Από τη συμμετοχή των μεταναστών, που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, στο γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς

Η πολιτική για μια «Ευρώπη - φρούριο», που, στα πλαίσια της ρατσιστικής και ξενοφοβικής «νέας προσέγγισης της κοινής πολιτικής για το άσυλο και τη μετανάστευση», αποτελεί την «προτεραιότητα» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Σεβίλλης (21/22 Ιούνη), εμπεριέχει και επέκταση της ευρω-καταστολής, αφού η ισπανική προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), η Βρετανία, η Ιταλία και η Κομισιόν προωθούν «ενίσχυση» του πανευρωπαϊκού φακελώματος με υποχρεωτικά τα δαχτυλικά αποτυπώματα σ' όλα τα ευρωπαϊκά διαβατήρια και ταυτότητες.

Το νέο «πακέτο» σκληρών «μέτρων», που ετοιμάζεται να υιοθετηθεί, στη Σεβίλλη, από τους 15 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων με σύνθημα «Τσακίστε τη λαθρομετανάστευση», συνοδεύεται από την ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων εντός της ΕΕ, που θα θίγει άμεσα την περιβόητη «προστασία των προσωπικών δεδομένων». Ηδη, αύριο Πέμπτη, στη Ρώμη, με πρωτοβουλία της Ιταλίας, οι 15 υπουργοί Εσωτερικών της ΕΕ και οι 13 ομόλογοί τους από τις υποψήφιες για ένταξη χώρες αναμένεται να συμφωνήσουν σ' ένα «σχέδιο» δημιουργίας της «κοινής συνοριακής ευρωπαϊκής αστυνομίας», υιοθετώντας την πρόταση της Κομισιόν (7/5/2002). Και ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, Κλαούντιο Σκαγιόλα, δήλωσε ότι «πολύ σύντομα» τα δακτυλικά αποτυπώματα των Ευρωπαίων πολιτών πρέπει να (...) κοσμούν όλα τα ευρωπαϊκά ταξιδιωτικά έγγραφα.

Σύμφωνα με κοινοτικές πηγές των Βρυξελλών, τα δύο θέματα, της λαθρομετανάστευσης και των ευρωπαϊκών δακτυλικών αποτυπωμάτων, έχουν από καιρό «συνδεθεί», και μια μυστική συζήτηση έχει ήδη γίνει στο άτυπο Συμβούλιο Υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα (13/15 Φλεβάρη 2002). Το πώς συνδέονται τα δύο άσχετα αυτά ζητήματα, είναι μια εντελώς διεστραμμένη σύλληψη. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν αποφάσισε «τη δημιουργία ενός κοινού συστήματος αναγνώρισης των θεωρήσεων (βίζες)», όπου η ΕΕ απαιτεί τα δαχτυλικά αποτυπώματα στα ταξιδιωτικά έγγραφα των υπηκόων των μη ευρωπαϊκών χωρών, στα πλαίσια του «αποτελεσματικότερου ελέγχου των εξωτερικών συνόρων» (παράγραφος 42). Και με αφορμή αυτήν τη ρήτρα, η Κομισιόν και κάποιες ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις» ισχυρίζονται, υποκριτικά, ότι στη βάση της «αρχής της αμοιβαιότητας» δεν μπορούμε να ζητάμε από τους άλλους δαχτυλικά αποτυπώματα, αν δεν τα καθιερώσουμε και μεις σ' όλα τα ευρωπαϊκά ταξιδιωτικά έγγραφα (!!!). Ετσι, μ' ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια (...).

Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ (Ιούνης 1997), «η ΕΕ είναι χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, μέσα στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, σε συνδυασμό με κατάλληλα μέτρα, όσον αφορά τους ελέγχους στα εξωτερικά σύνορα, τη μετανάστευση, το άσυλο και την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος». Ετσι, γενικόλογα, άρχισε η «κοινή πολιτική για το άσυλο και τη μετανάστευση», που άφηνε αρκετές «ευθύνες» στα κράτη - μέλη με τη δέσμευση «να ληφθούν μέτρα εντός πέντε ετών», δηλαδή μέχρι το τέλος του 2002. Μια περαιτέρω «εναρμόνιση» συζητήθηκε μυστικά στο Τάμπερε, το 1999, αλλά η προώθηση του ευρω-τρομονόμου, μετά την 11/9/2001, άλλαξε ριζικά το τοπίο.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν (14/15 Δεκέμβρη 2001), η Κομισιόν παρουσιάζει ένα «πακέτο» μέτρων, που σκοντάφτει σε αντιρρήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, με αποτέλεσμα να συμφωνηθούν μόνο «κατευθύνσεις» για μια «νέα προσέγγιση» περί «γνήσιας (!!!) κοινής πολιτικής», αφού «παρά ορισμένα επιτεύγματα, η πρόοδος που σημειώθηκε δεν ήταν τόσο ταχεία και ουσιαστική όσο προβλεπόταν». Η ομόφωνη απόφαση του Λάακεν ορίζει ότι «προϋποθέσεις» για τη «λήψη των μέτρων» είναι:

1) «Ενσωμάτωση της πολιτικής των μεταναστευτικών ροών στην εξωτερική πολιτική της ΕΕ», δηλαδή η μετανάστευση αντιμετωπίζεται ως «μέσα - έξω», δηλαδή «φίλος - εχθρός».

2) «Θα πρέπει να συναφθούν με τις συγκεκριμένες χώρες ευρωπαϊκές συμφωνίες επανεισδοχής, με βάση νέο κατάλογο προτεραιοτήτων και σαφές σχέδιο δράσης», δηλαδή να ασκηθούν οικονομικές και πολιτικές πιέσεις προς τις χώρες προέλευσης των μεταναστευτικών ροών.

3) «Ανάπτυξη ευρωπαϊκού συστήματος ανταλλαγής πληροφοριών για το άσυλο, τη μετανάστευση και τις χώρες καταγωγής», δηλαδή ευρω-χαφιεδισμός.

Είναι σαφές ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο ανατρέπει τη δεκάχρονη πολιτική «προνομιούχου τόπου υποδοχής των μεταναστών», δηλαδή εκμετάλλευσης φθηνού εργατικού δυναμικού, εξαιτίας οικονομικών και πολιτικών δυσχερειών.

Στις 20/5/2002, από το Λονδίνο, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τ. Μπλερ και ο Ισπανός προεδρεύων του Συμβουλίου της ΕΕ Ζ. Αθνάρ κηρύσσουν τον «πόλεμο κατά της λαθρομετανάστευσης», συνδέοντας τη μετανάστευση με την (...) άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Αρχίζει η προπαγάνδα για ανεπάρκειες της σοσιαλδημοκρατίας στην «αντιμετώπιση» της λαθρομετανάστευσης. Το «σχέδιο» της Ισπανίας, ενόψει της Σεβίλλης, προβλέπει πέντε σημεία: «Θωράκιση» των ευρωπαϊκών συνόρων με «κοινή» ευρω-αστυνομία, πιέσεις προς τις χώρες προέλευσης των μεταναστών, ενίσχυση των «κοινών» πολιτικών επαναπατρισμού, περιορισμένη πολιτική θεωρήσεων (βίζα), ενίσχυση των ποινών για εμπόριο και εκμετάλλευση της παράνομης μετανάστευσης.

Σύμφωνα με το βρετανικό Τύπο, το Λονδίνο θα ασκήσει «πιέσεις» προς ορισμένες χώρες, όπως η Τουρκία, η Σρι Λάνκα και η Σομαλία, χρηματοδοτώντας τη «βούλησή» τους να αποδεχτούν τους υπηκόους τους που θα απελαθούν από τη Βρετανία ως «παράνομοι», ενώ προωθεί το σχέδιο χρήσης του Βρετανικού Ναυτικού στη Μεσόγειο, σε συνεργασία με Ελλάδα και Ιταλία, ώστε να «αποτρέψουν» τις «παράνομες» μεταναστευτικές ροές (!!!). Ο πολύς Τ. Μπλερ σκέφτεται να χρησιμοποιήσει ακόμη και (...) αεροπλάνα της Βρετανίας για τον επαναπατρισμό των απελαυνόμενων.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα παροξυσμού, η δόλια παρείσφρηση της επαναφοράς των ευρωπαϊκών δαχτυλικών αποτυπωμάτων δεν πρέπει να ξενίζει, αφού με αφορμή τα «αντι-τρομοκρατικά» αποφασίστηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, σ' ένα τρίμηνο, ο ευρω-τρομονόμος, που επί τρίχρονο «ταλαιπωρούσε» τους Ευρωπαίους κυβερνώντες. Παράλληλα, άρχισαν και οι (...) διαρροές προς τον ευρωπαϊκό Τύπο από δήθεν «απόρρητη» έκθεση της Κομισιόν για τη λαθρομετανάστευση. Τα στοιχεία φέρονται ως «επίσημα» και αφορούν στην περίοδο του διμήνου Φλεβάρης - Μάρτης του 2002. Σύμφωνα μ' αυτά, την πρωτιά στις απελάσεις έχει η Ελλάδα (8.300 άτομα) και ακολουθούν Ιταλία (7.000), Γερμανία (5.300), Ισπανία (1.700) και Ολλανδία (1.500). Η Βρετανία έδωσε στοιχεία για ολόκληρο το 2000, σύμφωνα με τα οποία 46.600 απελάθηκαν, 50.500 «ελέγχθηκαν» στην επικράτεια και 70.000 ήταν οι αιτήσεις ασύλου. Σύμφωνα μ' αυτά τα στοιχεία, στην Ελλάδα, μέσα στο δίμηνο, έγιναν 9.500 συλλήψεις «παρανόμων».

Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση για τις Μεταναστεύσεις (ΟΙΜ), με έδρα τη Γενεύη, έχουν «καταγραφεί» τρία εκατομμύρια λαθρομεταναστών, σ' ολόκληρη την ΕΕ, έναντι δύο του 1991, ενώ σ' αυτήν τη δεκαετία «νομιμοποιήθηκαν» 716.000 στην Ιταλία, 370.000 στην Ελλάδα, 260.000 στην Ισπανία, 78.000 στη Γαλλία και 61.000 στην Πορτογαλία.

Η Στατιστική Υπηρεσία της Κομισιόν (EUROSTAT) έδωσε χτες στη δημοσιότητα συνολικά στοιχεία για τη μετανάστευση στην ΕΕ. Σύμφωνα μ' αυτήν, «το 2000, η Ιταλία, η Βρετανία και η Γερμανία υποδέχτηκαν το 60% των μεταναστευτικών ροών προς την ΕΕ», το οποίο ανέρχεται σε 680.000 άτομα. Η Κομισιόν εκτιμά ότι «στη δεύτερη πενταετία της δεκαετίας του '90, μειώθηκε η μετανάστευση προς την Ελλάδα, την Αυστρία, τη Σουηδία και τη Γαλλία». Αναλογικά με τους κατοίκους, η μεγαλύτερη μετανάστευση το 2000 παρατηρήθηκε προς την Ιρλανδία. Το 2000, η Ελλάδα υποδέχτηκε 23.900 μετανάστες, έναντι 181.300 που πήγαν στην Ιταλία, 140.000 στη Βρετανία και 105.300 στη Γερμανία.