«

Τι έκανα τις καλοκαιρινές διακοπές». Ποιος δεν έχει γράψει στις τάξεις του δημοτικού μια τέτοια έκθεση; Θέμα, που μπαίνει πάντα, για να δοκιμάσει τη δυνατότητα του μαθητή, να περιγράψει εντυπώσεις και εμπειρίες, να αποτυπώσει εύκολες εικόνες. Ομως, τόσο στα χρόνια μας (των μεγαλυτέρων), όπως και τώρα, απ' ό,τι φαίνεται τελικά, δοκίμαζε και δοκιμάζει μάλλον τη φαντασία των περισσότερων ανηλίκων. `Η την αφομοιωτική ικανότητα κάποιων στερεοτύπων, που λέγονται, περιγράφονται, ιστορούνται από τα σχολικά εγχειρίδια έως τα ΜΜΕ, αλλά ποτέ δε συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον, για έναν πολύ μεγάλο αριθμό των εργαζόμενων Ελλήνων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου Καταναλωτών, που δημοσιεύτηκαν προχτές, το 40% των Ελλήνων δε θα πάει διακοπές και απ' αυτούς το 70% επικαλέστηκε λόγους οικονομικούς και το 16% επαγγελματικές υποχρεώσεις... Για όσους δεν κατάλαβαν, ή παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός εργαζομένων, που ενώ οι τηλεοράσεις τού λένε πως βρίσκεται ευτυχισμένος σε κάποια παραλία και απολαμβάνει την ελληνική φύση, αυτός, στην πραγματικότητα, κάνει προσθαφαιρέσεις, για να τα φέρει βόλτα στις πολύ πιο βασικές ανάγκες του. Ενώ τον έχουν πείσει πως βρίσκεται στο παράδεισο, βιώνει μόνος του (έτσι νομίζει) την κόλασή του.

Χώρια ότι «λέγε, λέγε το κοπέλι...», του έχουν δημιουργήσει και συγκεκριμένο πρότυπο διακοπών, που αν δεν ξοδέψει ό,τι έχει και δεν έχει, δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Εδώ είναι, που αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, γιατί όποιος δεν αντέξει στην «κοινωνική παρακολούθηση» (πού πήγατε; σε ποιο ξενοδοχείο; τι φορούσες το βράδυ; κ.ά.) γίνεται αυτομάτως διαθέσιμος να κάνει την όποια υποχώρηση, για να βρίσκεται μέσα στο ρεύμα και, επίσης, να πάει, πριν να βουτήξει στις θάλασσες, να βουτήξει στις αγκαλιές των τραπεζών, που τον περιμένουν σαν δροσερό παγωτό τον Αύγουστο, για να τον δανείσουν...

Πέντε - δέκα μέρες στα ίχνη τρόπου ζωής, που σου χάραξαν με το κατάλληλο ...ψήσιμο απ' όλες τις πλευρές, για να πληρώνεις μετά δυο - τρία χρόνια στην τράπεζα, που σου έκανε το φετινό «δώρο». Του χρόνου, θα σε περιμένει πάλι με ανάλογη προσφορά δανείου σειρήνας και «ανεπαισθήτως», θα κλειστείς μέσα «στον κόσμο», αλλά και σφιχτοδεμένος στον ιστό των χρεών.

Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο του εκμεταλλευτικού συστήματος και όχι τα τρα-λα-λα περί «μπάνιων του λαού» και «ευλογημένου τόπου...». Ευλογημένος είναι γι' αυτούς, που, αφού εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο όλο το χρόνο, μετά του στήνουν και μια διαμορφωμένη πραγματικότητα, να βουτήξει και να του βουτήξουν ό,τι έχει και δεν έχει. Δεν υπάρχει «παρένθεση» στην εκμετάλλευση, δεν υπάρχει τρόπος συμπλήρωσης των «ψυχολογικών κενών» για τον εργαζόμενο στον καπιταλισμό. Ψεύτικος κόσμος, γυάλινος, που, «για να του δώσεις μια να σπάσει...», χρειάζεται απαραίτητα την οργανωμένη μαζική δράση...