Στη Θέση 43 για το 20ό Συνέδριο διαβάζαμε: «Και για το επόμενο διάστημα μέχρι το 21ο Συνέδριο, παραμένει ως πυρήνας της ιδεολογικής δουλειάς η βαθιά αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος». Σήμερα, στα 3 κείμενα, με το πρώτο οδηγό στη μελέτη του 2ου και του 3ου κειμένου, εντοπίζονται αδυναμίες, ο πυρήνας των οποίων εστιάζει στη λειψή αφομοίωση του Προγράμματος, άρα και της στρατηγικής του. Αδυναμίες που λειτουργούν στην πράξη ως τροχοπέδη στο κεντρικό ζητούμενο του 21ου Συνεδρίου και αφορούν (Θέση 9) τον διακριτό ρόλο του Κόμματος στις μάζες. Της πειστικής, δηλαδή, ικανότητας προπαγάνδας της δικής μας πρότασης. Είναι ανάγκη να γίνει συνείδηση πως στη διαλεκτική σχέση θεωρίας - πράξης τον πρώτο λόγο έχει η θεωρία, που εξοπλίζει για να μπορείς να προβλέπεις, να εξειδικεύεις, να προσαρμόζεις γρήγορα τη τακτική σου σε απότομες καμπές. Να μη χάνει η πράξη το ταξικό επαναστατικό περιεχόμενο. Γιατί η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης χωρίς το Κόμμα της δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Και αυτόν «τον ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα Κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία». Ετσι καθόριζε ο Λένιν τη σπουδαιότητα της θεωρίας για την ταξική πάλη της εργατικής τάξης. Η επανάσταση δεν είναι αυθόρμητο γεγονός. Διέπεται από νομοτέλειες, που ο κομμουνιστής/-στρια οφείλει να τις ερμηνεύει επαναστατικά.

Η Κεντρική Επιτροπή με θάρρος καταγράφει αδυναμίες που πρέπει να καταπολεμηθούν. Πυξίδα οι κανόνες του λενινιστικού Κόμματος Νέου Τύπου, που αναφέρουν: «Η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του Κόμματος». Ολο το 1ο κείμενο διαπνέεται από το τσιτάτο αυτό του Λένιν. Να λες με τόλμη τις αδυναμίες σου δεν είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο είναι ο φόβος να τις πεις και να μη βγάζεις από αυτές τα σωστά συμπεράσματα. Για το Κόμμα της επανάστασης, η κριτική και αυτοκριτική είναι δύναμη. Είναι όπλο γερό που βοηθά στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, στο ξεπέρασμα αδυναμιών και δυσκολιών. Ξέρουμε ότι «οι μαρξιστές δεν κρύβουν τις προθέσεις τους» (Λένιν).

Σε γραπτά - ελάχιστα μεν, υπαρκτά δε - στον διάλογο, δεν γίνεται αυτό. Η ατεκμηρίωτη - απαξιωτική προσέγγιση των Θέσεων στοχεύει στη στρατηγική του Κόμματος, χωρίς να έχουν το έντιμο θάρρος να το πουν. Τι στόχο έχει άραγε το αφελές (;) ερώτημα σε γραπτό «...μήπως στις ίδιες τις "επεξεργασίες" βρίσκεται η ρίζα των "συγχύσεων", των "λαθών τακτικής" και των αδυναμιών Μελών και Στελεχών μας»; 'Η ότι «...για ακόμα μια φορά το πρόβλημα εστιάζεται στη σχέση Τακτικής - Στρατηγικής και σε μια αέναη διαδικασία "εξειδίκευσης" γεμάτη αντιφάσεις...». Εννοώντας τι; Αλλο η τακτική, άλλο η στρατηγική; Να μην υποτάσσεται η τακτική στη στρατηγική; Και χωρίς να το λέει, διαπιστώνει «...ως (το) πρόβλημα σε κάθε πτυχή της Κομματικής μας ζωής».

Αλήθεια, πόσο προσπαθούμε στη μελέτη της διαλεκτικής - υλιστικής αντίληψης της κίνησης της Ιστορίας και της κομμουνιστικής, επιστημονικής ερμηνείας αυτής της κίνησης; Αλλο γραπτό λέει «...η ιστορική πείρα διδάσκει ότι κανένας αγώνας Σωματείου μεγάλος δεν ξεκίνησε έχοντας βάλει εξαρχής το ζήτημα της αμφισβήτησης του Καπιταλιστή ή του Κράτους του», χωρίς να εξηγεί την ιστορική πείρα που το διδάσκει. Συνεχίζει: «...ναι, μας λείπουν οι μεγάλοι μαζικοί αγώνες. Πριν από όλα όμως μας λείπουν οι μικροί καθημερινοί αγώνες (...) σε αυτούς να πρωτοστατήσουν πρέπει οι Κομμουνιστές (...) και για να το κάνουν αυτό δε χρειάζεται να ξέρουν το Μαρξισμό - Λενινισμό, να περιμένουν να μάθουν για να δράσουν». Η συμμετοχή στη δράση διδάσκει μόνο όταν αυτή έχει ταξικό πρόσημο. Αλλιώς είναι «άσφαιρη» και γίνεται βολική για το σύστημα. Ομως εδώ έχουμε και έναν αβασάνιστα επιπόλαιο διαχωρισμό της σχέσης θεωρίας - πράξης και οικονομίας - πολιτικής. Είναι η αποθέωση των μεταρρυθμίσεων, της αντιδιαλεκτικής ερμηνείας της σχέσης μεταρρύθμιση - επανάσταση και της αφομοίωσης της λενινιστικής αντίληψης για το κράτος. Είναι η σταδιοποίηση της εργατικής εξουσίας. Βαρίδια που υπάρχουν ακόμα και μας βαραίνουν. Αξίζει να διαβαστεί απόσπασμα του Μαρξ, γραμμένο το 1865, το οποίο αποτυπώνει το περιεχόμενο του κάθε αγώνα. Εγραφε ο Μαρξ: «Η εργατική τάξη δεν πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες των αποτελεσμάτων (...) ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα που, όμως, δεν γιατρεύουν την αρρώστια (...) Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι μαζί με όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει το σημερινό σύστημα, εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας».

Να λοιπόν ποιο είναι το καθήκον του κομμουνιστή/-στριας. Να αξιοποιήσει τις «αθλιότητες» που «επιβάλλει» το σύστημα, χωρίς καμία κατηγοριοποίηση των αγώνων, αλλά με το τι περιεχόμενο δίνει σ' αυτούς. Χρειάζεται η διαπάλη, ακόμα και η σκληρή, στο Κόμμα; Ναι, και είναι ωφέλιμη όταν στοχεύει στο να μεγαλώσει το μπόι του. Οταν η διαπάλη αμφισβητεί τη στρατηγική και τα Οργανα που τη διαμορφώνουν, τότε γίνεται εχθρική και υπονομεύει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματος. Αυτά προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης.

Να ξέρουμε: Το δικό μας θεωρητικό - ιδεολογικό αδυνάτισμα σημαίνει δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας. Το εργαλείο της μαρξιστικής - λενινιστικής σκέψης πρέπει να χρησιμοποιείται στη πολιτική μας δράση παντού! Γιατί όσο η σημερινή πιεστική κατάσταση στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης από το αστικό κράτος θα μεγαλώνει, τόσο θα εντείνεται και ο αυταρχικός κατασταλτικός μηχανισμός. Θα μεγαλώνει, όμως, και η σοσιαλδημοκρατική - ρεφορμιστική - οπορτουνιστική - εθνικιστική πίεση στο Κόμμα της επανάστασης. Η επιτακτική υποχρέωση που θέτουν οι Θέσεις για το ποιοτικό «άλμα» σε θεωρία - ιδεολογία δεν είναι μόνο η ανάγκη να ανταποκριθούμε στη ζωντανή εκλαΐκευση της πολιτικής μας πρότασης στις μάζες. Είναι η προϋπόθεση το Κόμμα να θωρακίζει τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Να αναπτύσσεται και να λειτουργεί ως Κόμμα Νέου Τύπου.

Για να συγκρουστούμε αποφασιστικά με τις αδυναμίες μας, πρέπει το κομματικό μέλος και ο καθοδηγητής να αφιερώσουν για τον στόχο της επανάστασης «.όχι μόνο τα ελεύθερα βράδια τους αλλά όλη τους τη ζωή» (Λένιν). Τότε θα βρουν δικαίωση του ποιητή τα λόγια: «Ετσι θαρρώ μονάχα θα καλυτερέψουμε σύντροφοι. Και τότες τα ακατόρθωτα θα τα καταφέρουμε τόσο φυσικά και τόσο σίγουρα». Για να μην αναφερθούν ίδιες αδυναμίες στο 22ο Συνέδριο, οι Αποφάσεις του Συνεδρίου πρέπει να γίνουν τα εφόδια εκείνα που θα μας κάνουν να περάσουμε στην πιο μεγάλη ιδεολογικοπολιτική επιθετικότητα, που απαιτεί όμως συμμετοχή και μαχητικότητα, αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Εμείς να γεμίσουμε τις κομματικές μας αποσκευές με αντοχές και μπόλικη θυμωμένη απόφαση. Αυτή να είναι η δική μας ατομική ευθύνη.