Το γεγονός ότι τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχει πριονιστεί σχεδόν ολοσχερώς αυτό που κάποτε χαρακτήριζαν ως «κοινωνικό κράτος», ουδόλως αποτελεί για τους ΠΑΣΟΚους εμπόδιο να συνεχίζουν να προκαλούν το κοινό αίσθημα μιλώντας για ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός ότι εδώ και δυο δεκαετίες οι εργαζόμενοι στενάζουν κάτω από τα ποικιλώνυμα προγράμματα σκληρής λιτότητας και πάλι δεν τους εμποδίζει να μιλούν περί «κοινωνικού προσώπου» της πολιτικής τους και περί μέτρων ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων. Ομως, όπως λέει και ο λαός μας, «ο θεός αγαπά τον κλέφτη, αλλά αγαπά και το νοικοκύρη». Η απόδειξη βρίσκεται σε δυο ειδησούλες των τελευταίων ημερών.

Η μία αφορά την περιβόητη «κοινωνική πολιτική». Πώς, δηλαδή, το κράτος διαχειρίζεται τα δημόσια κονδύλια που αφορούν δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Πώς η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα τρισεκατομμύρια που εισπράττει κυρίως από τους εργαζόμενους, μέσω του γνωστού αντιλαϊκού φορολογικού συστήματος. Ε, λοιπόν, η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Οικονομικών εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία περικόπτονται ακόμα περισσότερο οι δαπάνες που προορίζονται για τη χρηματοδότηση ταμείων της Κοινωνικής Ασφάλισης, τις επιχορηγήσεις στα νοσοκομεία, τα κονδύλια προς την Παιδεία, τη χρηματοδότηση των προγραμμάτων ενίσχυσης ειδικών ομάδων του πληθυσμού κ.ο.κ. Και μόνο το γεγονός πως έτσι οδηγούνται σε παραπέρα υποβάθμιση τα συστήματα Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας, αποτελεί απάντηση για τις κυβερνητικές προτεραιότητες.

Η δεύτερη είναι η πολυεξαγγελθείσα πολιτική ενίσχυσης των «οικονομικά ασθενέστερων». Είναι το πρόγραμμα που επί τρία χρόνια ανακοινώνεται και ξαναανακοινώνεται και που υποτίθεται πως θα προσέφερε μια ανακούφιση σε όσους, λόγω ακριβώς της ασκούμενης πολιτικής, κινδυνεύουν να βρεθούν στο κοινωνικό περιθώριο. Ε, λοιπόν, η κυβέρνηση βγήκε μετά από τόσο καιρό και ανακοίνωσε κάποια δήθεν μέτρα για όσους εδώ και πολύ καιρό βρίσκονται ήδη στο περιθώριο. Ετσι, οι περιβόητες ενισχύσεις είναι 8.500 δραχμές το μήνα για κάθε παιδί που αποδεδειγμένα πηγαίνει στο Δημοτικό ή το Γυμνάσιο, με την προϋπόθεση ότι η οικογένεια έχει εισόδημα λιγότερο από 72.000 δραχμές το μήνα! Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική τους δημιουργεί οικογένειες που αναγκάζονται να ζουν με τέτοια εισοδήματα, είναι αρκετό ώστε να βγουν συμπεράσματα για το χαρακτήρα της.

Η λαϊκή οργή και η αγανάχτηση είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Είναι όμως εντελώς αδικαιολόγητο οποιοδήποτε αίσθημα έκπληξης και απορίας. Αυτή είναι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και δεν είναι σημερινή. Οπως ήταν - και θα ξαναείναι αν βρεθεί στη διακυβέρνηση της χώρας - και της ΝΔ. Και οι δύο, με απόλυτη συνέπεια και πλήρη υποταγή στο μεγάλο κεφάλαιο, διαγκωνίζονται ποιος θα εφαρμόσει αποτελεσματικότερα την πλέον ακραία και αντιδραστική πολιτική, που, στο όνομα της εξασφάλισης ακόμα μεγαλύτερων κερδών για την πλουτοκρατία, οδηγεί την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη συνεχή εξαθλίωση.

Ετσι, μόνο θυμηδία προκαλεί η προχτεσινή - επιθεωρησιακού τύπου - διατύπωση του Λαλιώτη ότι «η ΝΔ είναι ο νεκροθάφτης του κοινωνικού κράτους». Γιατί, εν πάση περιπτώσει, να συναγωνίζονται δυο «νεκροθάφτες» για τα κατορθώματά τους πάει πολύ. Τουλάχιστον γι' αυτούς που περιμένουν στη σειρά να αποτελέσουν τα επόμενα θύματα της πολιτικής τους...