Συλλογικό αίτημα τιμής και μνήμης | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συλλογικό αίτημα τιμής και μνήμης

Ηταν από τους πρώτους νεκρούς ήρωες που είχε η ΕΠΟΝ της Αθήνας, στο χώρο της Σπουδάζουσας. Ο Δημήτρης Τζέμος, το γελαστό παιδί με την κιθάρα, το τραγούδι και την αγωνιστική ορμή.

Ο Δημήτρης Τζέμος, που, κυνηγημένος από τους Γερμανούς, από άλλη περιοχή, μας ήρθε στη Νέα Σμύρνη και πολύ γρήγορα έγινε ο αγαπητός φίλος όλων των συναγωνιστών του. Αργά το βράδυ, όταν τα συνεργεία μας γέμιζαν τους τοίχους με τα συνθήματα της λευτεριάς και ο χαρτονένιος τηλεβόας ακουγόταν ως πέρα, στην Καλλιθέα και στις Τζιτζιφιές, ο ήχος της κιθάρας του έδινε ακριβώς την έννοια του «πολεμάμε και τραγουδάμε».

Δεν τον άφησαν να συνεχίσει. Οι κατακτητές και οι συνεργάτες τους δολοφόνησαν τον Τζέμο άγρια, στην αίθουσα της Νομικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, όπου ξέκλεβε λίγες ώρες για να παρακολουθήσει τα κουτσουρεμένα εκείνα μαθήματα.

Τότε ήταν που οι γειτονιές που αγωνίστηκε, η Νέα Σμύρνη, η Καλλιθέα, το Φάληρο, ξεσηκώθηκαν σε μια πρωτοφανή πορεία.

Εκατοντάδες πορεύτηκαν, μέσα στις άγριες εκείνες συνθήκες και εκεί, στη μικρή πλατεία που είναι σήμερα η παιδική χαρά, εντοίχισαν μια πλάκα από πωρόλιθα με σκαλισμένη την αναφορά μνήμης, «Πλατεία Δημήτρη Τζέμου». Στα χρόνια της μισαλλοδοξίας η πλάκα καταστράφηκε. Πολύ αργότερα το όνομα του Δημ. Τζέμου χαράχτηκε στη μαρμάρινη πλάκα των αγωνιστών στην είσοδο του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Εδώ και δυο χρόνια οι αντιστασιακοί της ΠΕΑΕΑ Ν. Σμύρνης και άλλοι φορείς ζήτησαν επίσημα από τη δημοτική αρχή την αποκατάσταση του ονόματος της ιστορικής αυτής πλατείας. Επισημαίνεται, όμως, ότι παρά τη θετική γνώμη και την υπόσχεση, καθυστερεί η εκπλήρωση ενός υψηλού χρέους τιμής και μνήμης, πριν τα σκεπάσει η λησμοσύνη.

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ