«Η ψήφος είναι ένα όπλο, δεν είναι όμως το μόνο όπλο στην προσπάθεια που κάνουν οι εργαζόμενοι να αναχαιτίσουν τη βάρβαρη επίθεση που δέχονται». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες βράδυ σε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Πάτρας και αναφερόμενη στο «όπλο της ψήφου». Συν τοις άλλοις, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε πως το πραγματικό δίλημμα, αυτό στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο ελληνικός λαός, είναι «υποταγή και ενσωμάτωση ή απειθαρχία και αντεπίθεση». Παραθέτουμε στη συνέχεια εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Αναφορικά με το «όπλο της ψήφου» η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε: «Πάμπολλες φορές έχει υπογραμμιστεί από τα άλλα κόμματα ότι η κορυφαία στιγμή της λαϊκής συμμετοχής πραγματοποιείται τη μέρα που αυτός ασκεί το γενικό εκλογικό του δικαίωμα για τις εθνικές και τοπικές εκλογές. Ανάλογα περίπου λέγονται για την κορυφαία στιγμή που οι εργαζόμενοι καλούνται να ψηφίσουν τη σύνθεση των συνδικαλιστικών τους οργάνων.

Δεν είναι παράξενο που τα άλλα κόμματα θεωρούν κορυφαία στιγμή συμμετοχής μια μέρα κάθε 4 χρόνια, και σκοπίμως υποβιβάζουν την αξία και τη σημασία των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, της ταξικής πάλης, της οργάνωσης στα ταξικά συνδικάτα και στους μαχητικούς λαϊκούς φορείς.

Για τα κόμματα της συντήρησης και της συναίνεσης ο κοινωνικός αγώνας είναι αναρχία, ανακατωσούρα, ξεβόλεμα από την ησυχία, κίνδυνος για τη λεγόμενη κοινωνική γαλήνη. Κοινωνική γαλήνη όμως δεν μπορεί να υπάρξει, όταν οι λίγοι εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους πολλούς.

Η ψήφος είναι ένα όπλο, δεν είναι όμως το μόνο όπλο στην προσπάθεια που κάνουν οι εργαζόμενοι να αναχαιτίσουν τη βάρβαρη επίθεση που δέχονται. Η ψήφος γίνεται όπλο στη δοσμένη, κάθε φορά, στιγμή στο βαθμό που εκφράζει την κατακτημένη πολιτική πείρα, σε συνθήκες ταξικής πάλης και υψηλού επιπέδου συλλογικότητας και οργανωτικότητας.

Διαφορετικά στρέφεις το όπλο σε βάρος σου και όχι σε βάρος εκείνων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.

Αυτοί που οργανώνουν τους μηχανισμούς καταστολής, χαφιεδισμού και τρομοκρατίας, αυτοί που επιβάλλουν το στρατιωτικό νόμο της επιστράτευσης διαρκείας στους ναυτεργάτες, αυτοί δεν μπορούν παρά να θέλουν το λαό 4 χρόνια υποτακτικό και θεατή και τη μια μέρα ενεργό ψηφοφόρο υπέρ τους. Ξέρουν καλά ότι μπορούν να κερδίσουν πολλά από τη "δεξαμενή" της μοιρολατρίας.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και από τη δική τους οπτική ορισμένοι νεωτερίζοντες θέλουν την ψήφο του εργάτη και της εργάτριας, του φτωχού επαγγελματία, εμπόρου και βιοτέχνη, του φτωχού αγρότη, αλλά δε θέλουν, φοβούνται και απεχθάνονται τον αγώνα του.

Η ψήφος, σε τελευταία ανάλυση, δείχνει το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης και το βαθμό χειραφέτησης του λαού από την κυρίαρχη ιδεολογία που αρχή και τέλος της έχει τη διασφάλιση, όχι γενικά του κέρδους, αλλά του μέγιστου κέρδους του κεφαλαίου, τη διασφάλιση της σταθερότητας και μακροβιότητας ενός απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος, που όχι τυχαία στα μάτια και το μυαλό πολλών ταυτίζεται με τη σύγχρονη βαρβαρότητα».

Συνεχίζοντας για το ίδιο θέμα η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε: «Αν απολυτοποιηθεί ο ρόλος της ψήφου σε σύγκριση και μάλιστα σε αντίθεση με τους αγώνες, τότε το συμπέρασμα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης έχουν συμφωνήσει με την αρπαγή των κοινωνικών κατακτήσεων, που τις περισσότερες τις απέσπασαν και δεν τους χαρίστηκαν. Οτι οι λαοί της Ευρώπης ευθυγραμμίζονται με αυτούς που ευθύνονται για την ανερχόμενη ανεργία, για τη μερική και περιοδική απασχόληση που πάει να γίνει κυρίαρχη μορφή απασχόλησης. Συμφωνούν με την πλήρη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, που σημαίνει ένταση των ταξικών φραγμών και στην κοινωνική πολιτική, υποβάθμιση παρεχόμενων υπηρεσιών στα λαϊκά στρώματα. Οτι συμφωνούν με εκείνους που ευθύνονται για το εκτεταμένο κύμα της μετανάστευσης, με εκείνους που οξύνουν συνειδητά διαφορές και αντιθέσεις, κατασκευάζουν διαφορές και αντιθέσεις, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη στρατιωτική και πολιτική επέμβαση, τον πόλεμο, την τρομοκρατία.

Το συμπέρασμα είναι πέρα για πέρα αυθαίρετο, αφού τα νούμερα δεν αποδίδουν πιστά την πραγματικότητα.

Δεν μπορεί, λόγου χάρη, να αμφισβητηθεί η βαθιά και εκτεταμένη λαϊκή δυσαρέσκεια σε όλη την Ευρώπη, και στην Ελλάδα, δυσαρέσκεια που έρχεται σε αναντιστοιχία με το τι βγάζει η κάλπη. Δεν είναι μικρότερης σημασίας το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, τόσο των νεοφιλελεύθερων κομμάτων διαχείρισης, όσο και των κομμάτων σοσιαλδημοκρατικής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, ομολογούν ότι δε βλέπουν διαφορές ανάμεσα στα δύο κόμματα.

Ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι ανερχόμενες, αλλεπάλληλες εργατικές λαϊκές, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, κινητοποιήσεις που στις αρχές της 10ετίας του '90 είχαν υποχωρήσει. Στις αρχές της 10ετίας του '90 δινόταν η εντύπωση ότι τα λαϊκά κινήματα είχαν παραδοθεί στο στρόβιλο της εκστρατείας για την «Ευρώπη των λαών», στην καταιγίδα του αντικομμουνισμού που δυνάμωσε πολύ ύστερα από τη νίκη της αντεπανάστασης στις χώρες του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης του μεγάλου κεφαλαίου έχει ξεφτίσει στη συνείδηση πλατύτερων λαϊκών μαζών. Οσον αφορά στο ΝΑΤΟ όχι μόνο βεβαίως δε χαίρει εκτιμήσεως, ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης, αλλά το αντίθετο συμβαίνει σε πολλές χώρες».

«Αυτό που έχει σημασία», συνέχισε αμέσως μετά η Αλέκα Παπαρήγα, «είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις διαμόρφωσης της λαϊκής πολιτικής συνείδησης και κατά συνέπεια της δυνατότητας ελεύθερης εξάσκησης του εκλογικού δικαιώματος από τα λαϊκά στρώματα με κριτήριο τα ταξικά τους συμφέροντα. Απαλλαγμένης από ψευτοδιλήμματα, από πνεύμα μοιρολατρίας, ή από τα δόκανα της υποσχεσιολογίας.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο πόσο γρήγορα και με ποιους ρυθμούς, η εργατική τάξη, που είναι η πιο πρωτοπόρα δύναμη, και τα άλλα λαϊκά στρώματα που καταπιέζονται και υποφέρουν, συνειδητοποιούν ότι πέρα από δίκιο έχουν και δύναμη να το επιβάλλουν. Το θέμα είναι να επιταχυνθούν οι θετικές διεργασίες που ήδη συντελούνται σήμερα στη συνείδηση του λαού, ορατές και υπόγειες. Οσο αργοπορεί η θεαματική αναγέννηση του ταξικού εργατικού κινήματος, ή η οικοδόμηση μιας -όσο γίνεται- ισχυρής συμμαχίας του με τα κινήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, των γυναικών και της νεολαίας, τόσο θα παρατείνεται η σημερινή κατάσταση, και μάλιστα θα οξύνεται ακόμα περισσότερο. Βέβαια, δεν ήταν και πριν, δεν είναι και σήμερα εύκολο στο λαό να προσεγγίσει την αλήθεια, να δει το βάθος και την ουσία του πολιτικού προβλήματος. Η βάρβαρη επίθεση δε συντελείται μόνο στο πεδίο της προπαγάνδας, κυρίως με τον πολλαπλασιασμό της δύναμης των μηχανισμών καταστολής, τρομοκρατίας, χειραγώγησης και εξαγοράς.

Ορισμένοι προσπαθούν να εξηγήσουν την υποχώρηση του ριζοσπαστισμού (προσωρινή - οφειλόμενη και σε διεθνείς παράγοντες) σαν απόδειξη ότι δεν υπάρχει, τάχα, εναλλακτική φιλολαϊκή λύση, και αν υπάρχει είναι μη ρεαλιστική. Αλλοι, αν και κάνουν δριμεία, στα λόγια περισσότερο, κριτική στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, ωστόσο δε βγαίνουν από το καβούκι του συμβιβασμού και της συναίνεσης. Φθάνουν μάλιστα στο σημείο να θεωρητικοποιούν το συμβιβασμό τους ως απόδειξη ότι έχουν εκσυγχρονιστεί, είναι ανανεωμένοι, ταυτίζοντας την ανανέωση με την απόρριψη της πλούσιας και ηρωικής πείρας του κινήματος του 20ού αιώνα.

Είναι συζητήσιμη, αμφισβητήσιμη η σύγκριση του σημερινού ριζοσπαστισμού που αρχίζει να εκδηλώνεται πιο καθαρά με το ριζοσπαστισμό του κινήματος προηγούμενων δεκαετιών. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές.

Στη 10ετία του '70, μετά την πτώση της δικτατορίας, ήταν αντικειμενικά πιο εύκολο και δυνατό να φουντώσει ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας του λαού, όταν μάλιστα πριμοδοτούσε αυτόν τον αγώνα το ΠΑΣΟΚ, έστω και με ασυνέπεια, ενώ σήμερα είναι ο μεγάλος πολέμιός του με όλα τα μέσα. Την περίοδο '90-'93 ήταν σχετικά πιο εύκολο να οργανωθεί παλλαϊκή αντίσταση γύρω από ορισμένα αιτήματα, π.χ. κατά του πρώτου κύματος των ιδιωτικοποιήσεων, από τη στιγμή που καιροσκοπικά υποστήριζε και το ΠΑΣΟΚ το αντιδεξιό ρεύμα, προκειμένου να ψαρέψει στα θολά νερά και να επανακτήσει ψήφους τόσο από τη ΝΔ όσο και από τα αριστερά.

Οι σύγχρονοι αγώνες που αναπτύσσονται γίνονται κυριολεκτικά κόντρα στο ρεύμα, έχουν απέναντι ως πολέμιους το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών δυνάμεων, συν τον κρατικό και εξωκυβερνητικό (εργοδοτικό και άλλοι) μηχανισμό, που έχει πολλαπλασιάσει τη δύναμή του και με τη στήριξη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.

Οι αγώνες που αναπτύσσονται σήμερα είναι περισσότερο πολιτικοποιημένοι από τους αγώνες του παρελθόντος, είναι πιο μαχητικοί, βεβαίως ακόμα δεν έχουν φθάσει στο ύψος των σημερινών απαιτήσεων. Αν έλειπαν όμως και αυτοί αγώνες, τότε ήδη τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επισήμανε πως το ΚΚΕ συγκεντρώνει σήμερα την προσοχή του στη δημιουργία των απαιτούμενων προϋποθέσεων, προκειμένου να "ξεκολλήσουν" τα λαϊκά στρώματα από την επιρροή και τις παγίδες που στήνουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

«Ο καυγάς τους -υπογράμμισε- καταντάει σήμερα εσωτερική υπόθεση του δικομματισμού, του διπολισμού. Είναι καυγάς ανταγωνιστών με στόχο τη μονοπώληση της κυβερνητικής εξουσίας από το ένα ή το άλλο κόμμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ηγετικά στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ σπεύδουν να δηλώνουν, και πολύ σωστά από τη δική τους οπτική, ότι το σύστημα θα είναι σταθερό όσο το δίδυμο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έχουν τη μερίδα του λέοντος στις εκλογικές προτιμήσεις.

Ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ θα αλλάξουν την πολιτική των παροχών στο μεγάλο κεφάλαιο, στη λεγόμενη πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, που σημαίνει πλήρη απελευθέρωση όλων των επιλογών και μηχανισμών που οδηγούν στη συγκέντρωση της δύναμης του κεφαλαίου.

Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ θα καταργήσουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την περιοδικότητα της εργασίας, τη μερική απασχόληση. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ θα καταργήσουν τη δυνατότητα των μονοπωλιακών συγκροτημάτων να διεισδύουν βαθύτερα στο χώρο της Παιδείας, της Υγείας, γενικότερα της κοινωνικής πολιτικής.

Ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ θα θελήσουν να υψώσουν ένα ΟΧΙ στις επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που τσακίζουν λαούς, αλλάζουν σύνορα, καταργούν σύνορα.

Δεν είναι τυχαίο ότι όσο πλησιάζουμε προς τις γενικές ή τοπικές εκλογές η ΝΔ απαλλάσσεται από το φορτίο δημαγωγικών υποσχέσεων προς το λαό, δεν της μένει τίποτε άλλο, παρά το επιχείρημα «εμείς είμαστε πιο ικανοί για να υλοποιήσουμε αυτήν την πολιτική».

Ορισμένοι από το λεγόμενο ανανεωτικό τους μετερίζι μάς κατηγορούν, ότι "βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ", υποτιμούμε ότι η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ είναι πιο προοδευτική και ριζοσπαστική από όποια λαϊκή βάση διαθέτει η ΝΔ, με την έννοια της προτίμησης ψήφου, ή με την έννοια του οπαδού. Με το δικό τους τρόπο δίνουν αέρα στην προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να διαχωρίσει το λαό σε ΠΑΣΟΚους και νεοδημοκράτες, ώστε να συγκαλυφτεί ο ταξικός χαρακτήρας των διαχωριστικών γραμμών και η νεοφιλελεύθερη σύγκλισή τους.

Το θέμα δεν είναι τι σκέπτεται η βάση ενός κόμματος, αλλά τι είναι το κόμμα αυτό. Η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποτελούνται και από λαϊκές δυνάμεις, αυτό είναι φανερό, όμως αυτή η βάση δεν μπορεί να επηρεάσει σε τίποτε την πολιτική των δύο κομμάτων που είναι βαθιά ταξική, αντιλαϊκή».

«Οσοι -συνέχισε στο ίδιο θέμα- αισθάνονται δυσαρέσκεια και αγανάκτηση για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, πρέπει να ξέρουν ότι από τα μέσα δεν πρόκειται να επηρεάσουν τη στρατηγική των κομμάτων. Οσο μένουν μέσα, την ενισχύουν.

Η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν έχει κανένα συμφέρον να μένει στα κόμματα αυτά. Αντίθετα, γίνεται συνένοχη με την πολιτική τους στο βαθμό που τους δίνει εκλογική δύναμη, ενώ δεν πιστεύει στα κόμματα αυτά, ή δεν έχει την ίδια εμπιστοσύνη που τους είχε.

Εμείς καλούμε όλους τους εργαζόμενους, χωρίς ταμπέλες και πλαστούς διαχωρισμούς, σε κοινή δράση ενάντια στα μονοπώλια και στις επιλογές του ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα, τους καλούμε να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, να ξεπεράσουν παραδοσιακές συνήθειες, να κάνουν σήμερα το πρώτο άλμα, παίρνοντας διαζύγιο από τα κόμματα αυτά, από την ιδεολογία και την πολιτική τους.

Ακόμα και αν δεν πολυπιστεύουν στις δυνάμεις τους, (κακώς δεν πιστεύουν γιατί έχουν δύναμη και αν τη χρησιμοποιήσουν θα έχουν αποτελέσματα), αν ακόμα δεν έχουν πειστεί για την πρόταση του ΚΚΕ για οικοδόμηση Λαϊκής Κοινωνικοπολιτικής Συμμαχίας, για τη διεκδίκηση στην πορεία μιας διαφορετικής πολιτικής εξουσίας, άρα και κυβερνητικής, δηλαδή μιας εξουσίας λαϊκής, και αν ακόμα έχουν κάποιες αμφιβολίες για τη ρεαλιστικότητα αυτής της πρότασης, είναι προτιμότερο να ταξιδεύουν με βάρκα την ελπίδα, από το να σταυρώσουν τα χέρια τους και να περιορίσουν τη φιλοδοξία τους στο να γίνουν ρυθμιστές πότε θα κυβερνά το ΠΑΣΟΚ και πότε η ΝΔ.

Δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται ανάμεσα στα δύο κόμματα, αποφασίζοντας πότε θα είναι το ένα πρώτο και πότε το άλλο δεύτερο, αλλά μακριά από αυτά να χαράξουν τη δική τους αυτόνομη πορεία, μαζί με το ΚΚΕ, μαζί με τις όποιες ριζοσπαστικές ταξικές δυνάμεις αντιστέκονται σήμερα γύρω από κοινούς ενιαίους στόχους, διατηρώντας τις ιδιαίτερες απόψεις τους σε ορισμένα ζητήματα. Δεν είναι στη μοίρα του λαού ο ρόλος του "μπαλαντέρ". Μακριά και από τους δύο, όσο είναι καιρός και όχι πολύ αργά».

Η Αλέκα Παπαρήγα κατηγορηματικά σημείωσε πως «την τελική απάντηση θα τη δώσει η ταξική πάλη στη χώρα μας» και συμπλήρωσε: «Ετσι και αλλιώς ο καθένας και η καθεμιά που ανήκει στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα (και που είναι η μεγάλη, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του λαού) θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα τι κάνω, καθώς τα επόμενα χρόνια θα βρεθεί μπροστά σε αφάνταστα πιο σκληρές επιλογές από αυτές που αντιμετωπίζει σήμερα. Δεν αναφερόμαστε μόνο σε επιλογές οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα, αλλά και στις γενικότερες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες που κουβαλάει η συμμόρφωση στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε θερμή περιοχή, που ο ιμπεριαλισμός ανάβει εστίες πολέμου, η φωτιά τού πολέμου δε θα σβήσει όσο κουμαντοδόρος της περιοχής είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, μέσω της ΚΕΠΠΑ. Η χώρα μας είναι άμεσα συνδεμένη με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ για παγκόσμια ηγεμονία και συνεχή διεύρυνσή της. Εν τω μεταξύ οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μεταξύ τους λύνονται όχι μόνο με οικονομικά και πολιτικά μέσα επιβολής, αλλά και με τον ίδιο τον πόλεμο. Ο κίνδυνος, επομένως, τοπικών πολέμων με συνέπειες για τη χώρα μας, ο κίνδυνος η χώρα μας να δεχτεί αντίποινα, εξ αιτίας της συμμετοχής της σε ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον άλλων λαών, δεν μπορεί να αποφευχθεί όσο κυριαρχούν οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από μορφές διαχείρισης και αποχρώσεις διαχείρισης.

Κανείς και καμία δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα ειρηνικό μέλλον, στη λαϊκή κοινωνική ευημερία, αν δεν πάρει στα χέρια του την υπόθεση της ριζικής αλλαγής στον τόπο μας. Σημασία έχει λοιπόν να φουντώσουν ακόμα πιο πολύ οι καθημερινοί αγώνες, όχι μόνο για τα ήδη οξυμένα καθημερινά προβλήματα, αλλά αυτοί οι αγώνες να ανοίξουν το δρόμο για μια ανατρεπτική λαϊκή παρέμβαση».

Αναφερόμενη στις επικείμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, η ομιλήτρια υπογράμμισε πως η μάχη αυτή «έχει τοπικό χαρακτήρα μόνο από το γεγονός ότι από αυτές εκλέγονται τοπικές αρχές, στο επίπεδο του δήμου και της νομαρχίας. Ομως τα θέματα που εμπλέκονται με την τοπική αυτή μάχη κάθε άλλο παρά τοπικής προέλευσης είναι. Το μεγάλο κεφάλαιο έχει διεισδύσει για τα καλά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ έχει πια γίνει πολύ πιο καθαρό, ύστερα από τις θεσμικές αλλαγές που προώθησε το ΠΑΣΟΚ και υιοθέτησε ο ΣΥΝ, ενώ διαφώνησε η ΝΔ στα σημεία και μόνο, ότι η ΤΑ αποτελεί ένα σημαντικό μοχλό για την προώθηση καθολικών αντιλαϊκών επιλογών. Αποκεντρώνεται μέσω της ΤΑ η πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, η πολιτική για πιο φθηνή και χειραγωγημένη εργατική δύναμη.

Το πρόβλημα της ΤΑ τα προηγούμενα χρόνια έμοιαζε, φαινομενικά, να είναι πρόβλημα υποχρηματοδότησης βασικά. Η τάση σήμερα είναι, να λιγοστέψει έως και να εξαφανιστεί στην πορεία και αυτή η κρατική υποχρηματοδότηση. Οπως γίνεται με τα ασφαλιστικά ταμεία, την κρατική χρηματοδότηση της πολιτικής στην Υγεία και πρόνοια, όπως συμβαίνει με τις αγροτικές επιδοτήσεις κ.λ.π.

Οπως έγινε και με τα ασφαλιστικά ταμεία, έτσι και στην ΤΑ έχουμε ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ. Σ' αυτό διευκόλυναν οι τοπικές αρχές που ελέγχονται από τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, που έπαψαν και να ζητούν τα κλεμμένα.

Το χρηματοδοτικό παραμένει μεν αλλά δεν είναι το μοναδικό. Η υποβαθμισμένη χρηματοδότηση συνεχίζεται και οξύνεται, ακριβώς γιατί πρέπει να ωθηθεί η ΤΑ να ανοίξει τις πόρτες και τα παράθυρα στους καπιταλιστές επιχειρηματίες. Τώρα ανατίθενται στην ΤΑ περισσότερες αρμοδιότητες, ανάμεσά τους δε η αρμοδιότητα να ασκεί φορομπηχτική πολιτική στο λαό, ώστε και το παραμικρό έργο που θα κάνει να πληρώνεται από τις τσέπες των εργαζομένων, ή να μη γίνεται τίποτε εφ' όσον οι εργαζόμενοι δε θέλουν ή δεν μπορούν να πληρώσουν το μάρμαρο.

Εχει παραχωρηθεί στην ΤΑ η αρμοδιότητα να στηρίζει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες των ιδιωτών, ώστε αυτοί να κερδοσκοπούν σε βάρος του λαού. Να διαδραματίζει ρόλο στις ιδιωτικοποιήσεις, στην εκποίηση της γης, στην πώληση στρατηγικών τομέων. Οι επιχειρηματίες επενδύουν σε τοπικά έργα, αφού έχουν διασφαλίσει, και με τη βοήθεια της ΤΑ, το πέρασμα των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, το μοίρασμα δηλαδή της ανεργίας, το γρήγορο και εύκολο κέρδος».

«Η ΤΑ ως θεσμός -συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ- εναρμονίζεται πλήρως με τους νόμους και τη λογική της καπιταλιστικής αγοράς, με τη λογική του κέρδους, του ανταγωνισμού. Μια τοπική επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της ΤΑ, για κοινωνικές λαϊκές υπηρεσίες έρχεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό και τοπικολαϊκό χαρακτήρα που πρέπει να έχουν τα διάφορα έργα.

Η ΤΑ, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο, βρίσκεται σε φάση βαθιού εναγκαλισμού με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτή η τάση θα πάει παντού, και στο τελευταίο χωριό, μέσα από τις συνενώσεις δήμων και νομαρχιών. Μετά τις τοπικές εκλογές, οι σύμμαχοι θα προωθήσουν τη μείωση των δήμων από 1.000 στους 400 και των νομαρχιών στις 14.

Επομένως, οι τοπικές αρχές για να λειτουργήσουν υπέρ του λαού πρέπει να αρνηθούν να λειτουργήσουν υπέρ της γενικής πολιτικής του κράτους και των εκάστοτε κυβερνήσεων της κεντροδεξιάς ή κεντροαριστεράς.

Οι πόροι της ΤΑ και αν υποθετικά αυξηθούν από τα διάφορα κοινοτικά ταμεία (πράγμα που δεν πρόκειται να γίνει και λόγω της διεύρυνσης της ΕΕ και της έντασης των εσωτερικών ανταγωνισμών) θα λειτουργούν όχι προς το λαϊκό όφελος, αλλά για όφελος του νεοφιλελεύθερου προγράμματος σταθερότητας της ΕΕ.

Το σύνθημα περί αποκέντρωσης στις σημερινές συνθήκες έχει χάσει το νόημά του, γιατί έχουμε να κάνουμε με αποκέντρωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Το σύνθημα της αποτελεσματικότητας δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά αποτελεσματικότητα προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Η λογική της ανταποδοτικότητας σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα οφείλουν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να απολαμβάνουν φθηνού περιεχομένου και αξίας κοινωνικές υπηρεσίες».

Καταλήγοντας, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Από τη στιγμή που η ΤΑ γίνεται πεδίο πιο βαθιάς και συστηματικής διείσδυσης του κεφαλαίου, είναι φυσικό η κυβέρνηση, και όλα τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού, να στηρίζουν και να υποστηρίζουν δημάρχους και νομάρχες τύπου μάνατζερ, διευθυντών και διαχειριστών ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Αρα οι φετινές εκλογές, με το νερό που έχει κυλήσει στο αυλάκι, έχουν πιο ουσιαστικά πολιτικά κριτήρια ψήφου.

Δεν έχει κανένα νόημα να ψηφίζει κάποιος με γνώμονα το πρόσωπο του υποψηφίου, την εικόνα που αυτός έχει, την προσωπική ή οικογενειακή, ή παραδοσιακή σχέση.

Κριτήριο πριν απ' όλα πρέπει να είναι ποιο κόμμα, ποια συμμαχία κομμάτων υποστηρίζει τον ένα ή τον άλλο συνδυασμό. Γιατί αυτό αποτελεί δέσμευση για το συνδυασμό. Κριτήριο είναι τι έκανε τα προηγούμενα χρόνια, πώς στάθηκε και πολιτεύτηκε απέναντι στις αντιδραστικές επιλογές.

Οι συνδυασμοί που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ή το ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, ή σε ορισμένες περιπτώσεις ΝΔ-ΣΥΝ στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία υπόκεινται στη δέσμευση των αντίστοιχων κομμάτων. Επομένως, τα πρόσωπα που επιλέγουν έχουν δώσει εγγυήσεις πειθαρχίας.

Ξεκαθαρίζουμε, βεβαίως, ότι διαφορετική στάση κρατάμε απέναντι σε πρόσωπα που δεν είναι κομμουνιστές, ανήκουν σε άλλα κόμματα, και έχουν αποδείξει ότι είναι αδέσμευτα, διαφοροποιούνται στα θέματα της ΤΑ ή και στα γενικότερα, από την πολιτική των κομμάτων τους. Εχουν δώσει αποδείξεις δράσης στο πλευρό του λαού.

Η σύνθεση των ψηφοδελτίων που στηρίζει το ΚΚΕ εκφράζει τη χειραφέτηση, τη μη δέσμευση.

Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με ανθρώπους που τώρα, προεκλογικά και μόνο, υπόσχονται αντίσταση στην κεντρική εξουσία. Το ζήτημα είναι γιατί δεν το έκαναν έως τώρα; Και τι εγγύηση παρέχουν ότι θα το κάνουν αύριο, από τη στιγμή που έως τώρα βοήθησαν να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική είτε ψηφίζοντάς την, είτε κάνοντας την πάπια;

Οι συνδυασμοί που στηρίζει το ΚΚΕ, ενωτικοί και πιο ευρύτεροι σε σύγκριση με το '98 είναι αυτοί που μπορούν να εκφράσουν τη διαφορετική αγωνιστική κατεύθυνση με έργα. Συναποτελούνται από ανθρώπους που είχαν πρωτοπόρα και αισθητή παρουσία στην ΤΑ ή σε άλλα μεγάλα μέτωπα πάλης, στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, στο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, μέσα στην ΤΑ, στους αγώνες για την Παιδεία και την Υγεία, το Περιβάλλον. Από ανθρώπους που πάλεψαν κόντρα στο ρεύμα, που όταν άλλοι εκθείαζαν τη σύγχρονη πραγματικότητα της ΟΝΕ και του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, αυτοί πρόβλεπαν, μιλούσαν τη γλώσσα της αλήθειας, και προ πάντων έβαζαν το δικό τους λιθαράκι στην οργάνωση της πάλης».

«Ενα πράγμα πρέπει κατ' αρχήν να έχει στο νου του ο ψηφοφόρος», τόνισε, τέλος, η Αλ. Παπαρήγα: «Οτι, αν η κάλπη βγάλει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ σταθερούς, ενισχυμένους ή χαμένους μόνον κατά τι, την άλλη μέρα τόσο σε γενικό όσο και στο τοπικό επίπεδο θα δεχτεί ο λαός νέα επίθεση. Κάτι τέτοιο περιμένουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για να προωθήσουν τη γενική τους πολιτική με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και σταθερότητα, να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές στο ποιος θα είναι πάνω, και ποιος θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση.

Να μην τους επιτρέψουμε να πανηγυρίζουν, αλλά να είναι εξαιρετικά ανήσυχοι και φοβισμένοι τη Δευτέρα του πρώτου και του δεύτερου γύρου. Από καλύτερες θέσεις το λαϊκό κίνημα θα μπορεί να οργανώνει τους αγώνες του, να έχει αποτελεσματικότερη παρέμβαση».