Ηπροβαλλόμενη ως «αλαζονεία», προσδιορίζει τη μέθοδο που επιβάλλει η κυβέρνηση την αντιλαϊκή πολιτική. Βεβαίως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη, έχει επιδείξει τον μεγαλύτερο από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ζήλο, στην επιβολή της πιο βάρβαρης ενάντια στα λαϊκά στρώματα πολιτικής.

Είναι η πολιτική της παράδοσης στους επιχειρηματίες των επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, της ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων με την κατάργηση του 8ωρου - 7ωρου και τη γενίκευση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και μερικής απασχόλησης. Είναι η πολιτική της κατάργησης της κοινωνικής ασφάλισης, της αύξησης των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, της μείωσης των συντάξεων. Είναι η πολιτική της μόνιμης και διαρκούς λιτότητας που μειώνει συνεχώς τα λαϊκά εισοδήματα, ξεκληρίζει τη φτωχή αγροτιά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Είναι η πολιτική που ορθώνει ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση των παιδιών του λαού, που αυξάνει την ανεργία και καταδικάζει στην εξαθλίωση.

Αυτή η ίδια πολιτική στην άλλη της όψη των εξωτερικών ζητημάτων, κινείται στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Που οδηγεί την Ελλάδα να συμμετέχει στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Που συμφωνεί με την ύπαρξη και δράση των ΝΑΤΟικών στρατηγείων στο έδαφος της Ελλάδας. Που παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στους ΝΑΤΟικούς και Αμερικανοευρωπαίους (το ομολόγησε επίσημα ο υπουργός Εξωτερικών), που στέλνει τα στρατευμένα παιδιά του λαού ως ΝΑΤΟικούς στρατιώτες για την επιβολή ξένης κατοχής στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στην Αλβανία, και αυτό το λένε εθνικό συμφέρον! Που συμφώνησε στη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στη βαλκανική ταξιαρχία ταχείας επέμβασης, αλλά και στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού για επεμβάσεις σε ξένα εδάφη. Που συμμετέχει ενεργά στις ΝΑΤΟικές ενέργειες για τη σκλαβιά των βαλκάνιων λαών μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας, και στις προσπάθειες ανατροπής της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης.

Επομένως δεν αρκεί η απώλεια της αυτοδυναμίας για ν' αλλάξει πολιτική το ΠΑΣΟΚ, ούτε η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, του ΔΗΚΚΙ και του ΣΥΝ, μπορεί ν' αλλάξει αυτή τη ρότα. Αφ' ενός γιατί δε θ' αλλάξει μετεκλογικά το ΠΑΣΟΚ πολιτική και αφ' ετέρου γιατί και το ΔΗΚΚΙ και ο ΣΥΝ, έχουν σταθερά προσανατολισμένη πολιτική στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ δεν έχουν πολιτική κατεύθυνση εναντίωσης στις βάσεις, στα ΝΑΤΟικά στρατηγεία, δεν αντιστρατεύονται το Σύμφωνο Σταθερότητας στα Βαλκάνια. Δεν έχουν συνολικά πολιτική σύγκρουσης με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό και την ελληνική πλουτοκρατία, παρά διαφορετική πολιτική διαχείρισης.