Εβλεπα τον πρωθυπουργό να επισκέπτεται τις Κορυσχάδες και τον άκουγα να δηλώνει συγκινημένος, κοιτώντας μια φωτογραφία της Κυβέρνησης του Βουνού, στην οποία συμμετείχε και ο πατέρας του και σκεφτόμουν: Α, και να μιλούσαν οι φωτογραφίες!

Θα ήθελα πολύ ν' ακούσω την απάντηση του Κώστα Σημίτη στο οργισμένο «γιατί, γιε μου» του πατέρα του. Πώς θα εξηγούσε την επιλογή του να πορευτεί στον αντίθετο δρόμο. Πώς θα δικαιολογούσε το ραγιάδικο «ευχαριστώ τις ΗΠΑ», που ξεστόμισε μέσα στην Ελληνική Βουλή. Πώς θα ξέφευγε από την κατηγορία για την παράδοση του Οτσαλάν. Πώς θα αποποιούνταν την ευθύνη για την αύξηση της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της σήψης και της διαφθοράς στην Ελλάδα του «εκσυγχρονισμού». Πώς θα ξέμπλεκε από την ενοχή του για τη δημιουργία και τη χρησιμοποίηση ενός κράτους της αυθαιρεσίας των ΜΑΤ, της διατεταγμένης, κατά του μαζικού κινήματος, Δικαιοσύνης, του υφέρποντος και του ανοιχτού αντικομμουνισμού.

Αραγε, θα είχε το θράσος, μιλώντας στον πατέρα του, να επαναλάβει τα ασύστολα κι ανιστόρητα ψεύδη για το ποιος και γιατί ευθύνεται για τον Εμφύλιο Πόλεμο και τις αισχρές συκοφαντίες σε βάρος του ΚΚΕ - εμπνευστή, οργανωτή και αιμοδότη της Εθνικής Αντίστασης - που λέει απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό; Θα τολμούσε να εκφράσει τη χαρά του για την ανατροπή του σοσιαλισμού, την εμπέδωση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και την πολεμική επικράτηση της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπως κάνει μιλώντας στις συνόδους του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης; `Η θα επιχειρούσε να δικαιολογηθεί ισχυριζόμενος ότι οι «καιροί άλλαξαν» κι είναι υποχρεωμένος ν' ακολουθεί την εποχή του;

Δεν ξέρω αν όλοι οι άνθρωποι - και δη οι πρωθυπουργοί - νιώθουν την ανάγκη να εξηγήσουν στον γεννήτορά τους το γιατί επέλεξαν να βαδίσουν το «δικό» τους δρόμο. Ούτε πιστεύω ότι οι γιοι είναι υποχρεωμένοι ν' ακολουθούν πάντα τα βήματα των πατεράδων τους. Δε γνωρίζω καν αν, πράγματι, ο Κ. Σημίτης αισθάνεται υπερήφανος που ο πατέρας του συμμετείχε στην Κυβέρνηση του Βουνού ή περηφανεύεται περισσότερο που τον βάφτισε ένας βασιλιάς. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι ο γιος, με την πολιτική του, δεν τιμάει τη μνήμη του πατέρα του. Αλλά δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σε τούτο τον τόπο που όχι μόνο δεν υλοποιεί τη σπαρτιάτικη υπόσχεση «άμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες», αλλά ούτε καν τη χριστιανική εντολή «τίμα τον πατέρα σου...».