσης, της συγκίνησης, η ζωή μας, πια, δε θα 'ναι μονάχα μια αστραπή που χάνεται. Αλλά κάτι που μένει για πάντα. Και φωτίζει τις άγριές μας νύχτες. Να κάτι σα φάρος. Που σκίζει τα σκοτάδια. Για να μην γκρεμοτσακιστούνε, ζαλισμένοι, στα βράχια των σειρήνων της παρακμής και του χαμού οι κωπηλάτες. Που στα κόκκινα απ' την αγρύπνια μάτια τους καθρεφτίζονται οι κόκκινες ανταύγειες μιας Ιθάκης, λουσμένης στο φως του Ηλιου που ανατέλλει στον ορίζοντα κατακόκκινος.